Φεστιβάλ Αθηνών: Οι παραστάσεις θεάτρου και χορού που θα μας βγάλουν έξω

Οι γριές που μαζεύουν την τσουκνίδα

Η παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου αξιοποιεί τις μυστικές ιστορίες των γυναικών της Θεσσαλίας του 19ου και 20ου αιώνα σε μια σκηνική προσέγγιση με βασικούς άξονες τους κοινωνικούς ρόλους και τις έμφυλες διαστάσεις των μαγικοθρησκευτικών πρακτικών. Το γυναικείο σώμα της τρίτης ηλικίας και η σύνδεσή του με τη λαϊκή μαγεία, τη μαγειρική και τις τελετουργικές πρακτικές βρίσκεται στο επίκεντρο. Τρεις θηλυκές μορφές, που ερμηνεύονται από τρία αρσενικά νεαρά σώματα, περνώντας τη ζωή τους στη σκιά της κυρίαρχης ανδροκρατικής εξουσίας, συνδιαλέγονται μεταξύ του οικείου και του αρχετυπικού, της ακίνδυνης «γιαγιάς» και της επικίνδυνης θεραπεύτριας και μιλάνε για τις ζωές τους, γι’ αυτά που έμαθαν από τις παλιές. αυτά που έπαθαν ως γυναίκες και αυτά που παραδίδουν στις επόμενες.

Ιππόλυτος

Ο Ιππόλυτος, νόθος γιος του Θησέα και πιστός οπαδός της Άρτεμης, έχει εμμονή με την αγνότητα, απαξιώνει τον έρωτα, υβρίζει το γυναικείο φύλο. Η θεά του έρωτα, Αφροδίτη, θέλοντας να τον εκδικηθεί που δεν τη σέβεται, οργανώνει ένα σχέδιο εξόντωσής του, εμπνέοντας σφοδρό έρωτα για εκείνον στη μητριά του Φαίδρα. Η παράσταση εστιάζει στη μορφή της Αφροδίτης που στήνει ένα παιχνίδι εκδίκησης και παρακολουθεί με ηδονοβλεπτική ματιά πώς το ανθρώπινο είδος γίνεται άθυρμα των επιθυμιών της. Το μάτι της γίνεται μάτι μας και τα πρόσωπα απογυμνώνονται. Τα γυμνά σώματα μεταφέρουν την έκρηξη, τον πόθο, τη λαγνεία αλλά και την αγνότητα του γένους των ανθρώπων.

Εγώ, μια δούλα

Το έργο είναι το δεύτερο μέρος της σπονδυλωτής παράστασης ογδόντα λεπτών που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients. Το πρώτο μέρος είναι ο μονόλογος “Ιφιγένεια / Βορά”. Πρόκειται για έναν κωμικό μονόλογο με αφορμή την Εκάβη, με πρωταγωνίστρια όχι την ίδια τη βασίλισσα της Τροίας, αλλά μια έμπιστη δούλα της. Η ανώνυμη αυτή Τρωαδίτισσα έχει σταθεί μάρτυρας όλων των συμφορών τόσο της ίδιας της Εκάβης όσο και της πατρίδας της, που τώρα πια, μετά τον πόλεμο, είναι σκέτες στάχτες. Ένα κείμενο διασκεδαστικό και ευφρόσυνο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, την Εκάβη, μέσα από τη ματιά ενός προσώπου το οποίο την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών. Η κοινή ανθρώπινη ματιά, το μικρό ανθρώπινο μέτρο, απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα.

Ιφιγένεια / Βορά

Το έργο είναι το πρώτο μέρος της σπονδυλωτής παράστασης ογδόντα λεπτών που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients. Το δεύτερο μέρος είναι ο μονόλογος “Εγώ, μια δούλα”. Σύμφωνα με τα λόγια της συγγραφέα (που είναι γνωστή για τα βιβλία "Το μπλε υγρό" και "Δέρμα"): “Ο μονόλογος εμπνέεται από την “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη. Εστιάζει στη στιγμή πριν τη θυσία της Ιφιγένειας, όταν αυτή αποδέχεται τη μοίρα της. Αφού το θέλει η Ελλάδα και το κορίτσι εμποδίζει, ας κοπεί σαν ζώο να αποπλεύσουν τα καράβια. “Δεν πειράζει να πεθάνω, όμως πρώτα θ’ ακουστώ”, λέει, φτύνοντας τις λέξεις – μοναδικό της όπλο. Κι όσο μονολογεί υπάρχει εδώ και τώρα. Μόλις πάψει πεθαίνει από χίλιες μεριές, σ’ όλα τα μέρη. Παντού και πάντα θριαμβεύει ο χρησμός. Η θυσία της είναι κωμική, ελάχιστα τραγική. Σκάβει τον λάκκο της και μπαίνει μέσα. Θυσία για το τίποτα. Κρέας για φάγωμα”.

Μητροφάγος

Το 1907, σ’ ένα σανατόριο του Μπουένος Άιρες, μια ομάδα γιατρών διερευνά το όριο μεταξύ ζωής και θανάτου μέσα από ένα τερατώδες πείραμα. Βασισμένη στο βιβλίο του Ρόκε Λαράκι, έναν κόσμο απελπισμένο και γκροτέσκο, η σκηνοθέτις προτείνει μια παράσταση-αλληγορία για την ανθρωπότητα, εμβολίζοντας τη σάτιρα της τοξικής αρρενωπότητας με λυρικές παρεκβάσεις. Όλοι άνδρες, οι γιατροί του σανατορίου με ένα δικαίωμα που μοιάζει από πάντα κεκτημένο, ορίζουν τις ζωές δεκάδων ανθρώπων και ενορχηστρώνουν μια δυστοπία από την οποία ούτε οι ίδιοι δεν βρίσκουν διέξοδο. Παράλληλα, όσο το πείραμα εξελίσσεται, μια γυναίκα, η προϊσταμένη των νοσηλευτριών, αποτελεί το αντικείμενο του πόθου όλης της επιστημονικής ομάδας. Ανελέητος με το φύλο του, ο συγγραφέας δεν διστάζει να το γελοιοποιήσει σε όλα τα κρίσιμα πεδία: ανδρική εξουσία, αυτοπραγμάτωση, φιλοδοξία, έρωτας αλλά και αναζήτηση νοήματος.

Ο κυνηγός πέφτει θύμα της σκιάς του

Η διεθνώς αναγνωρισμένη αυστραλιανή ομάδα Back to Back Theatre παρουσιάζει μια παράσταση που ανατρέπει τα στερεότυπα γύρω από τη νοητική αναπηρία. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί, ως νευροδιαφορετικά άτομα, συνδιαμορφώνουν το έργο και φέρνουν επί σκηνής μια βαθιά πολιτική και ανθρώπινη εμπειρία. Μέσα από τον λόγο, το χιούμορ και την απλότητα, η παράσταση αγγίζει κρίσιμα ζητήματα: ποιος αποφασίζει για τη διαφορετικότητα, ποιος έχει φωνή σε μια δημοκρατία. Με τολμηρή γραφή και παρουσία, η ομάδα διεκδικεί έναν κόσμο που θα ακούει χωρίς προκαταλήψεις. Μια σπάνια ευκαιρία για το ελληνικό κοινό να γνωρίσει μια από τις πιο ριζοσπαστικές φωνές του σύγχρονου θεάτρου.

Η πόλη των τυφλών

Η σκηνοθέτις Έμιλυ Λουίζου διασκευάζει το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Ζοζέ Σαραμάγκου "Περί τυφλότητας", μέσα από το θεατρικό έργο του Σάιμον Στίβενς, και δημιουργεί μια παράσταση-καθρέφτη της κοινωνικής αποσύνθεσης. Η ομάδα κατασκευάζει ένα σκηνικό θρίλερ, γεμάτο ένταση και ευαισθησία, που αναδεικνύει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην επιβίωση και την ανθρωπιά. Μια νέα γενιά ηθοποιών ζωντανεύει το σκοτεινό αυτό σύμπαν με σωματικότητα, έντονο ρυθμό και συλλογική ενέργεια. Η «τυφλότητα» δεν αφορά μόνο την όραση, αλλά κυρίως την αδυναμία να δούμε τον Άλλον.

Μπουμπουλίνας 18

Συγκλονιστικός μονόλογος βασισμένος στο αυτοβιογραφικό έργο της Κίττυς Αρσένη. Η μαρτυρία για τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της Χούντας μετατρέπεται σε μια βαθιά προσωπική θεατρική πράξη, με την ηθοποιό να αφηγείται την ιστορία της θείας της- μια ιστορία που είναι και δική της. Η παράσταση διατηρεί τον χαρακτήρα του ντοκουμέντου, με σεβασμό και αμεσότητα. Η ομάδα φωτίζει τη σημασία της μνήμης στη δημόσια σφαίρα, υπενθυμίζοντας πως η Ιστορία δεν είναι μακρινή. Είναι παρούσα και μας αφορά όλους.

Καραγκιόζης Mad Max

Στην μετά-αποκαλυπτική έρημο του Mad Max, το έτος 6047, προκύπτει μια συνάντηση με τον Καραγκιόζη σε ένα υβριδικό θέαμα που συνδυάζει θέατρο σκιών, κινηματογραφική αφήγηση και ζωντανή μουσική.

Εδώ έχει δράκους

Η επετειακή παράσταση για τα εξήντα χρόνια του Θεάτρου του Ήλιου, είναι μια επική ιστορική τοιχογραφία με τη συμμετοχή σαράντα ηθοποιών, που ξεκινάει από τον πόλεμο στην Ουκρανία και ξετυλίγεται προς τα πίσω. Στην Πειραιώς 260 θα δούμε το πρώτο επεισόδιο: «1917: Η νίκη ήταν στα χέρια μας».

Πολεμικοί ανταποκριτές

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Θάνος και η δραματουργική ομάδα αντλούν υλικό από λογοτεχνικά, ιστορικά και προσωπικά κείμενα για να συνθέσουν μια παράσταση-κραυγή για την απώλεια, τη βία και τη μνήμη. Οι έξι ερμηνευτές λειτουργούν ως φωνές-σκιές της ανθρώπινης Ιστορίας, σε ένα σκηνικό που μεταμορφώνεται συνεχώς με τη βοήθεια του ήχου και της σωματικής έκφρασης. Η ομάδα εστιάζει στην έννοια της μαρτυρίας: ποιος αφηγείται την Ιστορία και με ποια φωνή. Με λιτότητα και δύναμη, οι «Πολεμικοί ανταποκριτές» θυμίζουν πως το θέατρο παραμένει ένας τόπος αντίστασης στη λήθη και ένας ζωντανός φορέας μνήμης.

Vagabundus

Ο Μοζαμβικανός χορογράφος έρχεται για πρώτη φορά στην Πειραιώς 260 με μια παράσταση που φωτίζει την έννοια της μετανάστευσης, με όχημα τον τελετουργικό χορό της φυλής των Μακόντε. Παραδοσιακές και σύγχρονες μελωδίες της Μοζαμβίκης εξερευνούν την εκούσια ή αναγκαστική μετανάστευση και το πώς βιώνεται μέσα από την κίνηση του ανθρώπινου σώματος. Σε μια περφόρμανς με ανοιχτή αρχή και τέλος, 13 περφόρμερ χορεύουν και τραγουδούν ταυτόχρονα. Η σύνδεση χορού και μουσικής είναι εξάλλου βαθιά ριζωμένη στην αφρικανική κουλτούρα. Για τον Σισάβα η εκρηκτική δύναμη του χορού όταν ενώνεται με την ανθρώπινη φωνή δεν χρειάζεται περίτεχνα σκηνικά, κοστούμια και φώτα.

Far from the end

Το διεθνώς αναγνωρισμένο χορογραφικό δίδυμο υπογράφει ένα τολμηρό έργο που, με αφορμή ημιτελή, ατελή και εγκαταλελειμμένα έργα τέχνης, εξερευνά την ομορφιά που προκύπτει από την απουσία του τέλους, θέτοντας παράλληλα το ερώτημα αν κάτι πρέπει να «τελειώσει» για να είναι ολοκληρωμένο. Εμπνευσμένο από έργα όπως οι ημιτελείς «Φυλακισμένοι» του Μιχαήλ Άγγελου, το συγκλονιστικό πορτρέτο ενός νεαρού μαύρου άντρα στο «Black Draftee» (James Hunter) της Άλις Νιλ, η ακόμη ημιτελής Σαγράδα Φαμίλια του Αντόνι Γκάουντι και οι τελευταίες λέξεις που έγραψε ο Κάφκα «αλλά αυτό που είπε–», το έργο ξεδιπλώνεται μέσα από μια σειρά περίπλοκων χορογραφικών συνθέσεων σε συνδυασμό με μια αποσπασματική μουσική παρτιτούρα, επίσης εμπνευσμένη από ημιτελή μουσικά έργα κορυφαίων δημιουργών.

Ποιος θα της το πει;

Τα σύμβολα που καθορίζουν τη μυθολογία της «Χιονάτης» -το μήλο, ο καθρέφτης, το φιλί, ο αριθμός επτά- συναντούν την ενέργεια και την εξωστρέφεια της ποπ κουλτούρας, σε μια χορογραφία που εξερευνά τις αντιφάσεις των αναπαραστάσεων της θηλυκότητας. Είναι η τρίτη φορά που ο βραβευμένος χορογράφος ακολουθεί αυτή τη θεματική. Με βασικό εργαλείο το χιούμορ, η παράσταση αποδομεί στερεότυπα και απευθύνεται με αμεσότητα στο κοινό, δημιουργώντας μια εμπειρία προσιτή και απολαυστική για όλες τις ηλικίες. Μέσα από την αρμονική συνύπαρξη της κίνησης, της μουσικής και του εικαστικού σχεδιασμού, το έργο μάς ξανασυστήνει ένα κλασικό παραμύθι με φρέσκια ματιά.

Η στιγμή της καρδιάς

Η Βρετανή χορογράφος με έδρα το Ντίσελντορφ επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με ένα έργο για το «μαζί», που δημιουργήθηκε για να παρουσιαστεί σε μια σειρά από πόλεις που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την ίδια, σε συνεργασία κάθε φορά με επαγγελματίες χορευτές της περιοχής. Σύμφωνα με τη χορογράφο, είναι μια «πρόσκληση να βιώσουμε τη συνομιλία των σωμάτων ως γενναιόδωρο δόσιμο από καρδιάς, με όρους τόλμης, ελευθερίας κι εμπιστοσύνης, σε μια εποχή δυσπιστίας και ανεπίλυτων αντιφάσεων.

Το φως μιας λίμνης

Η φοβερή καλλιτεχνική κολεκτίβα επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών μ’ ένα συνειρμικό ταξίδι ιστοριών που εμφανίζονται και εξαφανίζονται η μία μέσα στην άλλη, στο μεταίχμιο θεάτρου, χορού, και εικαστικής εγκατάστασης. Ένα ζευγάρι που γνωρίζεται σε μια συναυλία στο Μάντσεστερ, δυο κρυφοί εραστές στην Αθήνα, μια τρανς γυναίκα στο Παρίσι και μια πρεμιέρα στο θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας: οι ιστορίες ενώνονται σ’ ένα έργο για τον έρωτα, την εργασιακή πραγματικότητα και τη βία σ’ έναν κόσμο που καταρρέει ανάμεσα σε οφθαλμαπάτες και παραισθήσεις.

Ο Φάουστ στην Αφρική!

Ο πολυσχιδής δημιουργός Ουίλιαμ Κέντριτζ και η Handspring Puppet Company επαναφέρουν την παράσταση του 1995, μια αλληγορία για την αποικιοκρατία και τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο Κέντριτζ, που είναι εμποτισμένος από την ιστορία της Νότιας Αφρικής και το κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στο Απαρτχάιντ και σε κάθε μορφή κοινωνικής αδικίας, μαζί με την πρωτοποριακή ομάδα κουκλοθεάτρου παντρεύουν τις πιο εμβληματικές ενσαρκώσεις του διαβόλου στη λογοτεχνία μέσα από το ειρωνικό βλέμμα του Νοτιοαφρικανού ποιητή Λεσέγκο Ραμπολόκενγκ. Η ιστορία του ήρωα που πουλάει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την αυθεντική απόλαυση και την αιώνια νεότητα μεταφέρεται εδώ στην Αφρική. Την αναπαριστούν μαριονέτες, ενώ ο μόνος χαρακτήρας επί σκηνής με ζωντανή ανθρώπινη μορφή είναι ο Διάβολος.

Κατσούρμπος

Στο σπάνια παιζόμενο αριστούργημα του κρητικού θεάτρου της Αναγέννησης η ανάλαφρη κωμωδία συναντά την υψηλή ποίηση του Χορτάτση, το κοινωνικό σχόλιο και το ηθογραφικό στοιχείο. Στ σύγχρονο ανέβασμά του συνομιλεί με τη γλώσσα των χορευτών και των ακροβατών, σπάζοντας τα όρια μιας κλασικότροπης αναπαράστασης. Σε αισθητικό επίπεδο, τα σκηνικά και τα κοστούμια «κλείνουν το μάτι» στην Αναγέννηση υπονομεύοντάς την αδιόρατα, ενώ το ηχητικό περιβάλλον της παράστασης «πειράζει» με σύγχρονο τρόπο τα μαδριγάλια του Μοντεβέρντι αφενός και την κρητική μουσική παράδοση αφετέρου. Με φόντο τα τέλη του 16ου αιώνα, οι ήρωες παραπαίουν ανάμεσα στην ασφάλεια λόγω κοινωνικής και οικονομικής θέσης και στην ασάφεια της ιστορικής στιγμής: το τέλος εποχής με την κατάρρευση της Ενετοκρατίας έρχεται καλπάζοντας.

Σωτηρία

Η παράσταση αντλεί έμπνευση από την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων της συγγραφέα της νεότερης γενιάς Χαράς Ρόμβη, που σκιαγραφεί με γλυκόπικρο χιούμορ ένα αναγνωρίσιμο πορτρέτο της Ελλάδας των δεκαετιών του ’80 και του ’90. Σε μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ, μοναδική ανάσα στην ασφυκτική καθημερινότητά της, η Σωτηρία ξεχνιέται ανάμεσα στις έτοιμες τούρτες και τους κύβους νοστιμιάς και, χωρίς να το πάρει είδηση, κλειδώνεται μέσα. Χαμένη στον παράδεισο της αφθονίας, ανάμεσα σε ράφια και ψυγεία γεμάτα προϊόντα, περίεργους θορύβους και απροσδιόριστες σκιές, έρχεται αντιμέτωπη με τους δαίμονές της. Ο Θ. Δόβρης καταπιάνεται με τον καθημερινό άνθρωπο και κάθε καθωσπρέπει Σωτηρία, αποκρυπτογραφώντας έναν υπαρξιακό τρόμο στην άλλη τους όψη σαν θεατρική φάρσα. Συμμετέχουν: Ευάγ. Βογιατζής, Ν. Κούλης, Ν. Λαμπάκης, Αντ. Νάσιος, Π. Ντόμπρη, Δ. Χαλκίδου.

Ιππόλυτος (στα χέρια της Αφροδίτης)

Μια εμβυθιστική θεατρική εμπειρία επαυξημένης πραγματικότητας που αντλεί από τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη, όπου οι θεατές γίνονται συμμέτοχοι στο σχέδιο εκδίκησης της θεάς Αφροδίτης κατά του κεντρικού ήρωα. Ο Ιππόλυτος, ακόλουθος της Άρτεμης, έχει απαρνηθεί το σαρκικό έρωτα και αυτό προκαλεί το θυμο της θεάς, η οποία τον καταριέται, κάνοντας τη μητριά του Φαίδρα να τον ερωτευτεί παράφορα. Το έργο συνδυάζει τη ζωντανή περφόρμανς με τον ηχητικό σχεδιασμό στο χώρο και την επαυξημένη πραγματικότητα. Καθώς η οργή της Αφροδίτης φουσκώνει, ο φυσικός κόσμος καταρρέει. Το κοινό παρακολουθεί μια μυθική κατάπτωση, όπου η θεία εκδίκηση μεταμορφώνει τόσο το ανθρώπινο πεπρωμένο όσο και το φυσικό περιβάλλον.

Σαρμάντζα

Με αφετηρία το λογοτεχνικό σύμπαν του Κωνσταντίνου Δομηνίκ, συγγραφέα της νεότερης γενιάς που υφαίνει ποιητικές εικόνες λαογραφικού τρόμου, αξιοποιώντας την ιδιαίτερη ντοπιολαλιά της Πιερίας, ενώνοντας το υπερφυσικό, το φανταστικό και τη λαϊκή παράδοση, και αντλώντας έμπνευση -πιο συγκεκριμένα- από διηγήματά του που περιλαμβάνονται στις συλλογές «Ώπα-ώπα, μπλάτιμοι» και «Κακό ανήλιο», ο Γ. Τσορτέκης ενδύεται τα πάθη ενός ήρωα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Ένας μονόλογος που διαδραματίζεται σε έναν τελετουργικό χώρο, όπου το σώμα και η ύλη γίνονται φορείς μνήμης, με φόντο ένα αφαιρετικό τοπίο αποσύνθεσης, χωματερής αλλά και τόπου λήθης, «απόρριψης» σαρκίων.

Κακά σκηνικά

Με φόντο το «Καφέ Αρκαδία», ένα ερειπωμένο παραδοσιακό καφενείο και την ατμόσφαιρα των περιπλανώμενων μπουλουκιών, στήνεται μια κωμική κόλαση αφιερωμένη στην ζοφερή ελληνική πραγματικότητα. Σε αυτό το εθνικό Γκραν Γκινιόλ, οι θεατές γίνονται μάρτυρες μιας σειράς από άκυρα, σκοτεινά και «τυχαία αριθμημένα» νούμερα, στα οποία η κωμωδία του σήμερα συναντά την κωμωδία του χθες: μπουλούκια που παίζουν εκδοχές παλιών κωμωδιών με κατακρεουργημένους ηθοποιούς της Φίνος Φιλμς, αρκουδιάρηδες που, αντί για αρκούδες, σέρνουν το φάντασμα του βασιλιά Αρκτούρου θρηνώντας την Ελλάδα που καίγεται, κολασμένοι κωμικοί των τελευταίων δεκαετιών που τιμωρούνται σε κωμικά βασανιστήρια, Νοσφεράτορες και Φρανκενγκιόζηδες που σαρώνουν τη σκηνή. Οι δημιουργοί της παράστασης φαντασιώνονται μια «ζώνη του λυκόφωτος» που συγκεντρώνει όλα τα όμορφα – και τρομακτικά – πράγματα που συναντάμε στην ελληνική κωμωδία από την εποχή του θεάτρου σκιών ως τις μέρες μας.

Κάπως, αλλιώς, καθόλου, μαζί

Μια παράσταση χορού που επικεντρώνεται στο βλέμμα, δίνοντας στον θεατή τη δυνατότητα να δει την ιστορία της σχέσης ενός ζευγαριού μέσα από δύο διαφορετικές, πανομοιότυπες πραγματικότητες. Η σχέση του ζευγαριού ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, πρωί, μεσημέρι, βράδυ και πάλι από την αρχή. Μέχρι τη στιγμή που μια μετακίνηση, μια μικρή διαφοροποίηση γίνεται το «άνοιγμα» για ένα άλλο βλέμμα, μια άλλη εκδοχή. Η πραγματικότητα παύει να είναι μόνο μία. Το βλέμμα του θεατή είναι αυτό που θα αποφασίσει ποια είναι η ιστορία. Καθώς δεν γίνεται να παρακολουθεί ταυτόχρονα και τα δύο ζευγάρια, ό,τι επιλέξει να δει είναι, τελικά, η δική του εκδοχή.

Διάβρωση

Μια εικόνα διαρκούς ροής κυριαρχεί στη σκηνή, με άμεσο κάθε φορά σωματικό και συναισθηματικό αντίκτυπο στην ενέργεια που μεταδίδεται μεταξύ χορευτών και κοινού. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα σύνθετο έργο που μας προκαλεί να σκεφτούμε πώς η φύση και η βιολογία επιδρούν στο ανθρώπινο σώμα ως συλλογικό και πολιτικό υποκείμενο. Η παράσταση περιλαμβάνει γυμνό και ενδεχομένως φυσική επαφή με τους θεατές στις πρώτες σειρές καθισμάτων.

Impermanence

Με τη βαθιά συγκινητική παράσταση, που εστιάζει στο εφήμερο και τη μεταβλητότητα όσων θεωρούμε δεδομένα, έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας το αυστραλιανό συγκρότημα σύγχρονου χορού, γνωστό για τη συναισθηματική ένταση των έργων που παρουσιάζει, τον πειραματισμό και την καινοτομία στην εξερεύνηση των δυνατοτήτων του ανθρώπινου σώματος, καθώς και την ενσωμάτωση παραδοσιακών στοιχείων. Σύμφωνα με το TimeOut, πρόκειται για μια «εξαίσια χορογραφία συνδυάζει το σύγχρονο μπαλέτο, τη γιόγκα και τη μοντέρνα κίνηση, όπως εκτελείται με τον εντυπωσιακό αθλητικό τρόπο και την άγρια χάρη της ομάδας». Τη μουσική έχει συνθέσει ο διάσημος Μπράις Ντέσνερ, συνιδρυτής του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος The National, ο οποίος εμπνεύστηκε αρχικά από τη φωτιά στην Παναγία των Παρισίων και τις καταστροφικές πυρκαγιές της Αυστραλίας το 2019.

Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Η βραβευμένη με Αργυρό Λέοντα στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας, ρηξικέλευθη Βραζιλιάνα σκηνοθέτρια και περφόρμερ, έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα με μια παράσταση-σοκ πάνω στη σεξουαλική βία και το βιασμό, που έκανε πρεμιέρα στην Αβινιόν το 2023 προκαλώντας τεράστια αίσθηση. Ο τίτλος της παράστασης αντικατοπτρίζει τα δύο ξεχωριστά μέρη που την αποτελούν. Η «Νύφη» αναφέρεται στην ιστορία της Ιταλίδας περφόρμερ Πίπα Μπάκα, που το 2008 ξεκίνησε από το Μιλάνο ντυμένη νύφη με σκοπό να φτάσει στη Βηρυτό με ωτοστόπ, σε μια καλλιτεχνική δράση υπέρ της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών. Αφού διέσχισε τα Βαλκάνια με το νυφικό της, βιάστηκε και δολοφονήθηκε ενώ βρισκόταν στην Τουρκία. Το δεύτερο μέρος του τίτλου παραπέμπει στην κυνική ονομασία που χρησιμοποιείται στη Βραζιλία για το «ναρκωτικό του βιασμού», μια ουσία που προκαλεί προσωρινή παράλυση και αμνησία. Η παράσταση αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας Cadela Forca, και διακρίθηκε ως η καλύτερη ξένη παραγωγή της σεζόν 2023-24 από τη Γαλλική Ένωση Κριτικών Θεάτρου.

Inhale Delirium Exhale

Μετά το εκστατικό «One Song», η Βελγίδα εικαστικός και χορογράφος, από τις πλέον καινοτόμες φωνές της σύγχρονης ευρωπαϊκής τέχνης, επιστρέφει στην Αθήνα με μια παράσταση που στροβιλίζεται ανάμεσα στο μυθικό και το σύγχρονο, στην ατομικότητα και τη συλλογικότητα, ενσαρκώνοντας το χαρακτηριστικό της ύφος: τον δυναμικό συνδυασμό χορού, θεάτρου, εικαστικών τεχνών και μουσικής. Οι ερμηνευτές αλληλεπιδρούν με 1.500 μέτρα υφάσματος, δημιουργώντας έναν ζωντανό καμβά όπου υφαίνονται φόβοι, μυστικά και επιθυμίες. H Βάρλοπ στρέφει το βλέμμα της στον Χορό της ελληνικής τραγωδίας και συγκεκριμένα στην ιδιότητά του να αντιπροσωπεύει ό,τι υπερβαίνει τις δυνατότητες της γλώσσας.

Η χορτοφάγος

Η ΓιόνγκΧιε, μια αφοσιωμένη νοικοκυρά που ζει μια ήσυχη οικογενειακή ζωή στη Σεούλ, γίνεται χορτοφάγος μετά από ένα αιματοβαμμένο όνειρο. Μια «επαναστατική» πράξη που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη στη χώρα της. Μέσα από την παράσταση που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Νομπελίστα Χαν Γκανγκ για τη βία στις ανθρώπινες σχέσεις, τη μεταμόρφωση, και το θέατρο ως καταφύγιο και πολιτική πράξη, γνωρίζουμε μία από τις πιο πρωτότυπες φωνές του ιταλικού και ευρωπαϊκού θεάτρου.

Ιαχές

Ένα μουσικό έργο με άξονα τη σκλαβιά, τον ξεριζωμό και τη μετανάστευση ανά τους αιώνες, μέσα από αρχαίες τραγωδίες, στίχους από τη δημοτική, τη νεότερη ελληνική και την παγκόσμια ποίηση καθώς και πρωτότυπα κείμενα, στο πλαίσιο του Κύκλου «Contemporary Ancients». Η παράσταση διερευνά τα σημεία τομής και την οργανική συγγένεια ανάμεσα στην ποίηση, το Αρχαίο Δράμα και το μέλος, τη μουσική. Πώς θα μπορούσε άραγε να ηχήσει μουσική από τη σκέψη του πρόσφυγα, του αιχμάλωτου, του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια, όπως γράφει ο Σεφέρης στον «Τελευταίο σταθμό»· από τον θρήνο της Εκάβης που πάει να γίνει σκλάβα μετά την άλωση της Τροίας στις Τρωάδες του Ευριπίδη· από τον πόνο των ανθρώπων που έχουν βιώσει τη σκλαβιά σε όλη τους τη ζωή;

Τα χρόνια

H διάδοχος του Ίβο βαν Χόβε στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Internationaal Theater Amsterdam, επισκέπτεται πρώτη φορά τη χώρα μας με την παράσταση-εμπειρία που σόκαρε τους Βρετανούς, η οποία εστιάζει σε κοινωνικά θέματα και στο γυναικείο βίωμα, βασισμένη στο βιβλίο της Νομπελίστα Ανί Ερνό. Μεγαλώνοντας στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ηρωίδα σπάει τα δεσμά της μεσοαστικής της ανατροφής και μέσα από το γράψιμο αναπτύσσει οξεία πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Η ζωή αυτής της «συνηθισμένης» γυναίκας συνθέτει μια μεγαλειώδη συλλογική αφήγηση, καθώς η πορεία της συγγραφέα προς τη χειραφέτηση γίνεται με έναν τρόπο η συλλογική αυτοβιογραφία μιας ολόκληρης γενιάς και εν τέλει η ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης, σ’ ένα από τα πιο επιδραστικά γαλλικά βιβλία που γράφτηκαν στον 21ο αιώνα.

Ηρώδειο

Πειραιώς 260

Κέντρο Πολιτισμού – Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος»

Σταθμός Θέατρο

Πειραιώς 260