Πρέπει να μάθουμε να ζούμε. Εγώ εξασκούμαι καθημερινά» δηλώνει η μία από τις δύο ηρωίδες. Μια μαθητεία πάνω στη δυσκολία τού να υπάρχεις (και, κυρίως, του να συνυπάρχεις) είναι αυτό το κείμενο-παρτιτούρα λόγων και περίτεχνη σύνθεση αρχετυπικών ψυχαναγκασμών. Η Μαρία Μαγκανάρη το αντιμετώπισε σαν ιδανικό πεδίο για μια σκηνοθεσία-επιστροφή στα βασικά: «τρία σανίδια, δύο πρόσωπα και ένα πάθος», για να θυμηθούμε τον παλιό ορισμό του Λόπε ντε Βέγα. Η παράστασή της, παράσταση των δύο ηθοποιών (αλλά τι ηθοποιών!), είναι καθηλωτική.
Ντελικάτες αλλά και πρόθυμες να συντριφθούν ενώπιον θεατών, όπως μοιάζει να προαπαιτεί ο Μπέργκμαν, η Μαρία Κεχαγιόγλου (μητέρα) και η Ανθή Ευστρατιάδου (κόρη) μας παρασύρουν σε μια πρωτόγνωρη ψυχαναλυτική εμπειρία ογδόντα πέντε λεπτών, οδηγώντας μας σε συμπεράσματα για τα οποία μπορεί και να απαιτούνται …ογδόντα χρόνια ψυχοθεραπείας. Σοβαρό μειονέκτημα, η άχαρη όψη της παράστασης (σκηνικά-κοστούμια-είσοδοι-έξοδοι), και δη σε μια σκηνή όπου επί Λευτέρη Βογιατζή έχουν συντελεστεί αρχιτεκτονικά και σκηνογραφικά θαύματα.
ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ «ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ» Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη, 2108217877. Διάρκεια: 85΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Φθινοπωρινή σονάτα
Ακολουθώντας την αρχική ιδέα του Μπέργκμαν για την απλούστερη δυνατή φόρμα, μεταφέρεται στο θέατρο το ομώνυμο κινηματογραφικό αριστούργημα που αφηγείται τη συνάντηση μιας μητέρας και μιας κόρης στη σκιά του παρελθόντος.
