Ο Φασμπίντερ προσωποποιεί στο πρόσωπο της Μαρίας Μπράουν τη μεταπολεμική Γερμανία και ο Γιώργος Σκεύας διασκευάζει το σενάριο σε μια εύρυθμη σκηνική εκδοχή με επίκεντρο την ερμηνεία της Λένας Παπαληγούρα.
O κινηματογραφιστής Γιώργος Σκεύας πραγματοποιεί με τη δεύτερη θεατρική σκηνοθεσία του αυτό που θα περίμενε κάποιος από την πρώτη: διασκευάζει για τη σκηνή ένα κινηματογραφικό έργο. Η επιλογή του αφορά μια ταινία που έχει αφήσει το ίχνος της στην ιστορία του κινηματογράφου, καθώς στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας έχει αποδοθεί η συμβολική απεικόνιση της μεταπολεμικής Γερμανίας και της οικονομικής της ανάκαμψης.
Ξεκινώντας από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ταινία παρακολουθεί την πορεία της Μαρίας Μπράουν, όταν μόλις μιάμιση ημέρα μετά το γάμο της θα μείνει μόνη, αρχικά καθώς θεωρεί τον άντρα της Χέρμαν νεκρό κι έπειτα επειδή αυτός θα φυλακιστεί μια και αναλαμβάνει την ευθύνη μιας δολοφονίας που διέπραξε η ίδια. Η Μαρία, κυνική και αριβίστρια, ακολουθεί με πείσμα κι επιμονή μια προσωπική διαδρομή από τη δύσκολη επιβίωση μέχρι την επαγγελματική ανέλιξη, για χάρη της οποίας δεν διστάζει να μεταχειριστεί βρόμικα μέσα ή να συνάψει ερωτικές σχέσεις, μένοντας ουσιαστικά προσηλωμένη σχεδόν με θρησκευτική αφοσίωση στον σύζυγό της.
Ο Σκεύας προχώρησε σε μια λιτή κι εύρυθμη σκηνική διασκευή του αρχικού σεναρίου, μοιράζοντάς το σε σύντομες σκηνές/σεκάνς, βοηθούμενος και από τις σύντομες προβολές τίτλων και ντοκουμέντων που καθορίζουν το πολιτικό και κοινωνικό background της εποχής. Η όψη είναι επίσης λιτή, καθώς η δράση εκτυλίσσεται γύρω από το μοναδικό σκηνικό αντικείμενο, ένα τραπέζι που χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως. Όλος ο χώρος χρησιμοποιείται ωραία, κυρίως στις εσοχές του τοίχου της σκηνής, που φιλοξενούν πολύ εύστοχα σημεία της δράσης, ενώ τα κοστούμια είναι καλαίσθητα όσο κι ενδεικτικά της πορείας της Μαρίας, που ξεκινάει από πολύ χαμηλά για να εξελιχτεί σε σημαντικό εταιρικό στέλεχος (σκηνικά-κοστούμια: Άγγελος Μέντης). Τα μουσικά μοτίβα (Σήμη Τσιλαλή) προσθέτουν αποφασιστικά στην ατμοσφαιρική σκηνοθεσία.
Η παράσταση φέρνει στο επίκεντρο την παρουσία της Μαρίας, γύρω από την οποία στήνεται η δράση και συγκεντρώνονται οι υπόλοιποι ηθοποιοί, που εναλλάσσονται σε διάφορους ρόλους. Έτσι φωτίζει ικανοποιητικά την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της ηρωίδας, την οποία υποδύεται η Λένα Παπαληγούρα με ένα ταιριαστό στον ρόλο ψυχρό προσωπείο, από το οποίο αναδεικνύονται, πολύ σωστά, οι ρωγμές του. Αντίθετα οι υπόλοιποι, παρότι πρόκειται για ικανούς ηθοποιούς, εμφανίζονται κάπως μονοκόμματοι, ίσως επειδή δεν βοηθήθηκαν ιδιαίτερα από τη σκηνοθεσία, που προτίμησε να εστιάσει στην κατανομή των σκηνών, αφήνοντας κάποιους ρόλους αδούλευτους (όπως ο Χέρμαν του Μάξιμου Μουμούρη, που είναι χαρακτηριστικά υποτονικός), με αποτέλεσμα ακόμη και διαφορετικά δραματικά πρόσωπα να φαίνονται ίδια επειδή ερμηνεύονται από τον ίδιο ηθοποιό (η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη π.χ. υποδύεται στο ίδιο ύφος τη μητέρα της Μαρίας και τη Γραμματέα). Έπειτα η παράσταση παραδίδεται στους θεατές γραμμική, χωρίς κορυφώσεις, και ψυχρή σε ύφος, κάτι που στοιχίζει εντέλει στην επίγευσή της παρά τις επιμέρους αρετές.
ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ «ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ» Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη, 2108217877. Διάρκεια: 140΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν
Ένα δυνατό έργο με θέμα την ιστορία της Γερμανίας αμέσως μετά την ήττα του ναζισμού, κατά την περίοδο του «οικονομικού θαύματος».
