Ξεφύτρωσε πριν κανένα δίμηνο στην Ξενοκράτους, είναι λιλιπούτειο (δύο τραπεζάκια έξω, δύο μέσα κι ένας πάγκος-παράθυρο), χαλαρό, βαμμένο σε κόκκινο, πορτοκαλί και μαύρο, με τοίχους διάσπαρτους με μικρά καδράκια με φωτογραφίες, αφισέτες και βεντάλιες, και σερβίρει μόνο παέγια, σανγκρία και μπίρα. Στο «Paella Barcelona» φτιάχνουν επίσης εκδοχές με λαχανικά και κρεατικά^ εμείς πετύχαμε μόνο παέγια θαλασσινών (δυο γαρίδες, δυο μύδια και πράσινες πιπεριές στην ατομική μερίδα των € 7,5): συμπαθής ήταν, δε λέω. Με ένα μόνο σημείο αναφοράς όμως, θα περίμενα κάτι -έστω λίγο- πιο ιδιαίτερο. Την ώρα που η ευγενέστατη Μπεατρίς μας άφηνε μια μίνι σαλατίτσα με λάχανο, ρόκα και βινεγκρέτ μουστάρδας (αυτή δεν την χρεώνουν), βρήκα την ευκαιρία να τη ρωτήσω από πού είναι. «Α, εγώ είμαι μια σαλάτα από μόνη μου», απάντησε κι έτσι στα γρήγορα, έμαθα ότι γεννήθηκε στο Μεξικό, ότι είναι από την Βαρκελώνη και την Ανδαλουσία, ο πατέρας λιβανέζος, η γιαγιά γαλλίδα. Με το που φάγαμε και την κρέμα καταλάνα μας (καταλάνικη κρεμ μπριλέ, με € 3), η οποία ήθελε ένα πιο πλήρες «κάψιμο» της ζάχαρης, αλλά ήταν ευχάριστη, πιάσαμε κουβέντα για το εξαιρετικό «Blancanieves» του Πάμπλο Μπέργκερ και για τον καινούργιο Αλμοδοβάρ, ξεσκόνισα λίγο και τα ισπανικά μου -αν και ο δάσκαλός μου στο Θερβάντες δεν θα ‘ταν ακριβώς περήφανος. Δεν ξέρω αν θα ξαναρχόμουν για το φαγητό, αν και για την κρεατο-παέγια την έχω μια περιέργεια. Ένα Σάββατο πάντως με σπανιόλικα τυριά-αλλαντικά και επίσης σπανιόλικη κιθάρα (τώρα θα τις ξεκινήσουν αυτές τις βραδιές) στο κολωνακιώτικο... αστικό ξέφωτο που έχει πλέον και λίγη ανεμελιά αλά Βαρκελώνη πιθανόν να το επιχειρήσω.
Ξενοκράτους 48, Κολωνάκι, 2107210152.
