Συνεχίζοντας μια παράδοση που έστησε και καλλιεργεί τα τελευταία χρόνια, το Θέατρο Μπάντμιντον υλοποιεί ένα «όνειρο»: τη συνάντηση της Μαρινέλλας με το διαχρονικό της είδωλο, τη Σοφία Βέμπο. Μια παράσταση πολυπρόσωπη, πολυσύνθετη, φιλόδοξη, που αντλεί από την ανεξάντλητη μυθολογία της vintage ελληνικής μουσικής και καταφέρνει να μας ταξιδέψει...
Πολύ σωστά η έμφαση δίνεται στην κεντρική ερμηνεία της Μαρινέλλας, καθώς κατά μία έννοια ο θεατής προσεγγίζει το μύθο της Σοφίας Βέμπο (κυρίως) μέσα από τα μάτια της. Από μικρή είχε όνειρο να γίνει Σοφία Βέμπο κι εδώ πραγματικά γίνεται χαρίζοντάς μας μία από τις μεστότερες ερμηνείες της καριέρας της. Τα όπλα του κλασικού μουσικού θεάτρου, δηλαδή η μουσική και ο χορός, η γενική stage performance και η θεατρική πλοκή αξιοποιούνται με ωραίο τρόπο. Ο Λάμπρος Λιάβας έχει κάνει, με τη σοβαρότητα και την επιστημοσύνη που τον διακρίνει, την ιστορική μουσική έρευνα που απαιτείται για μια τέτοια παραγωγή, κρατώντας όμως το ιδιαίτερο touch του fan. Αίσθηση που εκ των πραγμάτων περνάει και στα κείμενα του Πέτρου Ζούλια. Ο Γιώργος Ζαχαρίου χειρίζεται με πραγματική μαεστρία τις μουσικές και ο Φωκάς Ευαγγελινός εφαρμόζει την expertise του με την πρέπουσα ευαισθησία – σε σημεία μάλιστα γίνεται σχεδόν ανεπαίσθητος. Έτσι το δημιουργικό team έχει τις προδιαγραφές που χρειάζονται από χέρι...
Οι ερμηνείες στους βασικούς ρόλους είναι εξαιρετικές. Ο Χρήστος Στέργιογλου δημιουργεί έναν σπουδαίο Μίμη Τραϊφόρο και ο Αντώνης «Παυλάρας» Λουδάρος για άλλη μία φορά μας πείθει ότι βρίσκεται πραγματικά στο στοιχείο του – όπως συμβαίνει σε όλες τις παραστάσεις που τον έχουμε απολαύσει τελευταία. Αυτοί οι δύο ρόλοι είναι που στηρίζουν όλη τη θεατρική πλοκή και αναδεικνύουν το status της Σοφίας Βέμπο/Μαρινέλλας.
Ένα status που επί σκηνής η Μαρινέλλα αποδίδει με σύνεση στο θεατρικό μέρος και με ωριμότητα στο μουσικό. Για την ακρίβεια, η τραγουδιστική ερμηνεία είναι απείρως μεστότερη από αυτήν που μας είχε δώσει δισκογραφικά η Μαρινέλλα πριν από 30 (και βάλε) έτη. Οι τρεις τους (Μαρινέλλα, Λουδάρος, Στέργιογλου) δίνουν μια ενδιαφέρουσα σκηνική ζωή σε ένα μύθο που είτε το θέλουμε είτε όχι παραμένει μύθος – ίσως υπερεκτιμημένος, καθώς σφραγίστηκε κυρίως από το έπος του ’40 και δεν θα μπορούσε να φτάσει σε ανάλογα ύψη ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα.
Η συνολική παραγωγή είναι επαγγελματικά άρτια και τα βασικά επιμέρους στοιχεία (σκηνοθεσία, σκηνογραφία, κοστούμια, φωτισμοί κ.λπ.) κινούνται στα επίπεδα που πρέπει ώστε ένας πολυπρόσωπος θίασος –too long to be mentioned– να δίνει μια πολύ καλή performance. Αυτό είναι πια μια από τις ποιότητες των ανθρώπων του συγκεκριμένου θεάτρου, που φροντίζουν ιδιαίτερα ώστε να υπάρχει το μέγιστο και βέλτιστο καλλιτεχνικό output. Με 50 memorable τραγούδια και μια αναδρομή στην καλλιτεχνική πορεία της Σοφίας Βέμπο από τη «χρυσή εποχή» της νεότητας, το θρυλικό έπος του ’40 και την Κατοχή μέχρι τον κοσμοπολιτισμό και το μεταπολεμικό θέατρο, με εμβόλιμες δόσεις δημώδους προσέγγισης τόσο χαρακτηριστικά δημοφιλείς στην καριέρα της, ο θεατής (ειδικά μιας κάποιας ηλικίας) απολαμβάνει μια παράσταση που τον καλύπτει από ποικίλες όψεις: νοσταλγικές, ιστορικές, καλλιτεχνικές και, βέβαια, ψυχαγωγικές. Μια παράσταση που μπορεί να μη συγκλονίζει στο σύνολό της, αλλά περιέχει πολλές στιγμές συγκίνησης.
Περισσότερες πληροφορίες
Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο
Μέσα από την πρόζα και τα τραγούδια ακολουθούμε την πορεία της φωνής-σύμβολο της Ελλάδας από τα πρώτα βήματα στην καταξίωση, από το έπος της Αλβανίας στην αποθέωσή της στο «Carnegie Hall» και από την Κατοχή στον Εμφύλιο και στο Πολυτεχνείο
