Ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη είναι ο Θέμελης Γλυνάτσης. Με σπουδές συγκριτικής λογοτεχνίας και θεάτρου αλλά και με διδακτορικό πάνω στον Αρτώ, ο νέος αυτός σκηνοθέτης έχει ήδη δώσει με τις παραστάσεις του –από τον «Φράνκενστάιν» της Μαίρη Σέλλευ μέχρι τους «Δανειστές» του Στρίντμπεργκ- το ιδιότυπο στίγμα ενός θεάτρου του ακραίου, στοχαστικού και σωματοποιημένου λόγου. Λίγο πριν την πρώτη του εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθηνών ως σκηνοθέτης του παράδοξου έργου της Ανχέλικα Λίντελ «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους», μας εξηγεί τι διακυβεύεται σε αυτό. από την Ιλειάνα Δημάδη
Με βασική θεματολογία τους πνιγμούς των μεταναστών που διασχίζουν τη Μεσόγειο από τη Βόρειο Αφρική μέχρι τις ακτές της Ισπανίας, το θεατρικό έργο της Ανχέλικα Λίντελ θεματοποιεί τόσο το κοινωνικό/πολιτικό πρόβλημα καθαυτό όσο και τη σχέση της τέχνης με αυτή τη σιωπηλή γενοκτονία.
Η Ανχέλικα Λίντελ είναι εκπρόσωπος μιας σύγχρονης δραματουργίας που προσπαθεί εναγωνίως να βρει μια νέα θεατρική γλώσσα, επαναφέροντας την έννοια του πάσχοντος σώματος και του σοκ, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, με τα avant-garde διαβήματα του Αρτώ, του Ζενέ, των Βιεννέζων Αξιονιστών, της Μαρίνα Αμπράμοβιτς κ.α.
Η πρόκληση του σοκ είναι το βασικό πρότζεκτ της Λίντελ. Γνωρίζει καλά πως, κατά κύριο λόγο, απευθύνεται σε ένα αστικό, μπουρζουά κοινό, όπως εκείνο του Φεστιβάλ της Αβινιόν, το οποίο έχει εθιστεί για τα καλά στην κατανάλωση του σοκ. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα κοινό το οποίο παρακολουθεί μια παράσταση που υπακούει στο δόγμα του σοκ με την ίδια άνεση που επιλέγει να δει στο σινεμά μια ταινία τρόμου….
Τρεις είναι οι βασικοί πόλοι (και ρόλοι) του έργου: η φωνή της συγγραφέως, η Πουτάνα και ο κύριος Πουτάνα, ο οποίος, σιωπηλός, λειτουργεί σαν σαδομαζοχιστής ακροατής των αστικών παραληρημάτων της Πουτάνας.
Το «Και τα ψάρια βγήκαν…» μας κάνει να αναρωτηθούμε εξίσου για τους πνιγμούς των μεταναστών όσο και για την παράλυση του διανοούμενου: για το φίμωμα του σοβαρού καλλιτέχνη. Η σκέψη κι ο στοχαστικός διάλογος, το ίδιο το πνεύμα αντιμετωπίζεται σήμερα σαν μολυσματική ασθένεια. Η Λίντελ, μολονότι ενταγμένη στο σύστημα προώθησης των μεγάλων φεστιβάλ, είναι σα να μας παροτρύνει: ας μιλήσουμε επιτέλους για τα φίμωτρα που μας καταδυναστεύουν. Αυτά είναι η πηγή της βίας. Γιατί αυτά είναι η πηγή της ανοχής μας στη βία που βιώνουμε με μετακαπιταλιστικούς όρους.
Ένα ‘αντι-κοινωνικό ορατόριο’ είναι το «Και τα ψάρια». Η Λίντελ δεν έχει σαν στόχο τη ρεαλιστική, ειδησεογραφική απεικόνιση των πνιγμών, αλλά την κατασκευή μιας ακραίας, αναρχικής και επιθετικής μυθολογίας. Η εξέγερση των ψαριών που έχουν καταβροχθίσει τα πτώματα των μεταναστών φαντάζει σαν Βιβλική παραβολή, σαν μύθος μιας υπόκωφης εξέγερσης που απειλεί άμεσα η έμμεσα την πραγματικότητα τόσο των ‘χαρακτήρων’ του έργου, όσο και του κοινού που τους παρακολουθεί.
Το έργο «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους» της Ανχέλικα Λίντελ ανεβαίνει στη σκηνοθεσία του Θέμελη Γλυνάτση στις 13 & 14/6 στην Πειραιώς 260 (Αποθήκη Ε΄), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Προπώληση: www.greekfestival.gr
