Με το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι», άλλο ένα αυτοβιογραφικό δείγμα γραφής, ο Ουίλιαμς υπέγραψε το πιο σκληρό έργο του. Στο σπίτι του ποιητή Σεμπάστιαν διαδραματίζεται η ανελέητη σύγκρουση της μητέρας του Βάιολετ και της ξαδέρφης του Κάθριν, ενώ ο ομοφυλόφιλος ποιητής δεν εμφανίζεται ποτέ, καθώς είναι ήδη νεκρός. Πέθανε υπό φρικτές συνθήκες κανιβαλισμού, «πέρυσι το καλοκαίρι», στα τροπικά κλίματα όπου παραθέριζε προς αναζήτηση πρόσκαιρων συντρόφων. Η Κάθριν, αυτόπτης μάρτυς των τελευταίων του στιγμών, βρίσκεται υπό την απειλή λοβοτομής από τη Βάιολετ, που αρνείται να αποδεχτεί την αλήθεια για τον γιο της. Και να μετουσιωμένο στη σκηνή το τρίγωνο που καθόρισε τη ζωή του Ουίλιαμς: ο ίδιος, ένας ομοφυλόφιλος συγγραφέας, η δεσποτική μητέρα του και η αδερφή του, που πράγματι υποβλήθηκε σε λοβοτομή.
Έχοντας μάλλον βραδυφλεγή εξέλιξη, καθώς ξεκινάει με τη μεγάλη σκηνή μεταξύ της Βάιολετ και του γιατρού που έχει καλέσει προκειμένου να «θεραπεύσει» το άρρωστο μυαλό της Κάθριν, το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι» μετατρέπεται σε ένα δυνατό δράμα σύγκρουσης αντίθετων πόλων, με βασικότερο δίπολο φυσικά το ζωτικό ψεύδος της Βάιολετ, που αγκιστρώνεται στην ιδέα του «αμόλυντου» Σεμπάστιαν, απέναντι στην ωμή αλήθεια που φέρει η Κάθριν.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου κινήθηκε ωραία από την επιθυμία να αναδείξει πως το έργο ενορχηστρώνεται πάνω σε ένα διαρκές παιχνίδι κυριαρχίας ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Οι αναφορές στην εκτυφλωτική λάμψη του ήλιου στο θέρετρο όπου παραθέριζε ο Σεμπάστιαν διατρέχουν το έργο, προχωρώντας σε πιο συμβολικά μονοπάτια, αναγνωρίζουμε στην Κάθριν το πρόσωπο που λερώνει την «άσπιλη» εικόνα της Βάιολετ για τον γιο της, ενώ η ίδια ενσαρκώνει τη μάχη του φωτός να επιβληθεί στο σκοτάδι. Με συνοδοιπόρο τον Αλέκο Αναστασίου, που σχεδόν συν-σκηνοθετεί με τους φωτισμούς του, ο Παπαγεωργίου δημιούργησε μια αξιοσημείωτη σκηνική ατμόσφαιρα παίζοντας με το φως και τις σκιές και την ενίσχυσε με τον ενεργητικό ρόλο της μουσικής του Φώτη Σιώτα.
Η παράσταση μπορεί να δείχνει «υπερσκηνοθετημένη» σε στιγμές, αλλά αποζημιώνει με τις αρετές της. Καθοδηγώντας τη Μαίρη Μηνά στον ρόλο της Κάθριν, αποσπάει μια δυνατή, εσωτερική ερμηνεία –μόνο αρχικά σφιγμένη–, ενώ η Θέμις Μπαζάκα χρωματίζει κυρίως τη γοητευτική πλευρά της Βάιολετ, την οποία έδενε μια «αιμομικτικής» χροιάς σχέση με τον Σεμπάστιαν, που τώρα μεταφέρει στον γιατρό προσπαθώντας να τον σαγηνεύσει.
Οι άλλοι ρόλοι όμως μένουν στην επιφάνεια: η Αθηνά Αλεξοπούλου αποδίδει την Κυρία Χόλι ως νευρωτική, στα όρια της καρικατούρας, και ο Τζορτζ του Γιάννη Λατουσάκη είναι ένα «μαμόθρεφτο». Ο Παναγιώτης Εξαρχέας στον ρόλο του γιατρού, χωρίς να είναι κακός, δεν φέρνει στη σκηνή την απόκοσμη λάμψη που του αποδίδει ο συγγραφέας. Καλαίσθητα τα σκηνικά (Ευαγγελία Θεριανού) και τα κοστούμια (Βασιλική Σύρμα), ακολουθούν την εποχή του έργου και πολύ ωραία η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, η καλύτερη από όσες έχει υπογράψει σε έργα του συγγραφέα («Το τραμ με το όνομα Πόθος», « Γυάλινος κόσμος»).
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ) Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, 2109212900. Διάρκεια: 90΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι
Πρόκειται ίσως για το ποιητικότερο έργο του συγγραφέα, που κινείται γύρω από τον μυστηριώδη θάνατο ενός ομοφυλόφιλου ποιητή και τη σύγκρουση της μητέρας του με την ξαδέρφη του κατόπιν αυτού.
