Το σπίτι

3

Κείμενο και παράσταση μοιάζουν να δημιουργήθηκαν με την αίσθηση του επείγοντος, ως μια «προειδοποίηση» για τη συντριπτική πραγματικότητα που επιλέγουμε να αγνοούμε. Δραματικές ποιότητες, πυκνότητα και πολύ καλές ερμηνείες σε ένα εγχείρημα που έχει πάντως περιθώρια εξέλιξης.

Το σπίτι Δημήτρης Καραντζάς ©Andreas Simopoulos

Όσο κι αν κλειστείς στο μικρόκοσμό σου, αποστρέφοντας το βλέμμα σου από την πραγματικότητα, αυτή αργά ή γρήγορα θα έρθει να σε συντρίψει. Να πώς θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μια γραμμή η ιδέα του Δημήτρη Καραντζά, που στη συγκεκριμένη περίπτωση υπογράφει και το κείμενο, ένα κείμενο με ελάχιστο λόγο και πολλή καθημερινή δράση. Το στοιχείο του "καθημερινού" είναι κομβικό: Η αίσθηση μιας τετριμμένης, οικείας καθημερινότητας, ένα κομμάτι πραγματικότητας που εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο, καταλαμβάνει τη μισή παράσταση και θέτει τη συνθήκη: Δύο άνθρωποι μοιράζονται τον ίδιο χώρο, έχουν την οικειότητα των ανθρώπων που συζούν, αν και δεν δείχνουν να συνυπάρχουν ουσιαστικά. Αρχειοθετούν έγγραφα, τακτοποιούν τα ψώνια, βάζουν πλυντήριο, επικοινωνούν με post it και σκόρπιες κουβέντες για πράγματα χωρίς ενδιαφέρον – εξάλλου μόλις που φτάνουν στους θεατές αυτές οι κουβέντες τους.

Το σπίτι Δημήτρης Καραντζάς
©Andreas Simopoulos

Στο κέντρο του απρόσωπου, ψυχρού σπιτιού τους ένα μεγάλο παράθυρο που "βλέπει" σε έναν τυπικό δρόμο μιας αθηναϊκής γειτονιάς. Η ζωή έξω απ’ αυτό αιχμαλωτίζει το βλέμμα τους φευγαλέα, δεν είναι όμως αρκετή για να τους βγάλει από τη μηχανική "χορογραφία" των δράσεών τους. Η δυστοπία κάνει την εμφάνισή της αρχικά ως μυθοπλασία, μέσω του βιβλίου που διαβάζει ο άνδρας, για κάποια φανταστική κοινωνία η οποία υποφέρει από παρατεταμένο καύσωνα, την κυβερνούν οι παπάδες και οι μη πειθήνιοι πολίτες εκτελούνται. Ώσπου η έξω πραγματικότητα αρχίζει να περιστρέφεται και να αντιστρέφεται, να διαλύεται και να επανασυντίθεται και ένας χείμαρρος από εικόνες βίας και καταστροφής, αναγνωρίσιμες καθώς προέρχονται από πραγματικά γεγονότα, ορμάει στο σπίτι. Κι όσο τα θεμέλιά του δοκιμάζονται τόσο οι δυο τους αγκιστρώνονται μανιωδώς στις ίδιες ανούσιες κινήσεις, και μόνο όταν πια το σπίτι απειληθεί συθέμελα ο παραληρηματικός μονόλογος της γυναίκας θα σπάσει την άψυχη μονοτονία που διήπε την έως τότε διαβίωσή τους.

Το σπίτι Δημήτρης Καραντζάς
©Andreas Simopoulos

Με την αίσθηση του επείγοντος, ως μια "προειδοποίηση", δείχνει να δημιουργήθηκε η παράσταση του Καραντζά, η οποία έχει την ποιότητα ενός θεάματος που, ενώ ξεκαθαρίζει τις προθέσεις του, δεν προπαγανδίζει, δεν πεζολογεί (παρόλο που μεταχειρίζεται τις έννοιες του πεζού και καθημερινού), αλλά έχει δραματική ποιότητα και πυκνότητα. Ουσιαστικά συνεισφέρουν σε αυτό βέβαια και οι ηθοποιοί, Αλεξία Καλτσίκη και Φιντέλ Ταλαμπούκας, που φτιάχνουν χαρακτήρες με τη δύναμη της υποκριτικής τους υπόστασης, ενώ αντλούν από το ελλειπτικό κείμενο το μέγιστο δυνατό. Καθοριστικό το σπίτι-σκηνικό της Κλειώς Μπομπότη, που εξυπηρετεί πλήρως τη σκηνοθετική ιδέα, όπως και τα βίντεο της Γκέλυς Καλαμπάκα. Η παράσταση διαγράφει έναν πλήρη κύκλο, δεν παύει όμως να αφήνει "εκκρεμότητες" όσον αφορά την εμβάθυνση και την εξέλιξη της δραματικής συνθήκης. Από αυτή την άποψη, λειτουργεί ίσως ως δουλειά εν εξελίξει, που μπορεί να οδηγήσει σε μια πληρέστερη εκδοχή της.

Περισσότερες πληροφορίες

Το σπίτι

  • Performance
  • Διάρκεια: 60 '

Δύο πρόσωπα (αδέρφια; συγκάτοικοι; σύντροφοι;) περνούν μια ημέρα στο σπίτι τους, σε μια οποιαδήποτε μεγαλούπολη από αυτές όπου οι άνθρωποι ζουν σε σπίτια-κελιά. Η καθημερινή ρουτίνα των ηρώων εισβάλει στους αρμούς της σκέψης τους και καταλαμβάνει τη σκηνή. Οι δυο τους περιχαρακώνονται για να μην αναμετρηθούν με την πραγματικότητα, όμως, όσο συνεχίζεται η ημέρα τους, ένα παράθυρο μεταμορφώνεται σε μια χοάνη, ένα εφιαλτικό καλειδοσκόπιο, από το οποίο παρελαύνουν διαφορετικές εκφάνσεις της βίας της εποχής μας και ακραίες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του 21ου αιώνα. Τα δύο πρόσωπα, παθητικοί δέκτες της βίας των εικόνων, προσπαθούν να συνεχίσουν τη φροντίδα του μικρόκοσμού τους μέχρι η βία να εισβάλει στο καταφύγιό τους.

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Λεωφ. Συγγρού 107, Νέος Κόσμος
  • Βινιέτες Τεχνών - City life

Διαβάστε ακόμα

Τελευταία άρθρα Θέατρο

O 'Ερρίκος Ε’' και οι πρώτες φωτογραφίες από τις πρόβες του

Οι πρώτες φωτογραφίες και το trailer από τις πρόβες του "Ερρίκου Ε’" μας φέρνουν κοντά στην πολυαναμενόμενη παράσταση του Σαίξπηρ, σε νέα μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά από 85 χρόνια.

ΓΡΑΦΕΙ: ATHINORAMA TEAM
22/10/2025

Για τον Δημήτρη Μακαλιά, η κωμωδία είναι το πιο γενναιόδωρο είδος

Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλά στο "α" για τον "Ράφτη κυριών" του Ζορζ Φεϊντό (avant première στις 24/10) και το "Σποτ" του Ζήση Ρούμπου (από 27/10). Δύο κωμωδίες που τον κρατούν απασχολημένο και τις επτά ημέρες της εβδομάδας στο θέατρο Γκλόρια.

Οι νέες παραστάσεις της εβδομάδας

Οι θεατρικές παραστάσεις που κάνουν πρεμιέρα από 23 έως 29/10 και ξεχωρίζουν.

Το Διεθνές Κέντρο Χορού Καλαμάτας δείχνει τη νέα του δυναμική παρουσία με πλούσιες φθινοπωρινές δράσεις

Με τις νέες πρωτοβουλίες της Τζένης Αργυρίους σηματοδοτείται μια νέα εποχή για το Διεθνές Κέντρο Χορού Καλαμάτας, ένα κέντρο ανοιχτό, δημιουργικό, σε συνεχή διάλογο με τον κόσμο. Αυτές είναι οι Φθινοπωρινές Δράσεις.

Ο Άρης Λεμπεσόπουλος σε δύο εμβληματικούς ρόλους

Ο Άρης Λεμπεσόπουλος επιστρέφει δυναμικά στη σκηνή, ερμηνεύοντας δύο σπουδαίους ρόλους που αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα της ανδρικής ψυχής, την αγωνία, την εξουσία και την αναζήτηση ταυτότητας μέσα στον χρόνο.

Ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης επιστρέφει στον Σταυρό του Νότου με νέα σατιρική παράσταση

Ζάμπρας, Θεοδωρόπουλος, Φουντούλης και Ρούπος στήνουν μαζί του μια επιχείρηση γέλιου.

"Εκείνος που έκλεψε τη μέρα και πλήρωσε τη νύχτα"-Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επιστρέφει με μια παράσταση για το τίμημα της ελευθερίας

Ένα έργο στοχαστικό, συγκινητικό και απολαυστικά αιχμηρό φέρνει στη σκηνή ο Θωμάς Μοσχόπουλος με πρωταγωνιστές τους Ορφέα Αυγουστίδη και Ευγενία Σαμαρά.