Νίκος Κουρής και Αργύρης Πανταζάρας αλληλοσυμπληρώνονται στην ισορροπημένη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, η οποία παρουσιάζει την καταβύθιση του Φάουστ στο θαυμαστό χάος των επιθυμιών ως μια σκοτεινή περιπλάνηση με το πνεύμα και το σώμα σε οριακές καταστάσεις.
Ο Γκαίτε αφιέρωσε στον «Φάουστ» όλη του τη ζωή, καθώς επί εξήντα χρόνια επανερχόταν στο magnum opus του, το δεύτερο μέρος του οποίου ολοκληρώθηκε το 1831 (λίγους μήνες πριν από το θάνατό του). Στον «Φάουστ» «ακούγονται» όλες οι σκέψεις και τα ερωτήματα του μεγάλου Γερμανού διανοητή για τη συγκλονιστικά μεταβατική περίοδο στην οποία έζησε, σκέψεις που γεννά η ανάπτυξη των επιστημών, των τεχνών, της φιλοσοφίας και η πρώτη σημαντική ρήξη του ανθρώπου με το θείο. Διόλου τυχαία λοιπόν ο λόγιος ήρωάς του βιώνει μια εξίσου σημαντική στροφή για την ευρωπαϊκή σκέψη, το γύρισμα από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση, φλεγόμενος από το θεμελιώδες ερώτημα ποιος καθορίζει εν τέλει την ανθρώπινη μοίρα.
Απάντηση στην αγωνία του έρχεται να δώσει η ιδιότυπη συμφωνία του με τον Διάβολο. «Το πνεύμα που τα πάντα αρνείται» δέχεται να γίνει χορηγός σε κάθε επιθυμία του Φάουστ, τον φέρνει στα όρια της λογικής και τον βοηθά να βγάλει στην επιφάνεια ένα κρυμμένο κομμάτι του εαυτού του. «Εάν ο άνθρωπος νομίζει πως τούτος ο γελοίος κόσμος ο μικρός, είν’ ένα ακέραιο σύνολο, ε, τότε εγώ είμαι ένα μέρος του μέρους που κάποτε ήταν το σύμπαν, είμ’ ένα μέρος από το σκοτάδι που γέννησε το φως», ακούμε τον Μεφιστοφελή να λέει στη μετάφραση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου.
Γρήγορη, στρωτή, γήινη, η σκηνοθεσία της Ευαγγελάτου «πατάει» σε στέρεα δραματουργικά μονοπάτια αλλά στην προσπάθεια να αποδώσει με τον πιο πειστικό τρόπο κάποια στιγμιότυπα του έργου, όπως η παγανιστική Βαλπουργία Νύχτα ή αλλιώς Νύχτα των Μαγισσών, δεν απέφυγε τις υπερβολές. Για αρκετή ώρα, οι σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του Πειραϊκού Συνδέσμου που συμμετέχουν στην παράσταση επιδίδονται σε ένα μουσικοχορευτικό trans, ενώ οι σκηνές σπλάτερ δεν προσθέτουν στη δημιουργία ενός κολασμένου τοπίου. η αναπαράσταση αφαιρεί από το μυστικισμό. Από την άλλη, με την κινησιολογική αρωγή της Πατρίσιας Απέργη, η σκηνοθέτις ανέπτυξε μια ωραία δυναμική ανάμεσα στον Μεφιστοφελή και τον Φάουστ.
Στο ρόλο του πρώτου, ο Αργύρης Πανταζάρας μας θύμισε τον Τζόκερ από τον «Σκοτεινό Ιππότη» του Κρίστοφερ Νόλαν και μας εντυπωσίασε με την ετοιμότητά του να πυρπολήσει τη σκηνή ανά πάσα ώρα και σκηνή. Πόσο ωραία εξελίσσεται χρόνο με το χρόνο αυτός ο ηθοποιός! Παρότι ξεκινά υποτονικά, ο Νίκος Κουρής - Φάουστ βρίσκει στην πορεία το ρυθμό του και ακολουθεί με δυναμισμό την αλληλουχία των σκηνών με τις ισχυρές σημειολογικές αναφορές που αποκτούν σαφή αισθητικό προσανατολισμό μέσα στο έξυπνο σκηνικό της Εύας Μανιδάκη (λειτουργική η μετακινούμενη σιδερένια πλατφόρμα που δείχνει τον Φάουστ παγιδευμένο ανάμεσα σε γη και ουρανό, ανίκανο να ξεφύγει από τα διλήμματά του).
Χαριτωμένα, μειλίχια, αλλά χωρίς ιδιαίτερο δυναμισμό ερμηνεύει η Νάνσυ Σίδερη το ρόλο της Μαργαρίτας, ενώ η Δήμητρα Βλαγκοπούλου προσδίδει μια θεατρική εκκεντρικότητα στο ρόλο της Μάρθας υπογραμμίζοντας έτσι τον πικρό τόνο της αφήγησης. Στα συν της παράστασης ο φωτισμός της Ελευθερίας Ντεκώ και οι μουσικές του Γιώργου Πούλιου, που αναδεικνύουν την υπερβατική διάσταση του έργου.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασ. Γεωργίου, 2104143310. Διάρκεια 130΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Φάουστ
Ο Φάουστ, έχοντας κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης, αποζητά το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ένωσή του με τον Μεφιστοφελή ανοίγει την πόρτα στη σκοτεινότερη πλευρά του εαυτού του
