Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το κύκνειο άσμα του σπουδαίου Ευγένιου Ο’Νιλ μού ακούστηκε, εβδομήντα πέντε χρόνια μετά τη συγγραφή του, ένα «γερασμένο» έργο, που παρά το φιλόδοξο στόρι δεν αποφεύγει φλυαρίες και μελοδραματισμούς. Γραμμένο ως ξόρκι οδυνηρών οικογενειακών βιωμάτων, με εμφανή την επιρροή της αυστηρής καθολικής ανατροφής του συγγραφέα, αναπτύσσεται μέσα από μια ιδιότυπη, «πλατωνικού» χαρακτήρα ερωτική ιστορία και τη συνύπαρξη ανθρώπων που ορίζονται από προσωπικές αμαρτίες και συναισθηματικά βάρη, για να λειτουργήσει τελικά ως μια φορτισμένη παραβολή «εξαγνισμού».
Όπως και να ’χει όμως, ένα έργο που ανήκει στον «πατέρα» και αναμορφωτή του νεότερου αμερικανικού θεάτρου παραμένει ένα στιβαρό κοινωνικό δράμα υψηλών απαιτήσεων, που συχνά παραγνωρίζονται από τη σύγχρονη σκηνική πρακτική της ελλειπτικής έκφρασης και των μεταδραματικών προσεγγίσεων. Το «Φεγγάρι για τους καταραμένους» ανήκει σε εκείνη την παράδοση του ρεαλιστικού θεάτρου που ζητάει σκηνοθέτες (και ηθοποιούς) ασκημένους στο είδος. Οι υπόλοιπες αποχρώσεις του, κυρίως συμβολιστικές, δεν αναιρούν τη ρεαλιστική του ταυτότητα αλλά συμπορεύονται με αυτήν, ευνοούν τη διαχείριση των θεμάτων σε ένα βαθύτερο επίπεδο κι εμπλουτίζουν το δραματουργικό σύμπαν.
Η παρουσία του συμβολισμού, πάντως, φαίνεται να λειτουργεί ως κρίκος διασύνδεσης με το έργο για έναν σύγχρονο, νέο σκηνοθέτη· τουλάχιστον αυτό φάνηκε στη σκηνοθεσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου, η οποία έδωσε το προσωπικό της στίγμα επί του έργου στις σκηνές που ευνοούν την απεικόνιση του συμβολικού του υποστρώματος.
Σε ό,τι αφορά όμως την δουλειά που χρειαζόταν ώστε η παράσταση να εμβαθύνει και να αναδείξει περίπλοκες, ελλειμματικές προσωπικότητες και πολυεπίπεδες διαπροσωπικές σχέσεις, το αποτέλεσμα μένει κάπως μετέωρο, ενώ τουλάχιστον μια πιο αποφασιστική σύντμηση του έργου θα επενέβαινε στα τρωτά του σημεία και θα ευνοούσε την ευρυθμία της παράστασης. Η σκηνοθέτις φρόντισε για τη δημιουργία σκηνικής ατμόσφαιρας, η οποία όμως μένει στην επιφάνεια, την ίδια στιγμή που οι ηθοποιοί δείχνουν ακαθοδήγητοι στο κομμάτι της προσέγγισης και απόδοσης του ρόλου τους.
Βέβαια, η παράσταση έχει στην διάθεσή της μια δυνατή υποκριτική τριάδα, ηθοποιούς που επιτυγχάνουν μέχρις ενός σημείου να φωτίσουν και τις ατομικές ιδιοσυγκρασίες των ηρώων και τις μεταξύ τους σχέσεις: τόσο ο έμπειρος Γιάννης Νταλιάνης και η Ιωάννα Παππά όσο και ο πολύ νεότερος Γιώργος Τριανταφυλλίδης έχουν καλές στιγμές, και μάλιστα σε δύσκολους ρόλους από άποψη συναισθηματικών μεταπτώσεων και περίπλοκης ψυχολογίας, χρειάζονταν όμως ένα στιβαρότερο πλαίσιο δουλειάς – ειδικά ο τελευταίος έχει ήδη αποδείξει πως, όταν αυτό υπάρχει, μπορεί να μεγαλουργήσει. Στους άλλους δύο ρόλους, κατά πολύ μικρότερους σε έκταση και δραματικό εκτόπισμα, εμφανίζονται οι Νίκος Γκελαμέρης και Ιωάννης Κοτίδης.
ΠΟΡΕΙΑ ΑΤ VICTORIA Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. Βικτωρίας, 2108210991. Διάρκεια: 140΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους
Με αφετηρία τις σπαρακτικές σχέσεις των προσώπων, η παράσταση επιχειρεί να διανοίξει έναν νέο φαντασιακό χώρο στο ρεαλισμό του Ο’Νιλ.
