Η Άντζελα Σταματιάδου μίλησε με τον Παναγιώτη Μαζαράκη και τον Τάσο Δήμα για μια γευστική ιστορία ενηλικίωσης που ξεκίνησε να γράφεται το 1995 στα Πατήσια και είκοσι χρόνια μετά μοιράζεται σε τέσσερα αθηναϊκά σημεία.
Δεν ξέρω αν ήταν το DNA, πάντως ο Παναγιώτης Μαζαράκης και ο Τάσος Δήμας ήρθαν στην Αθήνα με την μπακαλική, τη μαναβική και τη χασαπική στις οικογενειακές τους «παραδόσεις» κι έχοντας ήδη ασχοληθεί με την εστίαση στη Σάμο. Οι παρόμοιες καταβολές και η αγάπη τους για το φαγητό και τα ελληνικά υλικά βρήκαν έκφραση στο πρώτο τους κοινό εγχείρημα, στα Πατήσια, ένα μεζεδοπωλείο σε στιλ παντοπωλείου, με στόχο να λειτουργήσει ως εναλλακτική στις κυρίαρχες τότε κλασικές ταβέρνες, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τη δυναμική της ανάμνησης. «Εκείνη την εποχή κανείς δεν ήθελε να τρώει αυτά που του θύμιζαν όσα έτρωγε μικρός», παρατηρεί ο Παναγιώτης Μαζαράκης. Απ’ ό,τι φάνηκε στη συνέχεια, μάλλον ήθελε και δεν το ήξερε. Ο κόσμος αγκάλιασε το «Τζίτζικας και Μέρμηγκας» στην Πλατεία Παπαδιαμάντη και μαζί του τις ψητές σαρδέλες, τα μύδια (που μέχρι τότε ήταν θεσσαλονικιό σπορ και δεν έπαιζαν πολύ σε αθηναϊκό τερέν) αχνιστά με ούζο και μάραθο, τα κεφτεδάκια «της γιαγιάς» με κόκκινη σαλτσούλα και τον μπαρδουνιώτικο κόκορα. Γελάνε τώρα και οι δύο με την τρέλα της πρώτης μέρας. η κουζίνα κλατάρισε στο πρώτο δοκιμαστικό. Ευτυχώς ήταν κεκλεισμένων των θυρών, με καλεσμένους τους φίλους τους.
Το πήραν γρήγορα το κολάι και τρία χρόνια μετά έστησαν το δεύτερο μαγαζί τους στο Χαλάνδρι (1998). Έπιασε κι εκεί, παρότι ήρθε σε μια χρονική στιγμή που βίωνε κάμψη ως πιάτσα. Κι ας φαίνονταν περίεργα στον κόσμο η λαδόκολλα και το συρταράκι με τα μαχαιροπίρουνα «κρυμμένο» σε κάθε τραπέζι. Κάτι έκαναν σωστά πάντως. Το χιτ συνεχίστηκε. Πέραν του ότι τα επόμενα χρόνια είδαμε τη ρετρό μπακαλοαισθητική να γενικεύεται ως μόδα, ήρθε κι ένα τρίτο «τέκνο» στο Σύνταγμα το 2006, για να γίνει δημοφιλές τόσο στο ελληνικό όσο και στο ξένο κοινό που κινείται στην περιοχή, και το 2008 ακόμη ένα σε ένα γραφικό κηφισιώτικο στενάκι. «Το πιστεύαμε και το πιστεύουμε το concept», λέει ο Τάσος Δήμας, επισημαίνοντας ότι διαλέγουν για συνεργάτες δικούς τους ανθρώπους, διυλίζουν κάθε παράπονο και αμφισβήτηση, ενώ ανάλογα με την εποχή έχουν κάνει πολλές φορές τις αναπροσαρμογές τους.
Σε όλα τα μαγαζιά ο κατάλογος είναι κοινός, εκτός από αυτό στα Πατήσια που έχει πλέον υιοθετήσει ένα πιο κρεατικό και οικονομικό μεζεδο-προφίλ, εστιάζοντας στα πιάτα της ώρας. Κάθε «Τζίτζικας και Μέρμηγκας» ωστόσο, κινούμενος ανάλογα με την περιοχή και τον κόσμο της, έχει επιπλέον μία κάρτα που αλλάζει ανά δύο μήνες. O εκάστοτε μάγειρας φέρνει τις δεξιότητες και τις συνταγές του. «Έτσι του δίνεις κίνητρο κι ευκαιρία να εκφραστεί, ενώ και ο κόσμος έχει ταυτόχρονα περισσότερες επιλογές, ακόμη κι αν τελικά σε αρκετές περιπτώσεις επιλέγει ξανά και ξανά πιάτα που έχουν δεκαπέντε χρόνια παρουσίας στον κατάλογο», μας λένε. Πάντα φροντίζουν να έχουν χαρακτηριστικά ελληνικά κρασιά –αυτήν τη στιγμή είναι καμιά 40αριά οι ετικέτες–, δικές τους εμφιαλώσεις αλλά και κρασί σε καράφα από επιλεγμένα οινοποιεία. Γιορτάζοντας τα 20ά τους γενέθλια, θα προτείνουν για όλη τη χρονιά ένα επετειακό κρασί σε συνεργασία με το κτήμα Κλαούντια Παπαγιάννη, ενώ κερνάνε για κάποιο διάστημα ελληνικά τυριά, θέλοντας έτσι να ευχαριστήσουν όσους τους στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια. Και από νέα πλάνα; Δεν θα είναι άμεσα, ίσως όμως κάποια στιγμή να δούμε ένα «Τζίτζικας και Μέρμηγκας» σε κάποιο νησί. Είναι υπό σκέψη…
