Η Νταϊάνα Σαλεβουράκη ταξίδεψε με το ολοκαίνουργιο ινδικό τρένο Maharaja’s
Express, που θεωρείται το πολυτελέστερο στον κόσμο, και μας μεταφέρει σε έναν παραμυθένιο κόσμο με κόκκινα χαλιά, απογευματινά αρωματικά τσάγια και παιχνίδια polo με ελέφαντες!
Σύννεφα από πέταλα λουλουδιών, μπάντες μουσικών με τουρμπάνια, χορευτές που ισορροπούν δοχεία στο κεφάλι τους και χαμογελαστές χρυσοστολισμένες γυναίκες με σάρι μάς υποδέχονται καθώς φτάνουμε στο μεγαλοπρεπή σταθμό τρένων της Καλκούτα. Όμορφα κορίτσια μάς στολίζουν με στεφάνια λουλουδιών και παραδοσιακές βούλες στο μέτωπο (tilak στα ινδικά) και μας οδηγούν στο μακρύτερο τρένο που έχω δει ποτέ. Το καθένα από τα 24 κατακόκκινα βαγόνια του έχει το όνομα κάποιου πολύτιμου λίθου και είναι στολισμένο με κορόνες και τίγρεις. Προτού το καταλάβουμε καλά καλά, βρισκόμαστε καθισμένοι σε δερμάτινες πολυθρόνες και οι σερβιτόροι μάς προσφέρουν δροσιστικούς χυμούς φρούτων. Ο προσωπικός μου μπάτλερ, ο Himanshu, με οδηγεί στη Navratna Suite, που θα γίνει το «σπίτι» μου για οκτώ ημέρες. Οροφές ζωγραφισμένες στο χέρι, μεγάλα παράθυρα με αλεξίσφαιρα τζάμια και βαριές πολυτελείς πολυθρόνες και τραπέζια με υποδέχονται στο σαλόνι-υπνοδωμάτιο της ευρύχωρης σουίτας μου. Το υπερπολυτελές μπάνιο, με τη μαρμάρινη μπανιέρα και τις αφράτες λευκές πετσέτες, μυρίζει σαφράν και γιασεμί. Δεν με εντυπωσιάζει που αυτό το τρένο κόστισε 10 εκατομμύρια λίρες και η κατασκευή του διήρκεσε έναν ολόκληρο χρόνο. Το Maharaja’s Express θεωρείται το πιο πολυτελές, ακριβό, μεγάλο και glamorous τρένο στο κόσμο. Προς το παρόν, πάντως, θα ταξιδεύει συνδέοντας την πρωτεύουσα, το Δελχί, με τις δύο πιο εντυπωσιακές πόλεις της Ινδίας, τη Μουμπάι και την Καλκούτα.
Η οκταήμερη διαδρομή από τη Μουμπάι ως στο Δελχί ονομάζεται Princely India και το ταξίδι της επιστροφής στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το αυτοκρατορικό Ρατζαστάν με τις ερήμους, τα φρούρια και τα παλάτια του χαρακτηρίζεται Royal India και διαρκεί 7 ημέρες. Η διαδρομή από το Δελχί ως την Καλκούτα διαρκεί 7 ημέρες και ονομάζεται Classical India, ενώ η επιστροφή –το οκταήμερο που επέλεξα εγώ– Celestial India. Αν και θα μπορούσατε να διανύσετε τις ίδιες αποστάσεις με «απλό» τρένο, σε πολύ πιο προσιτές τιμές, το ταξίδι με το Maharaja’s Express είναι μοναδικό και θα σας μείνει αξέχαστο. H διαδρομή από την Καλκούτα στο Varanasi, στο Bandhavgarh, στην Agra και στα εθνικά πάρκα του Bihar και από το Madhya Pradesh στο Δελχί καλύπτει ολόκληρη την ιστορία της Ινδίας, από την αρχαιότητα έως τη βουδιστική και τη μεσαιωνική ινδουιστική περίοδο, τα παλάτια του 16ου αιώνα και φυσικά το κόσμημα της ινδικής κορόνας, το Taj Mahal.
Κι ενώ πίστευα ότι ταξίδι με τρένο σημαίνει ατελείωτες ώρες σε μια πολυθρόνα ρεμβάζοντας και πίνοντας τσάι, οι εκδρομές που συμπεριλαμβάνονται στην τιμή του ταξιδιού είναι τόσες που σπάνια προλαβαίνουμε να χαλαρώσουμε. Μόνο για το πρωινό ή το δείπνο καθόμαστε σε κάποιο από τα δύο εκπληκτικά βαγόνια-τραπεζαρίες, το «Mayur Mahal» (Παλάτι των Παγωνιών) και το «Rang Mahal» (Κόκκινο Παλάτι), που είναι διακοσμημένα σε χρυσό και ροζ, με φτερά παγωνιών και πλακάκια από καθρέφτη. Τα εξωτικά χρυσά και λευκά πιάτα και ποτήρια είναι όλα ειδικά σχεδιασμένα και έρχονται από το Παρίσι. Το μεσημέρι γευματίζουμε συνήθως σε κοντινά ξενοδοχεία ή σε κάποιο παλάτι, καλεσμένοι κάποιου maharana ή maharaja.
Το απόγευμα της δεύτερης ημέρας –προφανώς σαν αντίδοτο στη χλιδή της υποδοχής– μας προσφέρουν και λίγη... πνευματικότητα. Το τρένο σταματά στο σταθμό που εξυπηρετεί την ιερότερη τοποθεσία των Βουδιστών, την Bodh Gaya. Περπατάω με ένα πλήθος ανθρώπων (άλλοι τουρίστες και άλλοι προσκυνητές) ανάμεσα σε ναούς και μοναστήρια κατευθυνόμενη προς το ναό του Mahabodhi, όπου το χάος και η σύγχυση αντικαθίστανται από μια αίσθηση ηρεμίας και ευγένειας. Μοναχές από την Κορέα, ντυμένες με γκρι ρόμπες, γονατιστοί μοναχοί από τη Σρι Λάνκα, ομάδες προσκυνητών απ’ όλο τον κόσμο προσεύχονται και ψέλνουν γύρω από το ναό, ενώ περνούν και φιλούν την πέτρα μπροστά στο δέντρο Bodhi, όπου διαλογιζόταν ο Βούδας προ της επιφοίτησής του πριν από 2.500 χρόνια.
Την επόμενη μέρα μάς ξυπνούν στις τρεισήμισι τα ξημερώματα για να δούμε την ανατολή του ηλίου και να αποφύγουμε τους άλλους τουρίστες. Βρισκόμαστε στο Varanasi, γνωστό και ως Benares Kashi, η «Πόλη του Φωτός». Χτισμένο στις δυτικές όχθες του Γάγγη πριν από 3.000 χρόνια, είναι η ιερή πόλη του θεού Σίβα. Για τους Ινδουιστές ο ποταμός Γάγγης είναι ιερός και πλήθος προσκυνητών όλων των ηλικιών βυθίζονται καθημερινά στα νερά του για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους ή να σκορπίσουν τις στάχτες των πεθαμένων συγγενών τους. Όσο προχωράει η μέρα χανόμαστε στα σοκάκια της παλιάς πόλης, και χαζεύουμε πολύχρωμα μεταξωτά υφάσματα της μουσουλμανικής περιοχής.
Στην προστατευμένη περιοχή του εθνικού πάρκου του Bandhavgarh, που περιγράφεται ως «ένα κομματάκι ακατοίκητης έκτασης στην καρδιά της Ινδίας», ανάμεσα στα πυκνά δέντρα του πάρκου βλέπουμε την πρώτη μεγάλη τίγρη της Βεγγάλης να... ποζάρει μόνο για μας. Στις αρχές του 20ού αιώνα περιπλανιόνταν στα δάση της Ινδίας 100.000 τίγρεις της Βεγγάλης. Σήμερα έχουν απομείνει λιγότερες από 2.000!
Στο Khajuraho σταματάμε για να θαυμάσουμε τα διάσημα ερωτικά ανάγλυφα των ναών του. Η κορύφωση, όμως, του ταξιδιού μας είναι η επίσκεψη στην Agra, όπου εξερευνούμε πρώτα το φρούριο από κόκκινη πέτρα, χτισμένο από τον αυτοκράτορα Akbar στις όχθες του ποταμού Yamuna, κι έπειτα τα υπέροχα παλάτια που κλείνει στο εσωτερικό του.
Επόμενος σταθμός το περίφημο Taj Mahal, αφιερωμένο «στην αγάπη» και χτισμένο (1631-1653) από τον Shah Jahan για τη λατρεμένη του γυναίκα Mumtaz. Το μάρμαρο από το οποίο είναι χτισμένο είναι τόσο ελαφρύ και λεπτεπίλεπτο που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις πώς κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα τόσο μαγευτικό κι εντυπωσιακό μνημείο.
Την τελευταία ημέρα επισκεπτόμαστε τα παλάτια του Mandir (διακοσμημένο με χειροποίητα πλακάκια που απεικονίζουν ελέφαντες, πάπιες, παγώνια και παπαγάλους) και του Jai Vilas (όπου τεράστιοι πολυέλαιοι φωτίζουν ένα miniature τρένο που μεταφέρει πούρα και λικέρ σε κρυστάλλινα decanters στο τραπέζι της τραπεζαρίας). Μετά το απογευματινό μας τσάι επιστρέφουμε στο πολυτελές τρένο μας για την ολοκλήρωση του ταξιδιού μας. Όπως μας πληροφορεί ο συνεπιβάτης μας και ρεπόρτερ του BBC στην Ινδία, sir Mark Tully (ένας από τους ειδικά προσκεκλημένους ξεναγούς του τρένου) «στην Ινδία υπάρχει πάντα η αβεβαιότητα της βεβαιότητας και η βεβαιότητα της αβεβαιότητας». Ίσως και αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας του ταξιδιού μας, ότι ποτέ δεν ξέραμε τι μας περίμενε την επόμενη ημέρα.
Για πληροφορίες και ημερομηνίες αναχωρήσεων μπείτε στο site: www.rirtl.com.
