«Καβαφική» ανάγνωση του αμερικανικού μονόπρακτου, ατμοσφαιρική, αλλά ράθυμη σκηνοθεσία βασισμένη στη σύζευξη κινηματογράφου και θεάτρου και αξιόλογες ερμηνείες από την Μπέττυ Αρβανίτη και τη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Η εικόνα του Νίκου Κουρή, ως ηδυπαθούς συνδαιτυμόνα σε ομοφυλοφιλικό πάρτι-ενθύμιο ρωμαϊκού οργίου, στοιχειώνει την παράσταση έστω κι αν ο ηθοποιός δεν παίζει σε αυτήν. εμφανίζεται μόνο στα ασπρόμαυρα βίντεο του Χρήστου Δήμα που προβάλλονται πίσω από το ριντό της άδειας σκηνής. Μια παρόμοια λογική παρουσίας/απουσίας πρυτανεύει στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» (1958). Ο μεγάλος απών (αλλά πανταχού παρών στα λόγια και στις πράξεις των υπολοίπων) είναι ο νεκρός ομοφυλόφιλος ποιητής Σεμπάστιαν, ο οποίος ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι κατασπαράχτηκε από μια αγέλη πεινασμένων παιδιών. Η ξαδέρφή του Κάθριν υπήρξε μάρτυρας αυτής της ανήκουστης ωμοφαγίας. Όμως η μητέρα του Βάιολετ επιδιώκει έναν άλλο σπαραγμό – τη λοβοτομή της, ώστε «να μη σπιλώνει με τα λόγια της τη μνήμη του Σεμπάστιαν».
Έργο αδυσώπητης ομορφιάς και υψηλής δραματικής στάθμης, το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» είναι ένα εκτενές μονόπρακτο, υπέρμετρα στατικό και αναλυτικό, διαρθρωμένο μεν πάνω στους κώδικες του ψυχολογικού ρεαλισμού, διαποτισμένο δε με ένα διάχυτο λυρισμό, νεο-ρομαντισμό, ακόμη και μια ροπή στο μελοδραματισμό. «Ακομη ένα γραμμάτιο τύψεων του Τενεσί Ουίλιαμς απέναντι στην αδερφή του Ρόουζ, την οποία η μητέρα τους οδήγησε σε μετωπική λοβοτομή αφήνοντάς τη διανοητικά ανάπηρη»: έτσι χαρακτηρίζει στο σκηνοθετικό του σημείωμα το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» ο Δημήτρης Μαυρίκιος. Η «φωνή» της Ρόουζ αντηχεί κάποια στιγμή στην παράσταση, όπως και η «φωνή» του Σεμπάστιαν, μέσα από το υποτιθέμενο τελευταίο ποίημά του, το οποίο ο Ουίλιαμς αφαίρεσε από την τελική εκδοχή του έργου.
Το ποίημα αναφέρεται στον Άγιο Σεβαστιανό, «ομοερωτικό σύμβολο της Αναγέννησης και σύγχρονό μας “gay icon”», όπως τονίζει ο Μαυρίκιος, για να συμπληρώσει: «Η παράσταση θέλησε να αποκαταστήσει ένα ποίημα που θα την καθορίσει». Εντάσσοντάς το, λοιπόν, ξανά στο έργο κι επιτείνοντας τον τόνο του ομοφυλοφιλικού επικήδειου που το διατρέχει, ο Μαυρίκιος στήνει μια παράσταση πνιγηρά ατμοσφαιρική και υπογραμμίζει με τη χρήση των βίντεο τους συμβολισμούς και τους υπαινιγμούς του Ουίλιαμς. Έχει επιδείξει εμβρίθεια απέναντι στο υλικό του – μπορεί κάποιος να «διαβάσει» στην παράστασή του διάφορες θεωρίες ανάλυσης (από τις αρχέγονες τελετουργίες ωμοφαγίας μέχρι τη φροϊδική ψυχανάλυση).
Απουσιάζει όμως η δυναμική εκείνη θεατρική λύση που θα έδινε πνοή στη ραδιοφωνικής χροιάς σκηνοθεσία του και στο (μάλλον πληκτικό για όσους γνωρίζουν την υπόθεσή του) έργο. Η ολόγυμνη εμφάνιση της Κάθριν στον αποκαλυπτικό μονόλογό της είναι μια ενδιαφέρουσα «ρωγμή» και η Λουκία Μιχαλοπούλου καταθέτει μια πολύ αξιόλογη ερμηνεία. Εξίσου εντυπωσιακή ως συμπλεγματικά αφοσιωμένη Βάιολετ είναι η Μπέττυ Αρβανίτη, ενώ από τον υπόλοιπο θίασο ξεχωρίζει η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη (παίζουν επίσης οι Αλέξανδρος Βάρθης, Άννα Πατητή και Γιάννης Φλουράκης). Το πιο ενδιαφέρον ίσως στοιχείο της παράστασης είναι βιογραφικό: γεννημένος στο Κάιρο και μεγαλωμένος στο Πορτ Σάιντ, ο Δημήτρης Μαυρίκιος διατρέχει με το μελαγχολικό βλέμμα μιας καβαφικής decadence την αμερικανική θλίψη του Ουίλιαμς.
ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, 2108838727. Διάρκεια: 95΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι
Η Βάιολετ θεωρεί υπεύθυνη για το θάνατο του γιου της την ξαδέρφη του κι επιθυμεί να την κλείσει σε ψυχιατρική κλινική. Η αναμέτρηση των δύο γυναικών θα είναι ολέθρια
