To σύγχρονο design κάθεται σε τραπέζι του πικνίκ σε έναν αστικό κήπο 190 τετραγωνικών, κάπου ανάμεσα στην γκαλερί Ιλεάνα Τούντα και στα μπαλκόνια των γειτονικών κτιρίων..
Tνα 'χει αυτά αυτή η μητροπολιτικότητα. Την πρασινάδα την ψάχνεις με το ντουφέκι, κι όταν εμφανίζονται μερικοί διάσπαρτοι επίμονοι κηπουροί στις αστικές ερήμους – σε ταράτσες, σε παρατημένα οικόπεδα, σε ακάλυπτους– τους βλέπεις σαν σύγχρονους super heroes με το φτυαράκι στο χέρι. Eίναι παγκόσμιο trend οι αστικοί κήποι. Είναι όμως και ανθρώπινη ανάγκη. Και κάπου εδώ έρχεται, φαντάζομαι, η συλλογιστική ενός μπαρ-εστιατορίου με ολίγον από αστικό κήπο, ιδέα της Ιλεάνας Τούντα και του Γιώργου Βαρβαρίτη, που εστιάζει τόσο σε αυτήν, όσο και σε μία ακόμη ανάγκη, αυτήν της φυσικής συνάντησης.
Και χτυπάει διάνα: στο «48 Urban Garden», που φύτρωσε πριν από περίπου δύο εβδομάδες –κάτω από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια με τις μπουγάδες και τα μοτοράκια των κλιματιστικών των γύρω κτιρίων– στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, ήδη σχεδόν δεν βρίσκεις τραπέζι. Φαντάσου ξύλινους πάγκους του πικνίκ, στημένους δίπλα από ένα μικρό μπαξεδάκι με ντομάτες, πιπεριές και μελιτζάνες, μια σειρά γλαστράκια με λουίζες, βασιλικούς και λεβάντες κι απέναντι σταθμευμένο ένα απίθανο αμερικάνικο Airstream (trailer), σε χρώμα μεταλλικό, μεταμορφωμένο σε καντίνα, κάτω από μοντέρνα λαμπιόνια και από faux φυλλωσιές που διατρέχουν το ταβάνι φτάνοντας μέχρι τους τοίχους. Ένας από αυτούς τους τοίχους καταλήγει σε έναν ξύλινο φράκτη-παγκάκι, που οριοθετεί τα τραπέζια.
Γιατί υπάρχουν και τραπέζια, όπως υπάρχει κι ένα μπαρ, που έχει σκοπό να φτιάχνει τα κοκτέιλ του με βότανα από το (μικρό για να τροφοδοτήσει την κουζίνα) μποστανάκι. Αν το αρχιτεκτονικό γραφείο ΑΚ-Α (Κατερίνα Αποστόλου, Μίννα Κολάκη και Δημήτρης Διονυσιώτης) σχηματοποίησαν με ικανές δόσεις αισθητικής ένα κηπο-κεντρικό concept που αφήνει το μάτι να ατενίζει, στήνοντας έναν casual χώρο που απορροφά τους κραδασμούς κρατώντας την αστικότητά του, το μικρό μενού –απ’ ό,τι έμαθα πρόκειται επεκταθεί– που συνδιαμόρφωσαν οι ιδιοκτήτες και ο Γιάννης Κανδυλίδης, η Ελένη Δοξιάδη, ο Στέφανος Πρωτοπαππάς και η Κλειώ Ανδριοπούλου, είναι ανάλαφρο, ευχάριστο, μια προσεγμένη απόδοση του street food.
Από το vintage trailer βγαίνουν ωραία πράγματα. Μπορείς π.χ. να ξεκινήσεις με σεβίτσε λαβράκι σε στιλ σαλάτας, με κυβάκια ντομάτας, μάνγκο και αβοκάντο ή ένα πιάτο αλμύρα με ξινομυζήθρα, μερικά καππαρόφυλλα και ντοματίνια-βελανίδια (αυτό, για να είμαι ειλικρινής, δεν μου είπε και πολλά). Και να συνεχίσεις με ένα πολύ καλό ανοιχτό σάντουιτς, δύο φέτες ψωμιού στην ουσία, με κρέμα βασιλικού, καραβίδες και σπαράγγια ή το μαροκινό burger με ψιλοκομμένη ντομάτα, αγγουράκι, κρεμμύδι, γιαούρτι αντί για σος και χαρίσα, που έρχεται πάνω σε ένα μικρό ξύλο κοπής με πατατούλες τηγανητές σε μεταλλικό κουβαδάκι, ενώ και η πανακότα με κρόκο Κοζάνης και πορτοκάλι είναι δυνατή. Οπότε όσοι έχετε κατά νου το παλιό «48» του Ντόρη Μαργέλλου και του Χριστόφορου Πέσκια, αφήστε το στο γαστρονομικό σας αρχείο. Σ’ αυτό το νέας κοπής «48» παίζει άλλος, πιο χαλαρός γευστικός κώδικας.
