Σαν κρασί

Της Μαρίας Τζίτζη

Το καινούργιο μυθιστόρημα της Μαρίας Τζίτζη λειτουργεί σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Ξεκινώντας από το πρώτο επίπεδο θα βρούμε μια ιστορική κοσμοπολιτική μυθοπλασία. Σε ένα δεύτερο επίπεδο θα βρούμε τις γνώσεις ενός ειδικού για ένα θέμα όπως είναι το αμπέλι και η ποιότητα του κρασιού. Στο τρίτο επίπεδο θα βρούμε τη συγγραφέα να ανοίγει (ή άραγε να κλείνει)την ψυχή της και τα συναισθήματα. Άλλωστε, μια αφήγηση γίνεται τόσο για αυτά που θέλουμε να δείξουμε, όσο και για όσα έχουμε να κρύψουμε ή δεν ξέρουμε ότι έχουμε.
Το πρώτο επίπεδο αφορά μια ιστορία αναζήτηση ενός "θησαυρού", που καταχωνιάστηκε στις Άνδεις, από μια Γαλλίδα αμπελουργό - οινοποιό, στην εξωτική για εμάς Χιλή. Μπορούμε να το διαβάσουμε το μυθιστόρημα και ως μια ιστορία αλλοτρίωσης και επαναπατρισμού του Διεθνούς Κεφαλαίου. Δεν είμαι όμως σίγουρος ότι αυτό ήταν σε πρώτη προτεραιότητα στις συνειδητές προθέσεις της συγγραφέως.
Το κρασί δεν το βάζω στο τέλος γιατί χρησιμοποιείται με μαεστρία όχι για να μας κουράσει και να πέσει στο γνωστό αμάρτημα που βαραίνει όλους σχεδόν τους οινογράφους. Ήπιο μάθημα, με αγάπη για το αμπέλι και την γευσιγνωσία. Μαεστρία στην περιγραφή της εξάρτησης της γνώσης από τα μητροπολιτικά κέντρα παραγωγής γνώσης. Υπέροχα μαθήματα από μια συνάδελφο που έχει την πληρότητα της γνώσης. Αυτή που σου επιτρέπει να μην την επιδείξεις άλλα να τη μοιραστείς. Το κρασί το θέλει αμόλυντο. Ούτε μια γραμμή για το φαγητό και ας υπάρχουν και δυο μάγειροι μέσα στην ιστορία.
Στο τελευταίο και ίσως το πιο δύσκολο επίπεδο, ξετυλίγονται ανθρώπινες σχέσεις. Γνωρίζοντας την Μαρία από παλιά, αλλά πολύ λίγο, λόγω και διαφοράς ηλικίας, διάβασα αυτό το βιβλίο ως μια προσωπική της άποψη για το ωραιότερο και πιο δύσκολο θέμα της ανθρώπινης υπόστασης. Η ανομολόγητη διαμάχη κόρης και μάνας για τον ίδιο άντρα (το λακανικό πατέρα). Ο θάνατος ως αντιστροφή του φροϋδικού φόνου του πατέρα. Η προσωρινή απόκρυψη του φύλου ώστε να ολοκληρωθεί η σαρκική ένωση. Μηνύματα που μέσα από την μυθοπλασία ακουμπούν σε αρχέγονα ανθρώπινα συναισθήματα, δίνοντας στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.
Συμπερασματικά, αν και μια πρώτη μάτια το κατατάσσει σε μια ρομαντική γραφή, πιστεύω ότι το πολυεπίπεδο των σκέψεων που δημιουργεί στον αναγνώστη, το κάνει από εκείνα τα βιβλία που πρέπει να διαβαστούν τρεις φορές. Μια για το μύθο, μια για το κρασί και μια για τον έρωτα."Σαν κρασί", εκδόσεις Anubis 2013 σελ. 299

Αργύρης Τσακίρης