
Ένα πολύπλευρο πορτρέτο της σύγχρονης Αθήνας, μέσα από τα μάτια μιας εργάτριας της σύγχρονης οικονομίας του delivery και των εφαρμογών, παρουσιάζεται από τα τέλη Μαρτίου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Δύο ταλαντούχοι καλλιτέχνες, ο ηθοποιός Αλέξης Βιδαλάκης στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα και η ηθοποιός Νικολίτσα Ντρίζη στην επί σκηνής ερμηνεία, ζωντανεύουν μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Χρήστου Οικονόμου, όπως μάθαμε σε αποκλειστικότητα.

Λίγα λόγια για την υπόθεση
Μια κούριερ περιπλανιέται στο σύγχρονο αστικό τοπίο. Από τη μία παράδοση στην άλλη, τριγυρνά σε χιονισμένα βουνά και ασημένιες θάλασσες, σε πάρκα, πλατείες, σε δρόμους απέραντους. Μπαινοβγαίνει σε μεζονέτες, σε βίλες, σε πολυκατοικίες. Κάνει παραδόσεις σε καλούς και κακούς ανθρώπους, αγενείς και ευγενικούς, βασανισμένους και καλοζωισμένους – σε ανθρώπους που μοιάζουν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα κι άλλους που μοιάζουν να μην ξέρουν τι θα πει κλάμα. Πόσο πόνο και πόση μοναξιά μπορεί να σηκώσει ο σύγχρονος άνθρωπος;
Πολύ συχνά, κάθεται δίπλα τους και τους ακούει. Άλλες φορές είναι σαν να αφουγκράζεται την ίδια την πόλη. Κάθε δέντρο, κάθε λακούβα, κάθε σπίτι, κάθε δρόμος, κάθε πόρτα που ανοίγει μοιάζει να κρύβει μια καινούργια ιστορία.
Ακολουθώντας την ηρωίδα του στις κούρσες της, μπαίνοντας μαζί της σε σπίτια και σε αυλές, ακούγοντας και καταγράφοντας τις ιστορίες που εισπράττει, ο Χρήστος Οικονόμου συνθέτει ένα μωσαϊκό από εκατοντάδες μικρο-αφηγήσεις. Πού ξεκινά όμως η πραγματικότητα και πού τελειώνει η φαντασία;

Απόσπασμα από το έργο
"Καμιά φορά, όταν το φως χαμηλώνει και μεγαλώνουν οι σκιές, μου φαίνεται ότι κυκλοφορώ σ' αυτούς τους δρόμους χρόνια και χρόνια ατέλειωτα, ολόκληρο αιώνα, ότι ξέρω πια κάθε δέντρο, κάθε λακούβα, κάθε σπίτι, πηγαίνω πια με τα μάτια κλειστά, είμαι πια δρόμος κι εγώ, πότε άδειος πότε γεμάτος, πότε με φως πότε σκοτεινός, για να βρεις τον δρόμο πρέπει να γίνεις δρόμος, ναι, αλλά ο δρόμος είναι δρόμος αν δεν τον περπατήσεις, η λαμπάδα είναι λαμπάδα αν δεν ανάψει, το μαχαίρι είναι μαχαίρι αν δεν κόψει; Πες της σ' αγαπάω πολύ και δεν θα το ξανακάνω".

Την πρωτότυπη μουσική υπογράφει η Άννα Παπαϊωάννου (Anna VS June), τα σκηνικά η Παρασκευή Οικονόμου, τους φωτισμούς η Νατάσα Πετροπούλου. Στη φωνή της μικρής ακούγεται η Βασιλική Γουρδούπη
*Το διήγημα κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις (2023).
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Περισσότερες πληροφορίες
Πες της
Ένα πορτρέτο της σύγχρονης Αθήνας εμπνευσμένο από το ομώνυμο διήγημα, μέσα από τα μάτια μιας εργάτριας της σύγχρονης οικονομίας του delivery και των εφαρμογών. Μια κούριερ περιπλανιέται στη σύγχρονη πόλη. Από τη μία παράδοση στην άλλη, τριγυρνά σε χιονισμένα βουνά και ασημένιες θάλασσες, σε πάρκα, πλατείες, σε δρόμους απέραντους. Μπαινοβγαίνει σε μεζονέτες, βίλες και πολυκατοικίες. Κάνει παραδόσεις σε καλούς και κακούς ανθρώπους, αγενείς και ευγενικούς, βασανισμένους και καλοζωϊσμένους. Πόσο πόνο και μοναξιά μπορεί να αντέξει ο σύγχρονος άνθρωπος; Αυτό είναι το ερώτημα που προκύπτει από αυτό το λογοτεχνικό μωσαϊκό εκατοντάδων αφηγήσεων.