Τι είναι ένας dabbawalla; Ο άνθρωπος με το πακέτο. Με ποδήλατο ή με τρένο, φέρνει στους Ινδούς εργαζομένους μαγειρευτό φαγητό από το σπίτι. Έρχεται μέχρι εδώ μέσω μιας ταινίας, του «Lunchbox» του Ritesh Bitra.
Δεν την έχω δει ακόμη την ταινία του Ritesh Batra. Το «Lunchbox» άλλωστε ξεκινάει αυτή την Πέμπτη να προβάλλεται στους κινηματογράφους της Αθήνας. Ήταν όμως η αφορμή για να μάθω τι εστί dabbawalla. Είναι εκείνος που κουβαλάει τα dabba, τα κυλινδρικά ανοξείδωτα μεταλλικά κουτιά φαγητού, που διανύουν μεγάλες αποστάσεις από τις κουζίνες των σπιτιών μέχρι τους χώρους εργασίας του κάθε νοικοκύρη, για να επιστρέψουν αργότερα, άδεια, πίσω. Επί της οθόνης από όσο ξέρω θα παρακολουθήσετε ένα από αυτά να ξεστρατίζει, το εκατόν τριάντα χρόνων και βάλε δίκτυο των πολλών χιλιάδων dabawallas πάντως, που κινούνται με καροτσάκια, ποδήλατα και τρένα, υποστηρίζει ότι η ακρίβειά του είναι τόση, που λάθος γίνεται ένα ανά έξι εκατομμύρια πακέτα -και δηλώνουν ιδιαίτερα περήφανοι για αυτό. Φθηνότερο, πιο υγιεινό και κατά τη γενική πεποίθηση με τις θεϊκές ευλογίες του, το σπιτικό φαγητό στη Βομβάη έχει σύστημα και φοβερό συγχρονισμό^ και παρά την έλευση του γρήγορου φαγητού και στην Ινδία όπως παντού στον κόσμο, η καθημερινή βόλτα των dal, των ρυζιών και των ψωμιών nan και chapati που διανύουν πολλές φορές ακόμη και δεκάδες χιλιόμετρα, παραμένει εξαιρετικά ισχυρή συνήθεια. Τόσο οργανωμένοι δεν είμαστε, αλλά τα μαγειρευτά έχουν κι επί ελληνικού εδάφους τους κουβαλητές τους. Άμα είχατε δει το ντοκιμαντέρ «Food for love» της Μαριάννας Οικονόμου (προβλήθηκε κάποια στιγμή πέρυσι στα πλαίσια του CineDoc στο Γαλλικό Ινστιτούτο) με τα ταπεράκια με τα τσουρέκια, τις πίτες και τα ντολμαδάκια να διανύουν χιλιόμετρα με ένα βανάκι -στην υπηρεσία της Ελληνίδας μάνας- ξέρετε τι εννοώ.
