Σκηνοθέτης, ηθοποιός και θεατρικός επιχειρηματίας ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος μας μιλά για τα πράγματα που τον έχουν συγκινήσει για το καλλιτεχνικό του σπίτι, το Τσάι στη Σαχάρα αλλά και για τους μικρούς πόθους του.
Που σε θέρω Από το θέατρο, που αλλού; Δεν είμαι κοσμικός, δε συχνάζω σε μπαράκια κι έχω πολύ κακές δημόσιες σχέσεις. Tα τρία τελευταία χρόνια σίγουρα μ’ έχεις ακούσει απ’ το «Ελεύθερο ζευγάρι» και το Τσάι στη Σαχάρα. Ίσως να με θυμάσαι παλιότερα απ’ το «Σκρατς» και το «Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα» στο θέατρο Αποθήκη, το «Καλά Χριστούγεννα κύριε Σκρούτζ» στο Ράδιο Σίτυ στη Θεσσαλονίκη, ίσως στο «Μαμά έρχομαι», το «Αττίκ: Μια zωή χειροκροτήματα», «Τα γούστα του κύριου Σλόαν», το «Α.Ρ.Ν.Υ.» και πολλές ακόμη παραστάσεις, επιτυχίες...αποτυχίες, στιγμές που αγάπησα χτίζοντας αυτό που λέμε εμπειρία.
Που αλλού σε βρίσκω Δε μπορείς να με βρεις και κάπου αλλού, έξω απ το Τσάι στη Σαχάρα, γιατί δεν προλαβαίνω να πάω και κάπου. Άντε το πολύ για κάποιο φαγητό, με φίλους, μετά την παράσταση στα πέριξ των Ιλισίων. Το πιο πιθανό είναι να με συναντήσεις, όταν δεν δουλεύω, σε κάποιο κοντινό νησί, που είναι το μόνο που με ξεκουράζει, μου δίνει δύναμη και έμπνευση. Όταν μπορώ, προσπαθώ να βρίσκομαι στη φύση με καλή παρέα ή και μόνος για να «αδειάσω» από το γκρίζο της πόλης και να «γεμίσω» πάλι με χρώματα.
Σίγουρα βρίσκεις κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή στο Τσάι στη Σαχάρα, στο «Ελεύθερο ζευγάρι» και αυτό όχι για να «επιβλέπω» τους ηθοποιούς-το θεωρώ ευνουχισμό- αλλά για να παρατηρώ τις αντιδράσεις των θεατών και να μιλάω μαζί τους στο διάλειμμα ή μετά τη παράσταση. Επίσης κάθε Παρασκευή στον ίδιο χώρο στα μουσικά live των νεανικών και μη σχημάτων γιατί μ αρέσει πολύ να βλέπω τους τρόπους μουσικής έκφρασης των ανθρώπων.
Πες μου κάτι για το θέατρο Το θέατρο είναι σαν τον έρωτα. Οι πρόβες είναι το φλερτ, η διαδικασία της γνωριμίας, της προσέγγισης και εξερεύνησης του άλλου. Η πρεμιέρα είναι η πρώτη φορά της επαφής. Της παράστασης με το κοινό. Αν λειτουργήσει η χημεία των δύο εραστών, παράστασης και κοινού, τότε η σχέση κρατάει για καιρό και δίνει στιγμές ευχαρίστησης και θεατρικής ηδονής. Κι όταν τελειώνει μια παράσταση πάλι είναι σαν μια σχέση. Κάτι πεθαίνει για να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Μόνο έτσι υπάρχει εξέλιξη. Ο χωρισμός πονάει, μέχρι να έρθει ο ενθουσιασμός για κάτι νέο, να ανάψει η σπίθα του έρωτα. Μια καινούργια παράσταση, ένα άλλο κείμενο, ένας φρέσκος θίασος.
Και όπως στον έρωτα είναι χρήσιμες κάποιες περίοδοι αποχής και ενδοσκόπησης, έτσι και στο θέατρο πολλές φορές είναι αναγκαίος ο απολογισμός και η αποχή για να γεμίσουν οι μπαταρίες. Κι η διαχείριση ενός χώρου, είναι σα γάμος. Με τα καλά και τα κακά του. Αν νιώσεις ασφάλεια με τη μονιμότητα ο έρωτας πεθαίνει. Στην τέχνη πρέπει να ανανεώνεσαι συνεχώς. Να ψάχνεις. Να ψάχνεσαι. Να θες να είσαι αρεστός και επιθυμητός στο έτερον σου ήμισυ...το κοινό.
Η παράσταση που σε έχει συγκινήσει Ήμουν πολύ μικρός μα τη θυμάμαι. Ήταν η «Φιλουμένα» με τη Λαμπέτη και μετά η «Σάρα» και λίγο μετά το «Μπέντ» με το Φέρτη και τη Φυσσού. Έχω δει πολλές, καλές παραστάσεις, απλά αυτές έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου, επειδή δεν είχα ακόμη ασχοληθεί με το θέατρο και η ματιά μου είχε μια μεγαλύτερη αθωότητα. Αντίστοιχα, θυμάμαι καλά και τη πρώτη επιθεώρηση που πιτσιρικάς είχα δει στο Ακροπόλ. Με είχε ενθουσιάσει τόσο που δε μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ.
Το μικρόβιο της σκηνοθεσίας σου μπήκε... Όταν δούλεψα, ενώ ήμουν ακόμη μαθητής στη Δραματική σχολή, σαν βοηθός σκηνοθέτη του Γιάννη Διαμαντόπουλου, στο «Παγωτό μες το χειμώνα» στο Μπρόντγουαίη με το Βασίλη Τσιβιλίκα, που μου είπε κάποια στιγμή: «εσύ ν ασχοληθείς με σκηνοθεσία, θυμήσου με, γι αυτό είσαι». Τότε βέβαια δε μου άρεσε που το άκουσα, γιατί ήθελα να κάνω καριέρα ηθοποιού. Το πόσο δίκιο είχε ο πανέξυπνος και ταλαντούχος Βασίλης Τσιβιλίκας το κατάλαβα αργότερα, όταν μόνος μου είδα, μετά το «Σκρατς», που ήταν η τελευταία φορά που έπαιξα ουσιαστικά, ότι η σκηνοθεσία είναι αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο σα ψυχοσύνθεση.
Παίζω βέβαια κάποιες φορές, για λίγο, αλλά είναι σαν ένα «παιχνίδι» για μένα. Τίποτα παραπάνω. Πιστεύω πως είμαι καλύτερος σκηνοθέτης απ’ ότι ηθοποιός, γιατί δεν έχω την πειθαρχία που χρειάζεται ένας ηθοποιός. Όμως το ότι έχω υπάρξει ηθοποιός σαφώς μ’ έχει βοηθήσει πολύ. Νομίζω, ότι είναι ένας βασικός λόγος που αγαπώ τόσο πολύ τους ηθοποιούς στις παραστάσεις που σκηνοθετώ.
Η μεγαλύτερη αγωνία σου για το Τσάι στη Σαχάρα Να συνεχίσει να μπαίνει κόσμος και να λέει «τι ωραίος χώρος» και όταν βγαίνει να λέει «τι ωραία παράσταση» και «τι όμορφα που περάσαμε απόψε». Οι αγωνίες είναι καθημερινές και πολλές αλλά σε ιδιαίτερες εποχές σαν αυτή που ζούμε, είναι σημαντικό ένας μικρός χώρος με ζεστασιά να φέρνει τους ανθρώπους μέσα από τη τέχνη, θέατρο και μουσική, πιο κοντά. Όπως στην εποχή των μπουάτ.
«Το θέατρο είναι σαν τον έρωτα. Οι πρόβες είναι το φλερτ, η διαδικασία της γνωριμίας, της προσέγγισης και εξερεύνησης του άλλου. Η πρεμιέρα είναι η πρώτη φορά της επαφής.»
Η αγαπημένη σου σκηνή από το Ελεύθερο Ζευγάρι Η σκηνή του φινάλε. Όταν στο «Ελεύθερο ζευγάρι της παράστασης εισβάλλει μια «ημίγυμνη έκπληξη», έτσι για να καταλάβουν...ότι είναι δική μου η σκηνοθεσία.
Off the record Θα ‘θελα πολύ να γράψω ένα θεατρικό έργο. Άλλα όπως προείπα δεν έχω πειθαρχία, ώστε να κάτσω να το κάνω. Ενώ στο μυαλό μου μπορεί να το έχω έτοιμο, είναι αδύνατον να το βάλω σε μια σειρά στο χαρτί. Θα ‘θελα πολύ να φύγει αυτή η καταχνιά που σκεπάζει τη χώρα και να ξαναδούμε τους ανθρώπους να μην περπατάνε κοιτώντας κάτω τα πεζοδρόμια αλλά πάνω ψηλά στον ουρανό. Θα ‘θελα πολύ να ερωτευθώ με την αγνότητα των νεανικών μου χρόνων.
Θα ‘θελα πολύ να εξαλείψω κάθε φόβο στη ζωή μου και να τον αντικαταστήσω μόνο με αγάπη. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά τα «θέλω» μου πραγματικότητα, σκηνοθετώ μια νέα παράσταση στο Τσάι στη Σαχάρα για το 2016 με τίτλο «Να μ’ αγαπάς τα Σάββατα» του Αντώνη Τσιπιανίτη και ένα μουσικό αφιέρωμα στις αδερφές Καλουτά με τίτλο «Δυο φωνές ένας θρύλος» σε κείμενα του Κώστα Παπαπέτρου. Αυτά προς το παρόν...και για την Άνοιξη... υπάρχουν και κάποια άλλα σχέδια που θα οριστικοποιηθούν στο επόμενο διάστημα.
Περισσότερες πληροφορίες
