Μια πολυβραβευμένη σάτιρα δωματίου που απαιτεί ηθοποιούς πολλών καρατίων για να παίξουν τέσσερις αστούς σε παράκρουση τους βρίσκει στους εκρηκτικούς πρωταγωνιστές αυτής της παράστασης: Στεφανία Γουλιώτη, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Λουκία Μιχαλοπούλου και Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.
«Ο καλός, πολιτισμένος εαυτός μας δεν είναι μάσκα. Είναι το ίδιο ειλικρινής με τον πρωταρχικό και βίαιο. Απλώς, είναι κατασκευασμένος. Κι αυτή η προσπάθεια να υπερβεί κανείς τη φύση του είναι η ευγενέστερη του ανθρώπου. Δείτε, λοιπόν, με συμπάθεια αυτούς τους τέσσερις ενήλικες να αποτυγχάνουν και να σωριάζονται. Αυτό που έχουν επωμιστεί είναι πολύ βαρύ»: Τάδε έφη ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, συνοψίζοντας στο σκηνοθετικό του σημείωμα το πνεύμα του έργου. Στη διάρκεια ενός διαπληκτισμού, ο γιος ενός ζευγαριού χτυπά βίαια τον γιο ενός άλλου. Η συνάντηση των τεσσάρων γονέων είναι η βασική συνθήκη του βραβευμένου «Θεού της σφαγής» (2007), αυτής της soft εκδοχής αντικομφορμιστικής σάτιρας, που λειτουργεί εξίσου σαν σκληροπυρηνική κομεντί δωματίου.
Παραπέμποντας στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Έντουαρντ Άλμπι και στο «Κεκλεισμένων των θυρών» του Ζαν Πολ Σαρτρ, η Ρεζά, δίχως να διαθέτει το δαιμόνιο του πρώτου ή την ειρωνεία του δεύτερου, φτιάχνει ένα καλογραμμένο έργο με αναλογίες ιδανικές για τις απαιτήσεις ενός αστικού θεάτρου ρεπερτορίου: ένα κωμικόδραμα δοσμένο με όρους κοινωνιολογικής παρατήρησης και μια επίφαση κουλτούρας. Βασικό προσόν; Οι ρόλοι «της διπλανής πόρτας» (ο μεγαλοδικηγόρος, η διανοούμενη, ο μικρομεσαίος και η γυναίκα καριέρας), που απαιτούν ερμηνείες πολλών καρατίων. Κι αυτή η παράσταση τις έχει οπωσδήποτε.
Ο Μαρκουλάκης δεν σκηνοθετεί το έργο σαν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι: μια κομψευόμενη σάτιρα της συγκαλυμμένης νεύρωσης των σύγχρονων Δυτικών από τον «πολύ» πολιτισμό. Ξεπερνά, όμως, το επίπεδο του κωμικοδράματος και εκτρέπει τους ήρωές του σε ακραίες συμπεριφορές, οδηγώντας τα φαρσικά στοιχεία του έργου σε συνθήκες παραλόγου, δυναμιτίζοντάς τα με οιστρήλατο κέφι και ξέφρενους ρυθμούς. «Τσιμπάει» λιγουλάκι τα μπινελίκια και επιτρέπει τις γκαρίδες και την υπερβολή, αλλά δεν χάνει το μέτρο. Από κοινού με τους συμπρωταγωνιστές του συγκροτούν μια συμπαγή τετράδα εκρηκτικού υποκριτικού ταμπεραμέντου, δίχως όμως να χάνουν την ατομικότητά τους.
Οι σκηνικές συμπεριφορές –ένα κράμα καλλιέπειας και πρωτογονισμού– σωματοποιούνται με περιπαικτική διάθεση. Κι αν οι Μαρκουλάκης, Παπασπηλιόπουλος και Μιχαλοπούλου φανερώνουν με κάποια (ομολογουμένως πετυχημένα) εξωτερικά «τικ» τη νευρικότητα των χαρακτήρων τους, η Γουλιώτη την εσωτερικεύει με τέτοια μαεστρία, ώστε, όταν πια ρίχνει τις ρουκέτες εμετού ή ξεσκίζει τις τουλίπες, η απροσδόκητη μεταστροφή της είναι, από μόνη της, ένα ρεσιτάλ.
«Ένα ζωντανό δωμάτιο. Καθόλου ρεαλισμός. Τίποτα περιττό»: αυτές τις σκηνικές οδηγίες δίνει η Ρεζά για το σκηνικό, και η Αθανασία Σμαραγδή τις διαβάζει εμπνευσμένα. Περιφράσσει τη σκηνή με κάρβουνο και τοίχους σαν από σπήλαιο πρωτόγονων ή βομβαρδισμένο μπετόν, δημιουργώντας εντός της ένα τοπίο εκλεπτυσμένου αστικού μινιμαλισμού, λουσμένο στον κίτρινο, σαν φωτιά, φωτισμό (Αλέκος Γιάνναρος).
AΘΗΝΩΝ Βουκουρεστίου 10, 2103312343. Διάρκεια: 90΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο θεός της σφαγής
Σύγχρονη κωμωδία, που θέλει τους τέσσερις (εξαιρετικούς) πρωταγωνιστές να εκτρέπονται σε πρωτόγονες συμπεριφορές αντί να συζητούν για τον τσακωμό των παιδιών τους.
