Με μια ατμοσφαιρική εικονογραφία, το δράμα του Ρώσου ποιητή των λεπτών αποχρώσεων φλερτάρει με τη μοντερνικότητα, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα πρόταση με αρετές και αδυναμίες.
Στο έργο του Άντον Τσέχοφ ο άνθρωπος τρέχει πίσω από το χρόνο, αδυνατώντας να τον τιθασεύσει, και προσπαθεί αέναα και άσκοπα να εκπληρώσει τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του. Τους ήρωες του «Θείου Βάνια» τους αγαπάς και τους λυπάσαι, σε έλκουν και ταυτόχρονα σε απωθούν με την παρηκμασμένη εικόνα τους. Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης Δημοσθένης Παπαδόπουλος έπιασε με την ερμηνεία του τον παλμό της απελπισίας που αποπνέει ο Βάνιας, ένας άντρας που έχει αφιερώσει όλη τη ζωή του στη διαχείριση ενός οικογενειακού κτήματος, ιδιοκτησίας του γαμπρού του.
Όταν στο υποστατικό καταφθάνουν ο καθηγητής (Θοδωρής Κανδυλιώτης) και η νεαρή γυναίκα του Ελένα (Θάλεια Ματίκα) και συναντούν τον γιατρό Αστρόφ (Βασίλης Μπισμπίκης), τον ξεπεσμένο γαιοκτήμονα Τελιέγκιν (Δημήτρης Καπετανάκος), τη γριά παραμάνα Μαρίνα (Μάνος Καζαμίας), τον εργάτη του κτήματος (Δημήτρης Καπετανάκος) και τη Μαρία Βασίλιεβνα, μητέρα της πρώτης γυναίκας του καθηγητή (Δημήτρης Διακοσάββας), έρχονται στο φως όλες οι εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων, που ισορροπούν ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία, στο τραγικό και το γελοίο.
Η παράσταση, φλερτάροντας με το σύγχρονο, αποκαλύπτει τη διαχρονικότητα του έργου ως τραγωδίας του ανθρώπου που ονειρεύεται και φιλοδοξεί συχνά επί ματαίω και όχι ως μιας ηθογραφικής αναπαράστασης του παρελθόντος. Η αισθητική του μοντέρνου ενυπάρχει τόσο στη σκηνοθεσία όσο και στο λιτό σκηνικό του Σταύρου Λίτινα και στα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη. Ο μίνιμαλ σκηνικός χώρος, που αναπαριστά μόνο το κέλυφος του σπιτιού, ταιριάζει απόλυτα με τις ατμοσφαιρικές μελωδίες των Radiohead που στρώνουν το έδαφος για να εκφραστούν οι αναμνήσεις και οι θυελλώδεις σκέψεις των ηρώων. Την ίδια στιγμή ο σκηνοθέτης Δημοσθένης Παπαδόπουλος επιλέγει να ενσωματώσει στην απόδοσή του δύο υποκριτικούς κώδικες που κοντράρονται μεταξύ τους: έναν αδρό ρεαλισμό με στοιχεία υπερβολής αλλά και μια πιο ποιητική διάσταση. Αυτή η ενδιαφέρουσα προσέγγιση όμως λειτουργεί εν μέρει ανασταλτικά στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, του ρυθμού και του αισθήματος.
Πιο συγκεκριμένα, κάποιοι ηθοποιοί οδηγούνται σε μια επιφανειακή απαγγελία και ακυρώνουν την ενέργεια του πικρού χιούμορ. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στον τρόπο με τον οποίο καλείται να παίξει και να κυκλοφορήσει στη σκηνή ο Θοδωρής Κανδυλιώτης, φορώντας μια κοντή robe de chambre με παπούτσια και κάλτσες, στην αυταρέσκεια με την οποία πότισε ο Δημήτρης Διακοσάββας τον ρόλο της Μαρίας και στην υπερβολή με την οποία σκιαγράφησε το πορτρέτο του γιατρού ο Βασίλης Μπισμπίκης, εκπέμποντας μεν τη γοητεία του ρόλου, αλλά χωρίς να πείθει για την ισχυρή προσωπικότητα και τον ιδεαλισμό του. Η γοητεία αυτή έγινε ιδιαίτερα εμφανής στις καλοδουλεμένες και δυνατές σκηνές του με την Έλενα, στις οποίες η Θάλεια Ματίκα κατάφερε να σταθεί, ακόμη και υπό τις πιο αμήχανες περιστάσεις. Η έμπειρη ηθοποιός μάς έπεισε για το συναισθηματικό αδιέξοδο της ηρωίδας της με μια υψηλής ακρίβειας προσέγγιση του ρόλου. Το ίδιο έπραξε και η Σοφία Πανάγου ως ανιψιά. Δύο πρωταγωνίστριες σε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ...
AΝΕΣΙΣ Λεωφ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, 2107488881-2. Διάρκεια: 100΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Θείος Βάνιας
Οι ήρωες του έργου, διαχρονικοί και δραματικά επίκαιροι, βιώνουν τη φθορά και την ήττα, υποταγμένοι σε μια καθημερινότητα που τους διαλύει.
