Μια «Νεκρή ζώνη» –ή μήπως…ένα δικό μας suburbia;– σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη, σκηνοθετημένη αντιρεαλιστικά και με άφθονα στοιχεία σωματικού θεάτρου, από έναν από τους πιο καλοσχηματισμένους θιάσους της θεατρικής σεζόν.
Όποια κι αν είναι η εκάστοτε σκηνοθετική πρόταση στα έργα του Χάρολντ Πίντερ, οι ηχηροί οι υπαινιγμοί του, οι αμείλικτες γλωσσικές μονομαχίες του, το πνευματώδες βρετανικό χιούμορ του, σπάνε σε τόσα πολλά μικρά κομμάτια την πραγματικότητα που είναι αδύνατον να μην βρεις ένα δικό σου θραύσμα μέσα σε αυτά. Ο Πίντερ είναι η φωνή της συνείδησης μας και η «Νεκρή ζώνη» είναι ένα νεκροταφείο της ζωτικής αυταπάτης, ένα suburbia, όπου κατοικούν ζωντανοί άνθρωποι με νεκρές ελπίδες και ξεψυχισμένα όνειρα φυγής.
Ένας πετυχημένος αλκοολικός συγγραφέας, ο οποίο ζει στο βόρειο Λονδίνο μαζί με τον οικονόμο-γραμματέα του, και τον υπηρέτη-σωματοφύλακά του, προσκαλεί έναν αποτυχημένο ποιητή, που μόλις γνώρισε σε μία παμπ, για να συνεχίσουν να πίνουν και να μιλήσουν. Το έργο που ξεκίνησε να γράφεται σε ένα ταξί, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου (1974) τοποθετεί τους ήρωές μέσα σ’ ένα σαλόνι-ρινγκ όπου οι τέσσερις συνομιλητές -και αντίπαλοι ταυτόχρονα-, έρχονται αντιμέτωποι με την υπαρξιακή τους μοναξιά. Η «Νεκρή ζώνη» έχει πολλές φιλοσοφικές νύξεις, είναι ένας στοχασμός πάνω στο θάνατο, τη μνήμη, το χρόνο, την τέχνη, το «είναι» και το «φαίνεσθαι»…
Η σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου, αν εξαιρέσουμε κάποια φωνητική και κινησιολογική υπερβολή που δίνει κάποιες στιγμές ένα καρικατουρίστικο σχήμα στους ήρωες και κάποια ζητήματα ρυθμού στη μέση της παράστασης, σε υποβάλει σε μια συνθήκη και η παράσταση εξελίσσεται με τρόπο που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Ίσως με μια πιο γενναία συμπύκνωση των χειρονομιών (το τηγάνισμα των αβγών, τα πατίνια και τα μπες-βγες) θα βοηθούσε να δοθεί άλλη σημασία στα λόγια που ξεπηδούν μέσα από το ασυνείδητό των χαρακτήρων. Για παράδειγμα, πόσο υπέροχη είναι η στιγμή που ο Γιώργος Αρμένης, ως Χιρστ, διαβάζει ένα ποιητικό απόσπασμα του έργου που συμπυκνώνει όλα τα νοήματα και με ευγένεια εναποθέτει το χαρτί με τα λόγια στα χέρια ενός θεατή.
Η επιτυχημένη διανομή ρόλων είναι ένα από τα δυνατά σημεία της παράστασης. Ο Αλέκος Συσσοβίτης στο ρόλο του Σπούνερ, ενός αινιγματικού ερημίτη που ζει στην πόλη, ερμηνεύει ακόμη και με τα ακροδάχτυλά του τη διάθεση να βγει από το απόλυτο αδιέξοδο με μια μεταδραματική υποκριτική χειρονομία μοντέρνας ευαισθησίας. Επιπροσθέτως, ο Γιώργος Αρμένης, ο συμπαίκτης του στην σκακιέρα της ζωής, πνιγμένος από αναπάντητα ερωτήματα δονείται και δονεί κι εμάς με την πίκρα και την απελπισία του. Ο Γιάννης Στεφόπουλος και ο Αντώνης Καρυστινός ερμηνεύοντας εξαιρετικά δυο φιγούρες βγαλμένες από το θέατρο του παραλόγου, αναγκασμένες να μείνουν στη γήινη και περιορισμένη δική τους πραγματικότητα επιβεβαιώνουν κάτι που δείχνει το έργο: μπορεί οι γοητευτικές ή αποκρουστικές στιγμές της ζωής να ανοίγουν νέες οδούς και διόδους, όμως, εκεί που όλοι τελικά συναντιόμαστε είναι η περιοχή του περάσματος στον άλλο κόσμο...
ΘΗΣΕΙΟΝ - ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ Τουρναβίτου 7, Θησείο, 2103255444. Διάρκεια 80΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Νεκρή ζώνη
Στοχασμός πάνω στο θάνατο, τη μνήμη, το χρόνο, την τέχνη και μια αναζήτηση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, στην αλήθεια και στο ψέμα.
