Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8/3), γιορτάζουμε τις γυναίκες δημιουργούς που αφήνουν το αποτύπωμά τους στη θεατρική σκηνή. Αυτή την εβδομάδα, έξι παραστάσεις σκηνοθετημένες από γυναίκες κάνουν πρεμιέρα, φέρνοντας δυνατές ιστορίες, τολμηρές σκηνοθετικές ματιές και πρωτοποριακές προσεγγίσεις. Και μην ξεχνάτε: με την εφαρμογή της Uber, μπορείτε να επιλέξετε τη διαδρομή σας, να προσθέσετε στάσεις ακόμα και κατά τη διάρκεια της μετακίνησής σας και να μοιραστείτε το ταξί. 'Έτσι, η εμπειρία της μετακίνησης γίνεται πιο εύκολη και διασκεδαστική, δίνοντάς σας την ευκαιρία να γιορτάσετε την τέχνη, την ενότητα και την ανθρώπινη επαφή.
Η Μαρία Μαγκανάρη δεν σκηνοθετεί απλώς• αφηγείται, συνομιλεί, αναμοχλεύει το συναίσθημα και μας προσκαλεί σε ένα θέατρο ζωντανό και βαθιά ανθρώπινο. Από τον Φεβρουάριο του 2024, η σκηνοθέτρια και ηθοποιός ηγείται του Μικρού Εθνικού, χαρίζοντας νέα πνοή στην παιδική και εφηβική σκηνή με την ευαισθησία και τη σύγχρονη ματιά της. Στο έργο της, οι κλασικοί συγγραφείς αποκτούν νέα φωνή. Ο "Θείος Βάνιας" (2019), ο "Μισάνθρωπος" (2022) και ο "Ματωμένος Γάμος" (2022) είναι μερικές από τις παραστάσεις της που ξεχώρισαν για τη διεισδυτική τους ματιά. Τώρα, με τις "Τρεις Αδελφές" του Άντον Τσέχοφ στην Πλαγία Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Κτίριο Τσίλλερ) συνεχίζει να εξερευνά τον κόσμο της προσμονής, του ανεκπλήρωτου, της ακατανίκητης ανάγκης του ανθρώπου να αλλάξει τη μοίρα του. Το κλασικό έργο παρουσιάζεται με νέα οπτική και ενέργεια και με πρωταγωνιστές τους Μαρία Γεωργιάδου, Αντώνη Γκρίτση, Θανάση Δήμου, Δημήτρη Δρόσο, Τρύφωνα Ζάχαρη, Αμαλία Καβάλη, Ανδρέα Νάτσιο, Νικόλα Ντούρο, Ελίνα Ρίζου, Νάνσυ Σιδέρη, Μαρία Σκουλά, Θάλεια Συκιώτη, Αινεία Τσαμάτη, Γιωργή Τσαμπουράκη, Ανδριάνα Χαλκίδη (από 6/3).
Στον κόσμο του "Κνοκ" μάς βάζει η Αργυρώ Χιώτη, σκηνοθέτρια με διεθνή παρουσία, ιδρύτρια της ομάδας Vasistas και νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου. Με μια θεατρική γλώσσα που ισορροπεί ανάμεσα στη μουσικότητα, τη σωματικότητα και την ποίηση, μεταφέρει στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης "Κάρολος Κουν" το κλασικό έργο του Ζιλ Ρομέν "Κνοκ ή ο θρίαμβος της Ιατρικής", σε νέα μετάφραση και διασκευή του Έκτορα Λυγίζου. Η παράσταση, με πρωταγωνιστές τους Χαρά Γιώτα, Ευθύμη Θέου, Γιώργο Κριθάρα, Ματίνα Περγιουδάκη, μας οδηγεί σε έναν κόσμο όπου η ιατρική παύει να είναι θεραπεία και γίνεται εργαλείο εξουσίας. Ο Κνοκ, ένας αινιγματικός γιατρός, φτάνει σε μια επαρχιακή πόλη και, μέσα από τεχνικές χειραγώγησης, μετατρέπει τους πάντες σε υποτιθέμενους ασθενείς. Η Χιώτη δημιουργεί μια παράσταση-πείραμα, όπου η κωμωδία γίνεται όχημα για να φωτίσει τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, με τη μουσική του Γιαν Βαν Αγγελόπουλου να υποβάλλει το ρυθμό της αφήγησης (από 8/3).
Η Ελένη Μποζά στήνει σκηνικούς τόπους όπου η μοναξιά, η περιπλάνηση, η αίσθηση του ανήκειν και του αποκλεισμού αποκτούν σώμα και φωνή. Το έργο της χαρακτηρίζεται από μια έρευνα στη σύγχρονη ελληνική γραφή, τη διακειμενικότητα και τη σύνδεση της λογοτεχνίας με το devised και το documentary theatre. Στο "Δωρεάν χώμα για όλους (Τώρα αρχίζω να σε βλέπω κάπως καλύτερα)", που παρουσιάζεται στο Μ54, συνομιλεί με το έργο του Κολτές και του Μπέκετ, δημιουργώντας μια site-specific παράσταση. Ένας μοναχικός άνθρωπος διασχίζει το κατώφλι της απομόνωσης και επιχειρεί να μοιραστεί τη μοναξιά του με τη μοναξιά των άλλων. Η περιπλάνηση γίνεται μια μορφή κοινής ελευθερίας, μια απόπειρα να βρεθεί ένα σημείο επαφής σε έναν κόσμο που μας κάνει να αισθανόμαστε όλο και πιο περιθωριακοί. Η Μποζά, με ερμηνευτή τον Κωνσταντίνο Τσονόπουλο, μας προσκαλεί να αναρωτηθούμε πόσο ορατοί είμαστε τελικά, σε μια εποχή όπου η κοινωνία μάς επιβάλλει να ταυτοποιούμε συνεχώς την ύπαρξή μας μέσω αριθμών και εγγραφών τραπεζικών λογαριασμών, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ (από 8/3).
Η ηθοποιός και σκηνοθέτρια Μάγια Πολιτάκη έχει εργαστεί για αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, κυρίως στην Αγγλία (Royal Shakespeare Company, Dreamthinkspeak, Dante or Die κ.ά.), όπου έχει αναπτύξει τη σκηνοθετική της ταυτότητα. Η τωρινή επιλογή της να σκηνοθετήσει στην Ελλάδα μια έντονα αφηγηματική ιστορία, την "Αφηγήτρια ταινιών" του Χερνάν Ριβιέρα Λετελιέρ, με πρωταγωνίστρια τη σπουδαία ηθοποιό Κάτια Γέρου, δείχνει μια επιστροφή σε ένα άμεσο, βιωματικό θέατρο. Στο Bios, η Πολιτάκη δημιουργεί έναν κόσμο όπου η μαγεία των ιστοριών γίνεται καταφύγιο, αλλά και μια υπενθύμιση ότι το σινεμά –όπως και το θέατρο– είναι μια τέχνη φευγαλέα αλλά και αναντικατάστατη (από 7/3).
Η θεατρολόγος, σκηνοθέτρια και ηθοποιός Νάνσυ Ρηγοπούλου έχει στο ενεργητικό της πέντε σκηνοθεσίες ("Ματωμένος Γάμος" του Λόρκα, "Είστε όλοι σας καθάρματα" του Ροντρίγκο Γκαρσία κ.ά.) και μέσα από τη δουλειά της αποδεικνύει ότι το θέατρο είναι ένας ζωντανός χώρος όπου οι χαρακτήρες παλεύουν, αποκαλύπτονται και γίνονται καθρέφτες της δικής μας ύπαρξης. Τώρα, με το ολοκαίνουργιο έργο της Δέσποινας Αποστολίδου "Δικαίωμα στη λήθη", που παίζεται στο 'Άβατον με πρωταγωνίστρια την ίδια και τη συγγραφέα, η Ρηγοπούλου μας οδηγεί σε έναν κόσμο όπου η ψυχική ασθένεια δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά μια καθημερινή πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους. Με οδηγό το χιούμορ, τη συγκίνηση και την ένταση, το έργο αντλεί έμπνευση από αληθινές μαρτυρίες και προσωπικές αφηγήσεις, διατρέχοντας έναν αιώνα ιστορίας – από το 1924 μέχρι σήμερα (από 6/3).
Η Βικτώρια Καρακάσογλου κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με ένα έργο-πρόκληση: το "Όχι εγώ" του Σάμιουελ Μπέκετ, που μιλά για την αποξένωση. Η τολμηρή επιλογή δίνει από την αρχή το καλλιτεχνικό της στίγμα – μια διάθεση να εξερευνήσει τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από την απογυμνωμένη φόρμα, την ένταση του λόγου και τη σιωπή που τον περιβάλλει. Η σκηνοθετική της προσέγγιση εμπεριέχει ένα στοιχείο συλλογικότητας και πειραματισμού: τέσσερις ηθοποιοί της ομάδας Άρση-Θέση μοιράζονται το ρόλο του Στόματος, δημιουργώντας μια πολυφωνική παράσταση δτο Χώρο Τεχνών Κ4, όπου η αγωνία, η απορία, η μνήμη και η αμφισβήτηση γίνονται θραύσματα μιας φωνής που παλεύει να ακουστεί (Από 9/3).
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Η αφηγήτρια ταινιών
Στη Χιλή της δεκαετίας του ‘60, ένα κορίτσι έχει το σπάνιο χάρισμα να αφηγείται τις ταινίες στους κατοίκους μιας πόλης ορυχείων, οι οποίοι δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν εισιτήριο για το σινεμά. Η «αφηγήτρια» προσφέρει διαφυγή στο όνειρο, τη στιγμή που η χώρα μεταμορφώνεται ριζικά, στη γλυκόπικρη ιστορία - ύμνος στη δύναμη της αφήγησης, όπου παρελαύνουν η Μέριλιν Μονρόε, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, με φόντο την έρημο.
Τρεις αδελφές
Στη νέα σκηνή του Εθνικού ανεβαίνει το κλασικό έργο για την προσδοκία, τον χρόνο, τη μνήμη και κυρίως την αναζήτηση μιας «Μόσχας» που βρίσκεται πάντοτε εκεί όπου δεν είμαστε εμείς, σε μια παράσταση αφιερωμένη στον άνθρωπο που λαχταρά αλλά δεν μπορεί να γίνει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Τρεις γυναίκες δεμένες με την πιο στενή συγγένεια, καταδικασμένες να ζουν χωριστά: Η Όλγα θα είναι πάντα η πρωτότοκη, και γι' αυτό θα ζει στο παρελθόν. Η Μάσα θα αναμετριέται με το παρόν, γιατί είναι η μεσαία. Και η Ιρίνα, η μικρή, θα ονειρεύεται το μέλλον. Καθημερινές τελετουργίες συναναστροφής, επέτειοι και γιορτές, φιλοσοφικές συζητήσεις και σχέδια, γεννήσεις και καταστροφές, έρωτες και απορρίψεις, αφίξεις και αναχωρήσεις, και κυρίως ματαιώσεις στα χέρια του Τσέχοφ γίνονται ένα πολύτιμο, συχνά κρυπτικό έργο, που οδηγεί με υποδόριο χιούμορ τους ήρωες και τις ηρωίδες του από την ακραία χαρά στην απόλυτη απελπισία.
Δωρεάν χώμα για όλους (Τώρα αρχίζω να σε βλέπω κάπως καλύτερα)
Μια site specific παράσταση σε διάλογο με το έργο του Κολτές και του Μπέκετ, ένα μικρό ποίημα αφιερωμένο σε όλους τους αόρατους του κόσμου. Σε έναν τόπο όπου όλοι είμαστε μόνοι, ένας άνθρωπος διεκδικεί, διασχίζοντας ένα κατώφλι, να μοιραστεί για λίγο την μοναξιά του με την μοναξιά των άλλων. Να μετατρέψει την διαδικασία της άσκοπης περιπλάνησης σε μορφή κοινής ελευθερίας.
Δικαίωμα στη λήθη
Στο πλατό μιας τηλεοπτικής εκπομπής δύο γυναίκες που έχουν βιώσει την ψυχική ασθένεια στο οικογενειακό τους περιβάλλον μιλούν για την εμπειρία τους, με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Η ροή διακόπτεται από μαρτυρίες ασθενών, φροντιστών, εργαζομένων ψυχικής υγείας, από την Ελλάδα του 1924 μέχρι σήμερα, οι οποίες αναφέρονται σ’ ένα σύστημα υγείας διόλου υποστηρικτικό, στο στίγμα και τον κοινωνικό αποκλεισμό, και σε ανθρώπους που εργάστηκαν σε δομές ψυχικής υγείας με φροντίδα και αγάπη. Με οδηγό το χιούμορ, την συγκίνηση και την ένταση, οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται στο έργο που θέτει ερωτήματα γύρω από την ειλικρίνειά μας και τους συμβιβασμούς που κάνουμε για την κοινωνική αποδοχή.
Κνοκ
Η κλασική γαλλική κωμωδία του Ζιλ Ρομέν για τις μεθόδους χειραγώγησης ενός γιατρού προκειμένου να αυξήσει τους ασθενείς του, «Κνοκ ή ο θρίαμβος της Ιατρικής», μεταφέρεται στον σύγχρονο κόσμο του μάρκετινγκ με όχημα την προσωπική σκηνική γλώσσα της Αργ. Χιώτη και της ομάδας Vasistas που βασίζεται στη μουσικότητα του λόγου και των σωμάτων. Το έργο λειτουργεί ως μια αποκαλυπτική σάτιρα που θέτει κοινωνικά διλήμματα σε σχέση με την εφαρμογή των κανόνων της αγοράς ακόμη και στις πιο ευαίσθητες περιοχές της ζωής μας. Σε μια μικρή πόλη της επαρχίας αναλαμβάνει το τοπικό ιατρείο ένας καινούργιος φιλόδοξος γιατρός. Με στόχο το κέρδος καταφέρνει να μετατρέψει όλους τους κατοίκους σε φανταστικούς ασθενείς που εξαρτώνται απόλυτα από τον ίδιο, χρησιμοποιώντας μελετημένες τεχνικές παραπλάνησης και εκφοβισμού.
Όχι εγώ
Το εμβληματικό μονόπρακτο μας υπενθυμίζει ότι το φως βρίσκεται ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης ύπαρξης.
