GridFox
Υπάρχουν λογοτεχνικά έργα, όπως ο "Φρανκενστάιν” και ο "Δον Ζουάν” που με τη μεγάλη συναισθηματική και θεματική τους φόρτιση, αποτελούν μια εξαιρετική βάση για θεατρικές παραστάσεις, αλλά και τη συγγραφή νέων πρωτότυπων έργων. Το μυθιστόρημα της Μαίρη Σέλεϊ "Φρανκενστάιν” αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την 'Έρι Κύργια, η οποία έγραψε το "Frankenstein & Eliza”. Το έργο, που εμπνέεται από την τρομακτική και ρομαντική νουβέλα των αρχών του 19ου αιώνα και από την ιστορία της Τεχνητής Νοημοσύνης, ακολουθεί τον Βίκτορ Φράνκενσταϊν στην ιλιγγιώδη διανοητική και ψυχική πορεία του, τα ηθικά του διλήμματα, τις συγκρούσεις του με την ακαδημαϊκή κοινότητα, την κατάρρευση της προσωπικής ζωής του, την απώλεια της ταυτότητάς του, την καταστροφική αλληλεπίδραση με το άυλο δημιούργημά του. Η παράσταση παίζεται στο θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου με τους Γιάννη Στάνκογλου, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Γιώργο Μπινιάρη, Μαρία Πανουργιά, Χριστίνα Στεφανίδη, Γιώργο Συμεωνίδη.
Ο "Δον Ζουάν” του Μολιέρου, ο μεγάλος καρδιοκατακτητής, βλάσφημος και αδιάφορος για τις συνέπειες των πράξεών του παρουσιάζεται σε μια αναθεωρημένη εκδοχή στο θέατρο Βεάκη. Ο ηθοποιός Πάνος Βλάχος και η σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου, συνθέτουν μια νέα αφήγηση γύρω από τον εμβληματικό αντιήρωα και επανεξετάζουν τη θέση του άντρα στον σύγχρονο κόσμο. Στην παράσταση, ο Πάνος Βλάχος - ως Δον Ζουάν - μεταμορφώνεται σε έναν ναρκισσιστικό ηγέτη που προσφέρει απλοϊκές απαντήσεις απέναντι σε έναν ιδεολογικά πολύπλοκο κόσμο, που ζωντανεύουν με τις ερμηνείες τους οι Κώστας Φιλίππογλου, Παναγιώτης Κατσώλης, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Ειρήνη Μπούνταλη και Μελίνα Βαμπούλα.
Δεκαέξι ελληνικά λογοτεχνικά έργα έγιναν παραστάσεις
Χρόνια τώρα είναι γνωστό ότι το θέατρο καταφεύγει συχνά-πυκνά στην ελληνική λογοτεχνία, κλασική ή σύγχρονη, για να αντλήσει υλικό. Και ότι κατά κανόνα η ανταπόδοση για εκείνην, ανεξαρτήτως της ευστοχίας του θεατρικού αποτελέσματος, καταμετράται σε αύξηση των πωλήσεων του βιβλίου στο οποίο έχει βασιστεί η θεατρική μεταφορά. Οι εκδόσεις Εστία ανακοίνωσαν πρόσφατα ότι τα εξαντλημένα βιβλία του πρόωρα χαμένου Χρήστου Βακαλόπουλου πρόκειται να ανατυπωθούν, καθώς η θεατρική μεταφορά της "Γραμμής του ορίζοντος" έδωσε νέα δυναμική στο έργο. Φέτος θα το ξαναδούμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τον Γιώργο Παύλου.
Υπάρχουν όμως κι άλλα έργα Ελλήνων λογοτεχνών που δραματοποιούνται: "Το αμάρτημα της μητρός μου" του Βιζυηνού από τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο (Radar, 2η χρονιά), η "Ασκητική-Salvatores Dei " του Καζαντζάκη από τον Βασίλη Βασιλάκη (Κάτω από τη Γέφυρα), "Ο ξεπεσμένος δερβίσης" και το "Όνειρο στο κύμα - 'Έρως ήρως" του Παπαδιαμάντη, το πρώτο από τη Φένια Παπαδόδημα (Θέατρο "Μπέλλος") και το δεύτερο από τον Δήμο Αβδελιώδη (Αθηνών), "Τα λόγια της πλώρης μου" του Καρκαβίτσα από τον Σαμψών Φύτρο (Φούρνος) και "Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα" του Θεοτόκη από την ομάδα Αυτή και Αυτοί ('Ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης"), "Οι κάλπηδες” του Στράτη Μυριβήλη απο τον Κώστα Παπακωνσταντίνου (Olvio), "Το κιβώτιο” του 'Άρη Αλεξάνδρου από τους Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρα Τολόγκου (Studio Μαυρομιχάλη), "Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα” της 'Άλκης Ζέη από τον Φώτη Μακρή (Μεταξουργείο), "Εντολή” της Διδώς Σωτηρίου από την Νάντια Δαλκυριάδου (Θέατρο Nous-Creative Space), "Γκιακ” του Δηνοσθένη Παπαμάρκου από τον Κωνσταντίνο Ντέλλα (Σταθμός Θέατρο), "'Ηλιος με δόντια” του Γιάννη Μακριδάκη από τον Θανάση Ζερίτη (Θέατρο Μπέλλος), "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς” του Χρόνη Μίσσιου από τη Σοφία Καραγιάννη (Σύγχρονο Θέατρο), "Η μικρή λέξη αγάπη” του Αύγουστου Κορτώ από τη Νάντια Δαλκυριάδου (Από Κοινού), "Γυναίκες στο ντιβάνι” της Βούλας Αργυροπούλου από τον Σάκη Τσινιαρό (Θέατρο Nous-Creative Space), "Ο δήμιος του φθόνου” του Σταύρου Χαραλαμπίδη από τον Μάρτιν Σάρνχορστ (Studio Μαυρομιχάλη).
Ξένα λογοτεχνικά έργα και σύγχρονοι ήρωες
Πολλά λογοτεχνικά έργα ξένων συγγραφέων, με τη μεγάλη συναισθηματική και θεματική τους φόρτιση, αποτελούν μια εξαιρετική βάση για θεατρικές παραστάσεις, καθώς συνδυάζουν την αφήγηση με την οπτική τέχνη και τη σωματικότητα του θεάτρου. Για παράδειγμα, το έργο "'Όταν έκλαψε ο Νίτσε” του 'Ίρβιν Γιάλομ έχει βρει θεατρικές εκδοχές που προσφέρουν την ευκαιρία για πειραματισμό και διαφορετικές αναγνώσεις των χαρακτήρων και των θεμάτων του. Στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας -Β’ Σκηνή σκηνοθετήθηκε από τους Ακύλλα Καραζήση και Νίκο Χατζόπουλο. Με ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον είναι και το "Να σου πω μια ιστορία” του Χόρχε Μπουκάι από τον Δημήτρη Πλειώνη (Studio Μαυρομιχάλη).
Λογοτεχνικά έργα, γεμάτα αναζητήσεις, εξουσία, εκδίκηση και ψυχολογικές εντάσεις, που ανεβαίνουν στο θέατρο αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητα των θεμάτων του είναι: "Ο άνθρωπος χωρίς όνομα” του Ονορέ ντε Μπαλζάκ από την Κωνσταντίνα Νικολαϊδη (Θέατρο Οδού Κυκλάδων "Λευτέρης Βογιατζής"), "Γράμμα στον πατέρα” του Φραντς Κάφκα από την Πηνελόπη Φλουρή (H.ug (Human underground) art space), "Ο θάνατος του Ιβάν 'Ίλιτς” του Λέοντος Τολστόϊ από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη (Αλκμήνη), "Η καρδιά του σκύλου” του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ από την 'Έφη Μπίρμπα (Κιβωτός), "Η κόρη του λοχαγού” του Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν από τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη (Σύγχρονο Θέατρο), η "Μεταμόρφωση” του Φραντς Κάφκα από τον Τάσο Σαγρή (Olvio), "Τα πνεύματα του Χιλ Χάουζ” της Σίρλεϊ Τζάκσον από την Ανδρονίκη Αβδελιώδη (Αγγέλων Βήμα), "Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας” της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς από τις Κάτια Γέρου, Νάντια Γεωργοσοπούλου (Φούρνος), "Το φιλί της γυναίκας αράχνη” του Μανουέλ Πουίγκ (Αλκμήνη), "Οι φόνοι της οδού Μόργκ” του 'Έντγκαρ Άλαν Πόε από τον Εμμανουήλ Μαύρο (Δρόμος).
Προπωλήσεις εισιτηρίων: more.com
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Η μικρή λέξη αγάπη
Η θεατρική μεταφορά του βιβλίου του γνωστού συγγραφέα έχει ως κεντρική ηρωίδα τη Μάντια, ένα κορίτσι από το Τυφλό Νερό που έμαθε τι θα πει βία από πρώτο χέρι. Μέσα στην οικογένεια, από το χέρι του πατέρα. Έφτασε η ώρα που το έσκασε από τον βασανιστή της για μια καλύτερη ζωή αλλά την περίμενε ένας νέος κύκλος βίας. Πίσω από έναν έρωτα, καλά κρυμμένος, ένας νέος βασανιστής. Ένας νέος κύκλος βίας, πιο επώδυνος. Πόσο κοστίζει να είσαι γυναίκα; Πόσο κοστίζει η ζωή; Πόσο κοστίζει η αγάπη; Μεταξύ ζωής και θανάτου. Ένα κορίτσι ακροβατεί και μας λέει την ιστορία του. Γι’ αυτή τη μικρή λέξη αγάπη.
Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς
Ένα ερμηνευτικό στοίχημα για τους δύο ηθοποιούς τόσο σε κωμικό όσο και σε δραματικό επίπεδο, που υποδύονται όλους τους ρόλους του αριστουργήματος του Τολστόι, για το θάνατο του δικαστή Ιβάν Ιλίτς Μετσνίκοφ, για έκτη συνεχή χρονιά στην επιτυχημένη παράσταση. Ο ευκατάστατος δικαστής Ιβάν Ιλίτς, αρρωσταίνει βαριά. Η αρρώστια κι ο επικείμενος θάνατός του, εκμηδενίζουν όλη την προηγούμενη ζωή του. Επιτυχίες, ανούσιες συναναστροφές, εξουσία, κύρος και χρήμα στέκουν αδύναμα μπροστά στο τέλος. Ολόκληρη η ύπαρξή του σείεται συθέμελα μέχρι που αποφασίζει ότι θα ξεγελάσει το θάνατο.
Το κιβώτιο
Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της ελληνικής μεταπολεμικής πεζογραφίας, που εκτυλίσσεται στα τέλη του Εμφυλίου, παρουσιάζεται σε μορφή μονολόγου για 9η χρονιά. Στα τέλη του ελληνικού Εμφυλίου πολέμου, μια ομάδα ανταρτών αναλαμβάνει να μεταφέρει ένα κιβώτιο αγνώστου περιεχομένου σε μια ανταρτοκρατούμενη πόλη. Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα χάνει σταδιακά τα μέλη της. Ο μοναδικός που σώζεται ένας αντάρτης, ο οποίος τελικά κατορθώνει να παραδώσει το κιβώτιο, μόνο που αυτό είναι άδειο. Κατηγορείται ως δολιοφθορέας και φυλακίζεται από τους ίδιους του τους συντρόφους. Προσπαθώντας να αποδείξει την αθωότητά του συντάσσει αναφορές προς έναν άγνωστο ανακριτή, στο μοναδικό μυθιστόρημα του συγγραφέα που θεωρείται μια καταγγελία ενάντια σε κάθε είδους εξουσία αλλά και ένα σχόλιο για τον δυτικό πολιτισμό.
Μεταμόρφωση
Ένας νεαρός υπάλληλος μετά από δέκα χρόνια συνεχούς επανάληψης του ίδιου, σταθερού, καθημερινού προγράμματος, ξαφνικά, αδυνατεί να επαναλάβει τις ίδιες παγιωμένες κινήσεις, στην αριστουργηματική αλληγορία του Φραντς Κάφκα που παίζεται για 6η χρονιά. Ο κόσμος γύρω του γίνεται εχθρικός και ο ίδιος γίνεται εχθρός του κόσμου, ένα παράσιτο. Ο Πατέρας και η Μάνα, η Αδελφή, ο Προϊστάμενος, όλοι όσοι μέχρι εκείνη τη στιγμή τον είχαν ως πρότυπο, ξαφνικά γίνονται εχθροί· και αυτός, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στη ρουτίνα και τους ρόλους που όλοι του έχουν επιβάλλει, γίνεται εχθρός τους. Η ίδια η απραξία διαλύει ό,τι έχει απομείνει όρθιο σε ένα σαθρό πεδίο επίφασης και προσποιητής κανονικότητας. Ο κώδικας της υπακοής διαλύεται από αυτούς που αδυνατούν πλέον να υπακούσουν στις επιβεβλημένες και προγραμματισμένες συμπεριφορές, αυτούς που πλέον δεν μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν όσα όλοι «πρέπει» να κάνουμε.
Να σου πω μια ιστορία
Ο Ντέμιαν επιθυμεί να ανακαλύψει τον εαυτό του. Η προσωπική του αναζήτηση τον οδηγεί στον Χόρχε –έναν εκκεντρικό θεραπευτή– ο οποίος τον ωθεί να αντιμετωπίσει τη ζωή του, δίνοντας του απαντήσεις στα ερωτήματά του με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Σε κάθε συνάντησή τους, του αφηγείται μια ιστορία, την οποία είτε αντλεί από την λαϊκή προφορική παράδοση και μυθολογία, είτε την επινοεί με τη φαντασία του. Δραματοποιημένο το εμβληματικό κείμενο του Χόρχε Μπουκάι, με φρέσκια και κωμική ματιά, σε μια παράσταση που αποσκοπεί να κάνει το κοινό συνένοχο. Οι θεατές εμπλέκονται ενεργά στο έργο. Το δίπολο θεραπευτή–θεραπευόμενου αντιστρέφεται και οι ρόλοι ανατρέπονται.
Frankenstein & Eliza
Εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα των αρχών του 19ου αιώνα από τη Μέρι Σέλεϊ και την ιστορία της Τεχνητής Νοημοσύνης, το έργο ακολουθεί τον Βίκτορ Φράνκενσταϊν στη δημιουργία ενός πλάσματος υπέρ της ανθρωπότητας. Θα μας προικίσει με άλλο ένα τέρας; Ο Φράνκενσταϊν και οι πειραματισμοί του αποτελούν μια πρώτης τάξεως αφορμή για να στοχαστούμε πάνω σε μια σειρά ερωτημάτων που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο: ποιος είναι ο ρόλος της Τεχνητής Νοημοσύνης; Τι σκέφτονται οι σύγχρονοι εφευρέτες για τα δημιουργήματά τους; Ποια είναι η σχέση μας με τις ψηφιακές οντότητες που ζουν ανάμεσά μας και μας γνωρίζουν καλύτερα απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι; Τι θα γίνει αν οι μηχανές αποκτήσουν αισθήματα και συνείδηση;
Το αμάρτημα της μητρός μου
Η ιστορία του γνωστού διηγήματος ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του αφηγητή - Γιωργή, που σημαδεύονται από την αρρώστια της αδελφής του Αννιώς και τον απελπισμένο αλλά μάταιο αγώνα της μητέρας του να σώσει από το θάνατο, το ασθενικό της κορίτσι. Οι ενοχές της απώλειας ακολούθως, την ωθούν σε δύο αλλεπάλληλες υιοθεσίες νέων κοριτσιών, που γίνονται όμως αιτία να παραμεληθούν τα άλλα τρία ορφανά από πατέρα αγόρια της, και να στερηθούν την μητρική φροντίδα. Όταν μεγαλώνουν και γίνονται πλέον άνδρες, εξακολουθούν να μην μπορούν να κατανοήσουν αυτήν την άστοχη εμμονή, της μητέρας τους. Όταν μετά από χρόνια, επιστρέφει από τις σπουδές του στη Γερμανία, ο Γιωργής , έρχεται σε αντίθεση με την μητέρα του ως προς την διατήρηση της δεύτερης ψυχοκόρης της, γεγονός που την οδηγεί στην απόφαση, να του αποκαλύψει το τραγικό μυστικό της.
Γυναίκες στο ντιβάνι
Τι κάνει μια γυναίκα μάνα; Τι γίνεται όταν της θίγεται το μητρικό της φίλτρο; Πώς επηρεάζεται από τη δική της μητέρα; Πώς αντιδρά στην βία σε ένα παιδί ακόμη κι αν δεν είναι δικό της; Ακόμη κι αν δεν έχει γεννηθεί; Πως καθορίζουν τη ζωή της τα κοινωνικά στερεότυπα; Τρεις διαφορετικές γυναίκες. Τρεις διαφορετικές εξομολογήσεις. Τρεις διαφορετικές οπτικές. Κατά βάθος μια γυναίκα. Η γυναίκα που στον πυρήνα της είναι μάνα. Ανεξάρτητα αν κοινωνικά είναι. Το μητρικό φίλτρο που μας συνδέει όλες ανεξάρτητα από την επιλογή να γίνουμε μάνες. Ανεξάρτητα από την αποδοχή ή όχι του να μπορούμε βιολογικά να τεκνοποιήσουμε. Η επιβίωση μιας γυναίκας σε μια πατριαρχική κοινωνία. Η επιβίωση μιας γυναίκας σε έναν κόσμο γεμάτο κοινωνικά στερεότυπα. Η διαμόρφωση μιας γυναίκας γαλουχημένης σε ένα περιβάλλον συναισθηματικών εκβιασμών. Συναισθηματικής κακοποίησης. Υποταγής. Η έκρηξη και η αντίδραση. Γιατί το μητρικό φίλτρο είναι ένα ένστικτο που δεν τιθασεύεται. Δεν μπαίνει σε καλούπια. Δεν υποκύπτει σε καθωσπρέπει συμπεριφορές, κι όταν προσβάλλεται, έχει απρόβλεπτες συνέπειες.
Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο και το ξέσπασμα του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει είκοσι ένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». «Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος» έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε στους δημιουργούς το έναυσμα να ανεβάσουν στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ή ίσως γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε εμάς.
Το φιλί της γυναίκας αράχνης
Εν μέσω της στρατιωτικής δικτατορίας του Χόρχε Βιδέλα στην Αργεντινή του 1970, σε ένα μικρό κελί της φυλακής Βίλα Ντεβότο του Μπουένος Άιρες, δύο συγκρατούμενοι, ο Βάλεντιν, ένας πολιτικός κρατούμενος για τις αριστερές του ιδέες και ο Μολίνα, ένας διωκόμενος για τις σεξουαλικές του επιλογές, προσπαθούν να χωρέσουν μέσα σε μια ασύμβατη γι’ αυτούς συγκατοίκηση. Σε κόσμους διαφορετικούς, με διαφορετικά πολιτικά πιστεύω, όνειρα ζωής και σεξουαλικές προτιμήσεις, οι δύο ήρωες ακροβατούν ανάμεσα στο παρελθόν, σε μια σκληρή πραγματικότητα και σ’ ένα αβέβαιο μέλλον.
Γκιακ
Οι βετεράνοι της Μικρασιατικής Εκστρατείας ζωντανεύουν μέσα από τη συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα, ως πρόσωπα μετέωρα σε μια αλληλουχία αρρενωπότητας που διατρέχει τις γενιές μέχρι σήμερα. Δέσμιοι του ρόλου που τους δόθηκε ως φύλακες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, τα άλλοτε περήφανα ευζωνάκια επιβιώνουν ξεχασμένα, αφού επιτέλεσαν το έργο τους, προσπαθώντας να βρουν την ταυτότητά τους, να κατευνάσουν τις ορμές τους και να κρύψουν τις ρωγμές τους, ακόμα και μεταξύ τους. Το μόνο που τους τρέφει είναι οι αναμνήσεις μιας παιδικότητας εμποτισμένης με τα πρότυπα των παλαιών αρσενικών και η πεποίθηση ενός ηρωικού άλλοθι που παρασημοφορεί μαζικούς θανάτους και εγκλήματα πολέμου.
Ο ξεπεσμένος δερβίσης
Το αριστουργηματικό αφήγημα για την κοινωνική απομόνωση και την πολιτισμική διαφορετικότητα εμποτίζεται με μουσική και τραγούδια, έναν παράλληλο μουσικό κόσμο εμπνευσμένο από τα προσωπικά βιώματα των ερμηνευτών και ψηφιακή ζωγραφική του Γ. Κόρδη. Ο αινιγματικός ήρωας του «Ξεπεσμένου Δερβίση» τριγυρίζει σαν αερικό στα σοκάκια της Ακρόπολης το φθινόπωρο του 1896, πίνοντας καμιά φορά τη μαστίχα του στο καφενείο «έμπροσθεν του Θησείου», αν κάποιος τον κεράσει. «Άστεγος, ανέστιος, φερέοικος, διωγμένος, εξωρισμένος», ο Δερβίσης είναι ο διαχρονικός ξένος. Κεντρικό σκηνικό της αφήγησης, το βουητό των θαμώνων που μπαινοβγαίνουν στο καφενείο μέχρι που αυτό κλείνει όταν έρχεται «η πεπρωμένη νυξ». Αυτή την κρύα και μοιραία νύχτα ο δερβίσης θα βρεθεί ολομόναχος στον δρόμο, μετά την αστυνομική διαταγή να κλείσει το καφενείο. Μην έχοντας που να κοιμηθεί, κατεβαίνει στην τότε ακόμα υπό κατασκευή σήραγγα του Θησείου.
Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας
Δύο γυναικείες φιγούρες στη σκηνή καταθέτουν ένα σύγχρονο μαρτυρολόγιο για τη συμμετοχή της σοβιετικής γυναίκας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια παράσταση σε καλλιτεχνική επιμέλεια του Σ. Στρούμπου. Αφηγούνται την τραγική ιστορία της θηλυκότητας μέσα στα πεδία των μαχών, δημιουργώντας ένα τοπίο μνήμης, όπου συνδέονται το παρόν με το παρελθόν, το πραγματικό με το ονειρικό. Ο σκηνικός χρόνος, γεμάτος ρωγμές και ρήγματα, δημιουργεί τον τόπο όπου ανασαίνει η ανθρώπινη ψυχή. Οι δύο θηλυκές φιγούρες αποκαλύπτουν προσωπικά βιώματα γεμάτα συγκρούσεις και αντιφάσεις και την ίδια στιγμή φωτίζουν το ανείπωτο βάθος των συναισθημάτων τους, των απόκρυφων επιθυμιών και των ονείρων τους. Μεταξύ έρωτα και πολέμου, μνήμης και ιστορίας, οργής και χιούμορ, οι γυναίκες αυτές επαναδιεκδικούν τις ζωές τους, τα σώματά τους, τα συναισθήματά τους, τους εαυτούς τους. Κατά τη διάρκεια της παράστασης η σκηνή μετατρέπεται σε χώρο εξέγερσης του ανθρώπινου πάθους απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης.
Ο δήμιος του φθόνου
Το νέο ομότιτλο βιβλίο του ψυχαναλυτή Σταύρου Χαραλαμπίδη ζωντανεύει επί σκηνής και επιχειρεί να φωτίσει το ερώτημα: Γιατί φθονούμε τόσο αυτό που θαυμάζουμε; Τέσσερις ασθενείς, με τέσσερις διαφορετικές αλλά και συμπληρωματικές ιστορίες, μας ταξιδεύουν στο άβατο του ψυχισμού, εκεί όπου ο θαυμασμός μπλέκεται με το μίσος ή και την ανάγκη καταστροφής του αντικειμένου. Τέσσερις ανθρώπινες συναντήσεις και μια φαντασίωση. Τέσσερις περιπτώσεις ασθενών και ένας ψυχαναλυτής βρίσκονται, πλησιάζονται και χάνονται μέσα στον λαβύρινθο του θεραπευτικού δωματίου. Μετά το πέρας κάθε θεατρικής παράστασης ακολουθεί σχολιασμός από ψυχαναλυτές, ψυχαναλυτικούς ψυχοθεραπευτές, ομαδικούς θεραπευτές του Ινστιτούτου Σχεσιακής και Ομαδικής Ψυχοθεραπείας καθώς και άλλων φορέων για μια ώρα σε ανοιχτή συζήτηση με το κοινό.
Καρδιά του σκύλου
Η ιστορία του έργου περιστρέφεται γύρω από τον καθηγητή Πρεομπραζένσκι που μαζί με τον βοηθό του, δόκτορα Μπρομεντάλ, επιχειρούν ένα τολμηρό ιατρικό πείραμα. Μεταμοσχεύουν την υπόφυση και τους όρχεις ενός νεκρού άνδρα σε έναν αδέσποτο σκύλο ονόματι Σάρικ με τη φιλοδοξία να δημιουργήσουν ένα νέο μοντέλο ανθρώπου. Το πείραμα δεν έχει την αναμενόμενη έκβαση, καθώς ο σκύλος Σάρικ μετατρέπεται σταδιακά σε άνθρωπο αγροίκο που διαλύει τη γαλήνη της καθημερινότητας και θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική θέση και την επιστημονική υπόσταση του δημιουργού του. Η ιδιοσυγκρασιακή καλλιτέχνιδα προσεγγίζει το έργο αυτό με την ιδιαίτερη ματιά της που αναδεικνύει έξοχα τον παραλογισμό της βίαιης αλλαγής της ανθρώπινης φύσης, αποκαλύπτοντας τους κινδύνους της απόλυτης συμμόρφωσης του ανθρώπου στις κοινωνικές επιταγές.
Γράμμα στον πατέρα
Ο Φραντς Κάφκα σε ηλικία 36 ετών και ενώ ζει μόνος του, γράφει μια επιστολή 103 σελίδων προς τον πατέρα του μετά από μια έντονη λογομαχία τους. Η επιστολή αρχίζει με την προσφώνηση «Πολυαγαπημένε μου Πατέρα» και τελειώνει με την υπογραφή «Φραντς». Η επιστολή αυτή δεν παραδόθηκε ποτέ στον πατέρα του. Το έργο ανεβαίνει τιμώντας παράλληλα τα 100 χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου συγγραφέα. Επί σκηνής παρακολουθούμε τον κεντρικό ήρωα, Φραντς Κάφκα μέσα σε ένα οπτικοακουστικό σύμπαν το οποίο συντίθεται από ημερολογιακές καταγραφές κι όνειρα του ίδιου του συγγραφέα. Πρόκειται για μια λεπτομερή καταγραφή - εξομολόγηση - απολογία μέσα σε ένα σύμπαν με διαρκείς εναλλαγές ψυχικών καταστάσεων. Ο πατέρας, το πρόσωπο για το οποίο γράφτηκε το γράμμα, μας αποκαλύπτεται μέσα από οθόνες, στο οποίο εμφανίζεται ως άλλος "Δικαστής" στην "τρομερή τούτη δίκη" που εκκρεμεί ανάμεσα τους. Πάνω στο υπαρξιακό άγχος και αδιέξοδο του Κάφκα, χτίζεται η μουσική παρτιτούρα η οποία ακολουθεί την πορεία των παιδικών εγγραφών που ανασύρονται κατά την διάρκεια της παράστασης.
Όνειρο στο κύμα / Έρως ήρως
Με τα δύο αυτά έργα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αποδίδει δύο από τις όψεις του Έρωτα, με δικά του βιώματα, από το δέος, τη μέθεξη, το πάθος, τη συντριβή, έως το μεγαλείο και τον ηρωισμό της ψυχής του. Στο πρώτο, μας μεταφέρει στα χρόνια της εφηβείας του σ’ ένα παραδείσιο τοπίο εικόνων, χρωμάτων και ήχων. Μια νύχτα αντικρίζει με δέος την νεαρή συνομήλική του Μοσχούλα, καθώς κολυμπώντας γυμνή μες τη θάλασσα, κινδυνεύει. Η ευχαρίστηση ότι της σώζει τη ζωή αποκτά πολύ μεγαλύτερη αξία από την ερωτική επιθυμία. Στο δεύτερο, που θα μπορούσε να ήταν η φυσική εξέλιξη του προηγούμενου, ο Έρωτας του Γιώργη για την αγαπημένη του γίνεται πάθος, όταν κινδυνεύει να την χάσει από έναν πολύ μεγαλύτερό του και ευκατάστατο άνδρα. Είναι μάλλον πιο εύκολο να κατανοήσουμε μιαν αλήθεια μέσα από ένα καλλιτεχνικό έργο, παρά μέσα από μια ενδελεχή ανάλυση, κι ο Παπαδιαμάντης μάς πείθει, λέγοντας απλά και ταπεινά πως κανένας έρωτας δεν μπορεί να ευτυχήσει, εάν δεν υπάρχει σεβασμός προς τον εαυτό μας και προς τον άλλο, αφού η πραγματική απόλαυση ως αγαθό δεν εξαρτάται από την ικανοποίηση, αλλά από την ψυχική και την ηθική μας πληρότητα.
Οι κάλπηδες
Το κωμικό διήγημα του νεοέλληνα πεζογράφου έχει ως ήρωες δύο ξακουστούς κατεργάρηδες που, τα παλιά τα χρόνια, ζούσαν στη Λέσβο. Ο Ψευτοθόδωρος στη Χώρα και ο Καλπομανώλης στη Συκαμιά (το χωριό του Μυριβήλη). Κόμπαζαν και οι δύο πως κανείς δεν τους παραβγαίνει στην πονηριά και την μπαμπεσιά. Δεν άντεχαν όμως να ακούνε ο ένας για τα κατορθώματα του άλλου κι έτσι ξεκίνησαν να βρουν τον ανταγωνιστή τους, να τον ξεγελάσουν και να αποδείξουν μια και καλή ποιος είναι ο πρωταθλητής στην κατεργαριά. Συναντιούνται στη μέση της διαδρομής, και χωρίς να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλον, ξεγελούν και ξεγελιούνται αμοιβαία, σε μια ευτράπελη σκηνή. Το «ματς» έχει έρθει ισόπαλο κι ο αντίπαλος αποδεικνύεται υπολογίσιμος. Ποιος είναι όμως ο αρχικάλπης; Είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας και πρέπει να λυθεί. Στην προσπάθειά τους να το λύσουν, οι δύο κάλπηδες μπλέκουν σε περιπέτειες, συναντούν πειρατές, θησαυρούς, βρυκόλακες, δαιμόνους και «περιποιητικούς» Ανατολίτες. Αφού κακοπάθουν αρκετά, αναγκάζονται να παραδεχτούν ο ένας την αξία του άλλου στην απατεωνιά, και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα
Πρώτη φορά μεταφέρεται στη σκηνή το ομώνυμο εμβληματικό μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη που συμπυκνώνει την ιστορία μιας γενιάς που στις ταραγμένες δεκαετίες 1940-1970 προσπάθησε με βαρύ τίμημα, να αλλάξει τον κόσμο. Σε όλη αυτή τη διαδρομή η ηρωίδα ανατρέχει στις μνήμες και τις εμπειρίες της από την προπολεμική Ελλάδα, από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου, από την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τη μετεμφυλιακή περίοδο και την Χούντα των Συνταγματαρχών, αλλά και στη σύγχρονη εποχή. Η παράσταση ανεβαίνει με αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννηση της συγγραφέα.
Η γραμμή του ορίζοντος
«Μια ιστορία φυγής» χαρακτήριζε ο πρόωρα χαμένος συγγραφέας (αλλά και κριτικός, δοκιμιογράφος, σκηνοθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός) το εν πολλοίς βιωματικό και ίσως ωριμότερο έργο του. Μια 32χρονη γυναίκα, η Ρέα Φραντζή, βρίσκεται σε μια μεταιχμιακή στιγμή της ζωής της: έχει μόλις χωρίσει –χωρίς να ξέρει γιατί– και καταφεύγει στην Πάτμο, στο μυσταγωγικό νησί της Αποκάλυψης, όπου καταδύεται σε έναν επώδυνο απολογισμό ζωής. Η αναδρομή της δεν είναι μόνο μια καταμέτρηση προσωπικών απωλειών, αλλά και ένας αποχαιρετισμός σε μια γενιά που συνθηκολόγησε, μια Αθήνα που χάθηκε ανάμεσα στους συρμούς, μια Ελλάδα που απορροφήθηκε από τον υλισμό, μια κοινωνία που παρέδωσε την ταυτότητά της στην επίφαση. Η “Γραμμή του ορίζοντος” γράφτηκε το 1991 σε μία γλώσσα αφοριστική και αφοπλιστική, γεμάτη ολοζώντανες εικόνες και υποβλητική σιωπή, με έντονη χρήση ποιητικής ειρωνείας και επαναλήψεων, με υπονομευτικό χιούμορ και ιδιότυπο ρυθμό. Είναι ένα έργο που βρίθει από προφητικές ενοράσεις, εντυπωσιάζει με τη σκληρή αλήθεια του, μιλάει για το σήμερα όπως λίγα τωρινά, και δεν διστάζει να φέρει όλους ενώπιον των ευθυνών μας για την ύψωση του τόπου μας σε μια φαντασιακή χώρα, όπου όλοι θέλουν να ζήσουν.
Δον Ζουάν
Ανατρεπτική σκηνική προσέγγιση του «βλάσφημου» ήρωα που το όνομά του είναι συνώνυμο με την απόρριψη των παραδοσιακών αξιών και την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας, που επανεξετάζει τη θέση του σύγχρονου άντρα. Στο έργο, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ο Δον Ζουάν, προσπαθώντας να ξεφύγει τις συνέπειες των πράξεων του, καταφεύγει στο μπαρ του πατέρα του. Εκεί, σε εκεί σε μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση της κοινωνίας μας, ο Δον Ζουάν ανακαλύπτει ότι το πραγματικό του ταλέντο είναι να κερδίζει ακολούθους. Γοητεύει τους αποπροσανατολισμένους θαμώνες και σχηματίζει μια λατρεία γύρω από την προσωπικότητά του. Καθώς το μπαρ μετατρέπεται σε “Εκκλησία”, χώρος έκφρασης μιας New Age Cult (αίρεση), και οι ακόλουθοι του γίνονται όλο και πιο αφοσιωμένοι, τα όρια μεταξύ πίστης και χειραγώγησης γίνονται θολά. Σε αυτήν την ανανεωμένη εκδοχή του ήρωα, ο Δον Ζουάν γίνεται το απόλυτο σύμβολο της εποχής μας, κατέχοντας δύο κρίσιμα "ταλέντα": την απουσία ιδεολογίας και την αμετροεπή φιλοδοξία. Αποδεσμευμένος από κάθε ηθικό φραγμό, ο Δον Ζουάν επιδίδεται σε ένα εμπόριο ελπίδας, προσφέροντας τον εύκολο δρόμο προς την ευτυχία σε κάθε ακόλουθό του.
Η κόρη του λοχαγού
Ένας έρωτας γεννιέται εν μέσω πολέμου στις ρωσικές στέπες του 18ου αιώνα στο αριστούργημα του πατέρα της ρωσικής λογοτεχνίας, σε μια παράσταση με χιούμορ, συγκίνηση και happy end. Το έργο ξεκίνησε ως μια ιστορική καταγραφή της αγροτικής λαϊκής εξέγερσης του 1773 κατά της Μεγάλης Αικατερίνης, της οποίας ηγήθηκε ο Εμιλιάν Πουγκατσόφ, στη συνέχεια όμως εξελίχθηκε σε έναν ύμνο στον έρωτα, τη φιλία και τις σημαντικές αξίες της ζωής. Ο καλομαθημένος ευγενής Πιοτρ υπηρετεί ως φαντάρος σε ένα ακριτικό οχυρό. Εκεί γνωρίζει την οικογένεια του λοχαγού Μιρόνοφ και ερωτεύεται τη φτωχή μοναχοκόρη του, Μαρία Ιβάνοβνα. Οι δυο τους θα έρθουν αντιμέτωποι με πολλά εμπόδια και δοκιμασίες, με αποκορύφωμα τον πόλεμο. Η εξέγερση που ξεκινά ο Πουγκατσόφ μαζί με τον φτωχό λαό της επαρχίας κατά της τσαρίνας, περνά μέσα από την κατάκτηση του οχυρού στο οποίο ζουν οι ήρωες της ιστορίας. Ο μεγάλος έρωτας των δύο νέων, θα περάσει δια πυρός και σιδήρου, υμνώντας την αφοσίωση, την αυτοθυσία και το μεγαλείο της αγάπης.
Οι φόνοι της οδού Μοργκ
Στο Παρίσι του 1931 μάς μεταφέρει η θεατρική ομάδα Μήδεια όπου δολοφονούνται δύο γυναίκες. Ένας μεγάλος αριθμός μαρτύρων δηλώνει ότι άκουσε τη φωνή του πιθανού δολοφόνου, κανείς όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει ποια γλώσσα μιλούσε. Αφού οι έρευνες της αστυνομίας βρίσκονται μπροστά σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, την υπόθεση αναλαμβάνει ο ευφυής, εκκεντρικός, περιθωριακός διανοούμενος ερευνητής εγκλημάτων Αύγουστος Ντιπέν, ο οποίος καλείται να διαλευκάνει και το μυστήριο μιας κλεμμένης επιστολής που απειλεί να ταράξει συθέμελα τους κυβερνητικούς κύκλους. Η επιστολή θέτει σε κίνδυνο την σύζυγο του πρωθυπουργού και συνάμα όλη την κυβέρνηση, με έναν υπουργό να γνωρίζει το περιεχόμενο του γράμματος και είναι έτοιμος να το χρησιμοποιήσει για να εξελιχθεί σε αρχηγό κόμματος. Το ένστικτο, η λογική παρατήρηση και η μαθηματική ανάλυση του Ντιπέν θα δώσουν τη λύση, με βοηθό τον ένοικο και προστατευόμενο του, ποιητή και ζωγράφο, Πιερ Ροζέτ, θαυμαστή της μαθηματικής αναλυτικής μεθόδου.
Τα λόγια της πλώρης μου
Ένας μονόλογος βασισμένος στο ομώνυμο έργο του Ανδρέα Καρκαβίτσα, μια συλλογή διηγημάτων που αναφέρονται στη ζωή των ναυτικών. Το λογοτεχνικό κείμενο του 1899 εμπλουτίζεται με μνήμες των δημιουργών του, με αναζητήσεις και ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο προσωπικά και οικουμενικά. «Έχοντας ως οδηγό τη ζωή του Ναύτη, με τον Ξεναγό να ρίχνει άγκυρες της δικής του ζωής και σκέψης, το παρελθόν συνδέεται με το παρόν και το μέλλον. Οι δύο χαρακτήρες, κατά τη διάρκεια του έργου, μας μιλούν για ταξίδια, για στάσεις, για λιμάνια, για ζωές. Διακαής τους πόθος να ανακαλύψουν τι σημαίνει ελευθερία και πώς χαράσσει κάποιος τη δική του ρότα στη ζωή… γιατί όχι και στο θάνατο», σύμφωνα με τον σκηνοθέτη.
Άνθρωπος χωρίς όνομα
Πρώτη ελληνική θεατρική διασκευή της σημαντικής νουβέλας «Ο Συνταγματάρχης Σαμπέρ» του πολυγραφότατου Γάλλου λογοτέχνη, που πραγματεύεται την «οδύσσεια» ενός ήρωα πολέμου που επιχειρεί να κερδίσει τη χαμένη του ζωή. Ο συνταγματάρχης Σαμπέρ, ήρωας της μάχης του Εϊλό και μέγας ταξιάρχης της λεγεώνας της Τιμής, επιστρέφει στο αγαπημένο του Παρίσι το 1817, ύστερα από δέκα χρόνια. Κανείς δεν τον αναγνωρίζει και κανείς δεν πιστεύει ότι αυτός ο ξερακιανός, γερασμένος, γεμάτος πληγές άντρας είναι ο περίφημος συνταγματάρχης Σαμπέρ. Μες στην απόγνωσή του στρέφεται στον περίφημο δικηγόρο Ντερβίλ, ο οποίος με αυξημένο το αίσθημα του δικαίου προσπαθεί να τον βοηθήσει. Ο Σαμπέρ βαδίζοντας σ’ αυτό το πρωτόγνωρο μονοπάτι, όπου οι ρόλοι πλέον έχουν αντιστραφεί κι έχει χάσει την πολύτιμη ταυτότητά του, ανακαλύπτει τελικά την ουσία της ύπαρξής του.
Όταν έκλαψε ο Νίτσε
Θεατρική μεταφορά του παγκόσμιου μπεστ σέλερ σε μια παράσταση-διανοητική πρόκληση, όπου ο Φρίντριχ Νίτσε, ο γιατρός Γιόζεφ Μπρόιερ και ο Ζίγκμουντ Φρόιντ συναντιούνται στη σκηνή και οι θεατές γίνονται μάρτυρες μιας «ομαδικής ψυχανάλυσης». Επί σκηνής ξετυλίγεται η ανθρώπινη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον θεραπευτή και στον θεραπευόμενο, δύο ανθρώπους που ο καθένας έχει τις δικές του ανάγκες και αδυναμίες. Ο Νίτσε θα κλάψει, αλλά και ο Μπρόιερ θα λυτρωθεί. Η διαδικασία της κατανόησης της ανθρώπινης ψυχής έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αστυνομικής ιστορίας: αναζήτηση στοιχείων, απρόβλεπτες εξελίξεις, εμφάνιση σχεδόν ανυπέρβλητων εμποδίων, ακόμα και κίνδυνο θανάτου. Τρεις άντρες ζωντανεύουν το έργο, πότε ως αφηγητές και πότε υποδυόμενοι ρόλους. Οι ποθητές γυναίκες, η εκρηκτική Λου Σαλομέ, η ευάλωτη Άννα Ο., η σταθερή κυρία Μπρόιερ παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια και τη φωνή των ανδρών σε μια ιστορία όπου εκείνες έχουν τον πρωταρχικό ρόλο.
Ήλιος με δόντια
Το διεισδυτικό μυθιστόρημα για τη φωνή αυτού που αναγκάστηκε να σωπαίνει, για να μην προκαλεί τους «ευυπόληπτους και νοικοκυρεμένους», ανεβαίνει στη σκηνή. Γεννημένος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, σε μια παράγκα μέσα στο Φρούριο της Χίου, ο Κωνσταντής παλεύει με τις μνήμες, τις πληγές και τα πάθη μιας ολόκληρης κοινωνίας που τον κατέκρινε για τη διαφορετικότητά του και τον περιθωριοποίησε. «Έχω ένα προαίσθημα πως σήμερα θα πάει η ιστορία ως το τέλος, ναι, ναι…» λέει και ξαναλέει ο απόκληρος Κωνσταντής· ή «Ιδιώνυμο» ή «η δεύτερη μεγάλη ντροπή του Φρουρίου», όπως τον ξέρανε στη γειτονιά, στη φτωχιά προκυμαία της Χίου. Η παράσταση αξιοποιεί τον φρενήρη ρυθμό των σκέψεων του Κωνσταντή, για να μεταφέρει στη σκηνή, μέσω δύο ερμηνευτών, τη λησμονημένη ζωή ενός ανθρώπου που γεννήθηκε και έζησε στο περιθώριο της ιστορίας.
Ασκητική - Salvatores Dei
Το δοκίμιο-μανιφέστο, στο οποίο ο Καζαντζάκης καταθέτει τις οδύνες και τις ελπίδες του προσωπικού του αγώνα για την ανεύρεση και την κατανόηση του Θεού, ανεβαίνει στη σκηνή. Η μάχη του ανθρώπου με τις δυνάμεις της υλικής, πνευματικής και ηθικής φθοράς και η ανάδειξη εκείνων των ικανοτήτων και αρετών του ανθρώπου που τον ωθούν να κοιτάζει ψηλά, να μάχεται, να δημιουργεί και να ελπίζει απελπισμένα.
Εντολή
Το συνταρακτικό έργο, που ζωντανεύει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή, βασίζεται σε αυτοβιογραφικό υλικό και έχει ως κεντρικό θέμα την καταδίκη του Νίκου Μπελογιάννη σε θάνατο. Τη σύλληψη, τις δύο δίκες και την εκτέλεσή του με την κατηγορία της κατασκοπείας. H ιστορία ξεκινά όταν η Διδώ Σωτηρίου μέσα σε συνθήκες παρανομίας έρχεται σε επαφή με τον Μπελογιάννη με τον οποίο διατηρεί σχέση η αδερφή της Έλλη Παππά. Γρήγορα όμως η Διδώ Σωτηρίου παραμερίζει τη μυθιστορηματική αφήγηση και προχωράει στην δημοσιογραφική κάλυψη της δίκης, με πρακτικά, επιστολές και άρθρα εφημερίδων της εποχής. Έξι αυτόπτες μάρτυρες της ιστορίας μας μεταφέρουν από τις ανέμελες κουβέντες και τις πολιτικές διαφωνίες ως τις υπόγειες φυλακές, τους δρόμους της Αθήνας, τις αίθουσες δικαστηρίων και τις εκτελέσεις.
Τα πνεύματα του Χιλ Χάους
Η γοητεία ενός στοιχειωμένου σπιτιού προσελκύει τον καθηγητή Τζον Μόνταγκιου στην απομονωμένη έπαυλη με το όνομα «Χιλ Χάους» με σκοπό την καταγραφή υπερφυσικών φαινομένων, στο γεμάτο σασπένς ψυχολογικό θρίλερ. Προσκαλεί, μάλιστα, και τρεις άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους, τον Λουκ, τη Θίοντορ και την Ελεονώρα, για να συμμετέχουν στην εξερεύνηση, που σταδιακά αποκαλύπτει το πόσο εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ζωή.
Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα
Μετά το θάνατο της γυναίκας του, ο Θωμάς Καψάλης, γνωστός στην τοπική κοινωνία και ως “Καραβέλας”, προσδοκά μια νέα ζωή. Τυφλωμένος από τη ματαιοδοξία του και τον έρωτά του για μια νεότερη γυναίκα, οδηγείται στην απόλυτη ηθική και κοινωνική κατάπτωση βιώνοντας τον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασής του. Με τόλμη, διάθεση για πειραματισμό και με οδηγό τα σώματα, τις φωνές και τη ζωντανή μουσική, η παράσταση βουτάει στον κόσμο ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες πεζογράφους και πρωτοπόρου του κοινωνικού ρεαλισμού στην ελληνική λογοτεχνία, Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Όπως και άλλα έργα του, έτσι και η “Ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα” αποτυπώνει την αγωνία και τη μάχη των απλών ανθρώπων ενάντια σε κοινωνικές αδικίες, στη φτώχεια και στις ταξικές διαφορές.
