Ένας ήρωας με παντούφλες

Το "Ένας ήρωας με παντούφλες" των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου γράφτηκε το 1947, το λατρέψαμε στην ελληνική σατιρική ταινία του 1959 και εν έτει 2025 παραμένει επίκαιρο, αποτυπώνοντας με ακρίβεια την κατηγορία των "μικρών μεγάλων" ηρώων, καθώς και την αντιμετώπισή τους από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Ο στρατηγός Δεκαβάλλας, μετά την αποστρατεία περίμενε μνεία του ονόματός του, ικανοποίηση, καταξίωση βρήκε όμως μειωμένη τη σύνταξή του και τη σύζυγό του να προσπαθεί να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα, παζαρεύοντας με τον παλιατζή τη στολή του, το ξίφος του, τα παράσημά του και ό,τι άλλο πολύτιμο γι’ αυτόν από τη στρατιωτική του ζωή, για να μπορέσουν να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια. Η ικανοποίηση όμως ήρθε για τον Δεκαβάλλα με το στήσιμο του ανδριάντα του στην πλατεία μπροστά από το σπίτι του. Πίσω από αυτή την "τιμητική" κίνηση, όμως, κρύβονται πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, που οδηγούν τον ήρωα σε τραγικές καταστάσεις οι οποίες αναδεικνύουν τη φθορά των αξιών και την εκμετάλλευση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Έχει νόημα το ανέβασμα αυτού του έργου σήμερα και ιδιαίτερα με τον Λάκη Λαζόπουλο, που είναι πάντα σε εγρήγορση να σχολιάζει με σατιρικό τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Το "Ένας ήρωας με παντούφλες" είναι μια καυστική και διαχρονική αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας. Η στρωτή σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου εστιάζει στη διατήρηση της ατμόσφαιρας της εποχής που διαδραματίζεται το έργο, χωρίς να απομακρύνεται από τη λιτή, ανθρώπινη διάσταση της ιστορίας, ενώ τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά και τα κοστούμια της Κατερίνας Παπανικολάου συμβάλλουν στη δημιουργία μιας αυθεντικής και νοσταλγικής εικόνας.

Ο Λάκης Λαζόπουλος στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται σε μια πολύ καλή ερμηνευτική στιγμή, αναδεικνύει το χαρακτήρα του Δεκαβάλλα με πειστικότητα, συνδυάζοντας το χιούμορ και την πίκρα που συνοδεύουν την πτώση ενός "ήρωα". Η ερμηνεία του έχει στοιχεία που θυμίζουν τον αείμνηστο Βασίλη Λογοθετίδη, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην ομώνυμη ταινία, γεγονός που λειτουργεί ως φόρος τιμής αλλά και ως συνδετικός κρίκος με το παρελθόν. Ο Λαζόπουλος καταφέρνει να σηκώσει το βάρος της παράστασης, γεμίζοντας τη σκηνή με την παρουσία του.

Ο Παύλος Ορκόπουλος και ο Σταύρος Μαρκάλας με την ερμηνεία τους προσθέτουν βάθος και αξιοπιστία στην παράσταση, η Παρθένα Χοροζίδου παίζει με τις εκφράσεις της κι αυτό προσθέτει χιούμορ στις σκηνές της, ενώ ο Τάσος Παλαντζίδης, παρά τη σύντομη εμφάνισή του, αφήνει ισχυρή εντύπωση. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Κωνσταντίνος Τράφαλης, Θράσος Σταθόπουλος, Ιωάννα Ανεμογιάννη, Κωνσταντίνος Γιάννης, Φαίδρα Σκλήρη, Λαζάρια Σαζείδου) υποστηρίζουν με αξιοπρέπεια τη ροή της ιστορίας, αν και ορισμένοι ρόλοι θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη ένταση και κάποιοι άλλοι λιγότερη υπερβολή. Ο φωτισμός του Νίκου Βλασόπουλου θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της ατμόσφαιρας της παράστασης, "χρωματίζοντας" πιο έντονα τις συναισθηματικές μεταβάσεις.