Παιχνιδιάρικη και σατιρική, η παράσταση των 4Frontal μαρτυρά χάρη στον τίτλο της ότι ανήκει στην ομάδα των παραστάσεων που προέκυψαν με αφορμή την επέτειο των διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Πράγματι, στα πρωτότυπα κείμενα της ομάδας (δραματουργική επεξεργασία: Νεφέλη Μαϊστράλη) το βλέμμα στρέφεται και στο τότε με μια απομυθοποιητική διάθεση, στοχεύοντας στην επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του ’21: στις έριδες της Επανάστασης, στους κατασκευασμένους μύθους, όπως αυτός της Αγίας Λαύρας, κ.λπ., ενώ συνολικότερα η στόχευση αφορά στην εργαλειοποίηση εποχών όπως το ’21 και η κλασική αρχαιότητα, προκειμένου να χτιστεί ο μύθος της δήθεν ελληνικής ανωτερότητας. Στην πραγματικότητα, όμως, η παράσταση λειτουργεί ως γνήσια επιθεώρηση, δηλαδή ως είδος που στρέφεται στο εδώ και τώρα. Το μεγαλύτερο μέρος των κειμένων και των τραγουδιών τροφοδοτείται από την πρόσφατη επικαιρότητα, ειδικότερα από την τελευταία διετία που σφραγίστηκε από την επέλαση της πανδημίας: η κυβερνητική διαχείριση, η αστυνομική βία ως μοχλός εφαρμογής των μέτρων, ο ρόλος των ΜΜΕ, η αποκαρδιωτική πολιτική για το θέατρο και η ελλιπής στήριξη των καλλιτεχνών, η Εκκλησία και οι αντιεμβολιαστές, αυτά είναι τα θέματα που απασχολούν κατά κύριο λόγο τους συντελεστές της παράστασης, μαζί με αιχμές για τη σύγχρονη σεξιστική κουλτούρα, το φαινόμενο της απολιτίκ στάσης κ.ά.
Η παράσταση αναπληρώνει τα λιτά σκηνικά μέσα της με εκφραστική ποικιλία στην απόδοση των σκηνών: κάποιες στήνονται για να θυμίζουν τις στείρες γιορτές των σχολικών μας χρόνων, άλλες δανείζονται στοιχεία της νεανικής κουλτούρας (π.χ. τραπ μουσική), άλλες αποδίδονται στο ρυθμό ενός τσάμικου. Συνολικά, η σκηνοθεσία του Θανάση Ζερίτη καθοδηγεί τους ηθοποιούς (Τάκη Ζαχαριάδη, Χάρη Κρεμμύδα, Τατιάνα Άννα Πίττα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Πάνο Τοψίδη) σε υψηλούς ρυθμούς ερμηνείας, για χάρη της δημιουργίας ενός θεάματος αντάξιου του επιθεωρησιακού είδους. Τα κοστούμια, με τις χρωματιστές φουστανέλες και τα εθνικά ή αρχαιοελληνικά σύμβολα σε ποπ εκδοχή, εκπληρώνουν από τη μεριά τους τον περιπαιχτικό στόχο, ενώ αντιστοίχως λειτουργούν μέσα στην άδεια σκηνή τα δύο πλυντήρια, που χρησιμεύουν ως έδρανα από τα οποία εκφωνητές ειδήσεων και κυβερνητικοί εκπρόσωποι επιτελούν το ρόλο τους (σκηνικά-κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα). Δεν είναι όλα τα κείμενα ίσα, κάποια δεν ξεπερνούν το επίπεδο ενός παρεΐστικου αστείου και από άλλα λείπει μια πιο ευφάνταστη ματιά, όπως αυτή που εκδηλώνεται στα τραγούδια. Αποτελεί, πάντως, δυσκολία του επιθεωρησιακού είδους η δημιουργία τέχνης από το καθημερινό και απολύτως πεζό, ενώ ειδικά σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η πραγματικότητα, όπως μας τη θυμίζουν οι ερμηνευτές με ατάκες που έχουν πράγματι ειπωθεί, ξεπερνάει τη συγγραφική φαντασία. Εξάλλου, αυτό που τελικά μένει από την παράσταση είναι το πάθος (και το πείσμα) των ανθρώπων που παροπλίστηκαν επί μήνες και τώρα διεκδικούν ξανά το δικαίωμα του θεάτρου να αποτελέσει ένα χώρο ελευθερίας και (πολιτικής) έκφρασης.
Περισσότερες πληροφορίες
Ω παίδες Ελλήνων
Η γνωστή ομάδα καταπιάνεται για πρώτη φορά με την επιθεώρηση και ανεβάζει στη σκηνή από εκπρόσωπους Τύπου μέχρι επαναστάτες για να σχολιάσει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση.
