Ανδρέα Παράσχο, ο Ιβάν Βιριπάγιεφ ακούει συνέχεια Λεξ;

Ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατροπαιδαγωγός, απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, ο Ανδρέας Παράσχος παρουσιάζει με την ομάδα Bloom Theatre Group, της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος, τους "Μεθυσμένους" του Ιβάν Βιριπάγιεφ στο αθηναϊκό θέατρο Olvio (από 6/10), την ίδια ώρα που βρίσκεται στο πλευρό του ρηξικέλευθου Ρώσου συγγραφέα ως βοηθός σκηνοθέτη στο ανέβασμα του νέου του έργου στη Θεσσαλονίκη με τίτλο "Mahamaya Electronic Devices" (Artbox Fargani Theater, από 3/10). Με αυτή την αφορμή μάς μίλησε για τον Βιριπάγιεφ και τον ξεχωριστό τρόπο που αγγίζει καλλιτέχνες και θεατές με τη γραφή του.
 

Ο Ιβάν Βιριπάγιεφ, συγγραφέας του "Οξυγόνου", θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του νέου ρωσικού δράματος και ένας από τους πιο πρωτοποριακούς δημιουργούς της γενιάς του. "Με το έργο του Ιβάν Βιριπάγιεφ έχω έρθει σε επαφή από τα πρώτα καλλιτεχνικά μου βήματα, όντας βοηθός σκηνοθέτη στο έργο "Οι ψευδαισθήσεις" σε σκηνοθεσία του Γιάννη Παρασκευόπουλου. Ένα έργο που μετέπειτα διδάχθηκα και μέσα στην σχολή, ως ηθοποιός. Κάπως έτσι φτάνουμε στην παράσταση του έργου "Οι μεθυσμένοι" που σκηνοθετώ στο θέατρο Olvio", επισημαίνει ο Ανδρέας Παράσχος για την παράσταση που κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες. 

Τι κι αν έχουν περάσει δέκα οχτώ χρόνια απ' όταν πρωτοείδαμε έργο του, ο Ρώσος συγγραφέας κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος τόσο στις επιλογές των Ελλήνων δημιουργών όσο και του κοινού. Είναι ίσως ο τρόπος που εγκιβωτίζει τα αδιέξοδα μιας γενιάς στο γύρισμα μεταξύ δύο αιώνων, ή και μεταξύ δύο ή και περισσότερων γενεών θα έλεγε κανείς, φέρνοντας στην επιφάνεια ζητήματα που μάς απασχολούν σταθερά. 
 

"Ο τρόπος γραφής του με συγκινεί, σε κάθε καινούργιο κείμενό του που διαβάζω. Μέσα στον λόγο του ενυπάρχει η ποίηση, η φιλοσοφία, το καυστικό σχόλιο με μια νέα μορφή θεατρικότητας εμποτισμένη πολλές φορές και από ένα μεταφυσικό στοιχείο. Στα κείμενα του κυριαρχεί η έννοια της αγάπης, του θεού και του αδιέξοδου του ατόμου. Ζητήματα διαχρονικά, τα οποία φέρνει στην επιφάνεια με ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο που κάνει τους δημιουργούς να θέλουν να πειραματιστούν πάνω στα κείμενα του.

'Έχοντας μεγάλο θαυμασμό προς το πρόσωπό του, καταλαβαίνετε ότι η επιθυμία να συνεργαστώ μαζί του ήταν έντονη. Από την πρώτη μέρα που τον γνώρισα, – πριν γίνει η πρόταση να συνεργαστούμε και να είμαι βοηθός σκηνοθέτης του- με είχε συγκλονίσει η προσέγγιση και η σκέψη του στα πράγματα. Ξέρετε πολλές φορές τυχαίνει να θαυμάζεις έναν συγγραφέα για το καλλιτεχνικό του έργο και ύστερα γνωρίζοντάς τον να αναρωτιέσαι αν όντως αυτός έγραψε αυτό το έργο. Με τον Ιβάν ένιωσα ότι κάθε φράση, κάθε μονόλογός, κάθε υπαρξιακό ερώτημα που θέτει στα έργα του είναι βαθιά μέσα από το δικό του υπαρξιακό "εγώ" που αυτόματα μετατρέπεται σε ένα οικουμενικό "εγώ". 
 

Μετέπειτα ήρθε και η συνεργασία ως βοηθός σκηνοθέτη στην παράστασή του "Mahamaya Electronic Devices”, την οποία δέχτηκα με πολλή χαρά, δίνοντάς μου χώρο με μεγάλη γενναιοδωρία και θρασύτατη εμπιστοσύνη (χαχα). Ένιωσα πολύ γρήγορα ότι έχουμε κοινή αισθητική και ότι από τις πρώτες κιόλας μέρες μπορούμε να συνεννοηθούμε μόνο με τα μάτια. Το βασικό μας κοινό στοιχείο είναι ότι δεν μας αρέσει να πολύ-αναλύουμε θεωρητικά τα πράγματα αλλά να τα βλέπουμε κατευθείαν στην πράξη και να βρίσκουμε άμεσες λύσεις".

'Όσον αφορά τη σχέση του Βιριπάγιεφ με την Ελλάδα και τους δημιουργούς της: "Δεν ξέρω πόσα μπορώ να αποκαλύψω… Είναι μία χώρα που αγαπάει πολύ και θα την σκεφτόταν για μόνιμη κατοικία. Συνομιλεί και συνδιαλέγεται καθημερινά με καλλιτέχνες από την Ελλάδα (ακούσει συνέχεια Λεξ και θα ήθελε να τον γνωρίσει κι από κοντά) και προσπαθεί να σχεδιάσει τα επόμενα βήματα μετά από αυτήν την πρώτη σκηνοθεσία του στην Ελλάδα. 'Άλλωστε ήταν τόσο μαγεμένος με το ηλιοβασίλεμα της Θεσσαλονίκης που σταματούσαμε την πρόβα για να πάμε στην παραλία και να δούμε το φως σιγά σιγά να χάνεται". 

Οι "Μεθυσμένοι” είναι γεμάτοι από χαρακτήρες που αποκαλύπτονται μέσα από την έκσταση του αλκοόλ. Τι είναι αυτό όμως που εντυπωσιάζει τον Ανδρέα Παράσχο στον τρόπο με τον οποίο ο Βιριπάγιεφ χρησιμοποιεί τη μέθη ως εργαλείο αλήθειας; "Βρίσκω ευφυέστατο το πρόσχημα της μέθης καθώς λειτουργεί σε δύο επίπεδα: το θεατρικό που βλέπεις 14 χαρακτήρες σε διάφορες ιδιάζουσες συναντήσεις και οριακές καταστάσεις  να είναι διαρκώς μεθυσμένοι και στο επίπεδο το ανθρώπινο/υπαρξιακό που μέσα από την έκσταση του αλκοόλ ο κάθε χαρακτήρας φανερώνει τον πραγματικό του εαυτό και την σκληρή του αλήθεια. Με εντυπωσιάζουν οι συγκρούσεις και το στοιχείο της επανάληψης  που δημιουργείται, ο ρυθμός και το καυστικό χιούμορ.

Πάντως και στα δύο επίπεδα τόσο το κωμικό στοιχείο, όσο και το τραγικό είναι έντονα. 'Άλλωστε αυτός είναι ο Ιβάν (για μένα), ένας συγγραφέας του υπαρξισμού για το αδιέξοδο του ατόμου". 
 

Λίγα λόγια για την υπόθεση

Δεκατέσσερις χαρακτήρες -τύφλα στο μεθύσι- μοιράζονται τις πιο βαθιές επιθυμίες τους στο έργο "Οι μεθυσμένοι". Από τον διευθυντή ενός μεγάλου φεστιβάλ κινηματογράφου μέχρι μια πόρνη πολυτελείας, όλοι τους βρίσκονται στις πιο παράλογες καταστάσεις, κατά τη διάρκεια μιας μόνο νύχτας. Ένας από αυτούς βρίσκεται σε ένα μπάτσελορ πάρτι, ένας άλλος επιστρέφει στο σπίτι μετά από ένα επίσημο δείπνο και κάποιοι άλλοι πίνουν μέχρι τελικής πτώσης στο σπίτι με τους φίλους τους. Δεν τους συνδέει παρά μόνο το γεγονός ότι είναι μεθυσμένοι. Αυτή η μέθη δε χαλαρώνει απλώς τη γλώσσα τους, αλλά θέτει σε κίνηση μια αλυσίδα απροσδόκητων συνομιλιών για την αληθινή αγάπη και την επιθυμία να ζήσουν χωρίς φόβο, επιτρέποντάς τους να έρθουν αντιμέτωποι με την κατανόηση της ιδέας του θείου μέσα στην ανθρωπότητα.
 

Παίζουν οι ηθοποιοί 'Άννα-Μαρία Γάτου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Βασίλης Μπόγδανος, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Υρώ Τσάμογλου.

Η μετάφραση του έργου είναι του Δαυίδ Μαλτέζε. Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Μαρίνα Κωνσταντινίδου, την κίνηση ο Τάσος Παπαδόπουλος, τη μουσική η Μαρενγκλέν Μπούζο, τους φωτισμούς η Γεωργία Τσελεπή.