©Christina Fylaktopoulou
Η πρωτότυπη δραματουργία και η σκηνική μεταφορά της λογοτεχνίας έχουν την τιμητική τους αυτή την εβδομάδα σε Μικρή Επίδαυρο και Πειραιώς 260. Στο μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου, ο κύκλος "Σύγχρονοι αρχαίοι" μπαίνει στη δεύτερη εβδομάδα του με τις "Ιαχές". Το κείμενο των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα συντίθεται από αποσπάσματα αρχαίων τραγωδιών, στίχους δημοτικής και νεότερης ποίησης, καθώς και από πρωτότυπα κείμενα, και πραγματεύεται τις θεματικές της σκλαβιάς και της μετανάστευσης.
Η παράσταση, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Στέργιογλου και μουσική σύνθεση του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη, επιχειρεί να διερευνήσει την οργανική συγγένεια ανάμεσα στην ποίηση, το αρχαίο δράμα και τη μουσική. Επί σκηνής ο Χρήστος Στέργιογλου, ο λυρικός τραγουδιστής Γιώργος Ιατρού και το Alex Drakos Quartet σε ένα πρωτότυπο μουσικοθεατρικό εγχείρημα (11-12/7).
Στην Πειραιώς 260 επαναλαμβάνεται το περσινό δίπτυχο "Ιφιγένεια / Βορά" της Βίβιαν Στεργίου και "Εγώ, μια δούλα" του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, οι δύο πρωτότυποι μονόλογοι που είχαν παρουσιαστεί στη Μικρή Επίδαυρο, σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου και του Νίκου Χατζόπουλου, αντίστοιχα. Εμπνευσμένα από την "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" και την "Εκάβη" του Ευριπίδη, τα έργα εκφέρουν σύγχρονο αντιπατριαρχικό και αντιπολεμικό λόγο, ενώ τις ερμηνείες επωμίζονται η Ελίζα Σκολίδη και η Φιλαρέτη Κομνηνού (13-16/7).
Τα ελληνικά έργα συμπληρώνει η συγκλονιστική μαρτυρία της Κίττυς Αρσένη για τα βασανιστήρια που υπέστη από το χουντικό καθεστώς, "Μπουμπουλίνας 18". Γράφτηκε από την αριστερή ηθοποιό και αγωνίστρια, κατά τη διαδρομή της προς το Στρασβούργο, όπου κατέθεσε ως μάρτυρας στην Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και αποτέλεσε ένα από τα εμβληματικότερα κείμενα του αντιδικτατορικού αγώνα. Ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή από τη Σοφία Καραγιάννη, με την ερμηνεία της Αμαλίας Αρσένη (13-16/7).
Με δύο σημαντικά βιβλία της ξένης λογοτεχνίας μάς συστήνονται δύο σπουδαίες γυναικείες φωνές του ευρωπαϊκού θεάτρου. Φεμινιστικό πρόσημο και κοινωνικός προβληματισμός διατρέχει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ανί Ερνό "Τα χρόνια", που αποτελεί ταυτόχρονα έκφραση του θηλυκού βιώματος και συλλογικό χρονικό της μεταπολεμικής Ευρώπης. Θα το δούμε από την πλέον ανερχόμενη ευρωπαία σκηνοθέτρια Ελίνε Άρμπο, καλλιτεχνική διευθύντρια του Internationaal Theater Amsterdam, σε μια παράσταση που έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές (13-14/7). Φεμινιστικές όσο και οικολογικές ανησυχίες εκφράζει, επίσης, η νομπελίστα Χαν Γκανγκ στη "Χορτοφάγο", μια ιστορία καφκικής σύλληψης, που σκηνοθετεί η εξ Ιταλίας ορμώμενη Ντάρια Ντεφλοριάν (13-15/7).
φωτό εξωφύλλου: "Μπουμπουλίνας 18"
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Εγώ, μια δούλα
Το έργο είναι το δεύτερο μέρος της σπονδυλωτής παράστασης ογδόντα λεπτών που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients. Το πρώτο μέρος είναι ο μονόλογος “Ιφιγένεια / Βορά”. Πρόκειται για έναν κωμικό μονόλογο με αφορμή την Εκάβη, με πρωταγωνίστρια όχι την ίδια τη βασίλισσα της Τροίας, αλλά μια έμπιστη δούλα της. Η ανώνυμη αυτή Τρωαδίτισσα έχει σταθεί μάρτυρας όλων των συμφορών τόσο της ίδιας της Εκάβης όσο και της πατρίδας της, που τώρα πια, μετά τον πόλεμο, είναι σκέτες στάχτες. Ένα κείμενο διασκεδαστικό και ευφρόσυνο που απομυθοποιεί το απόλυτο σύμβολο θρήνου και απόγνωσης, την Εκάβη, μέσα από τη ματιά ενός προσώπου το οποίο την έζησε από κοντά και αντιλήφθηκε πράγματα που δεν αποτυπώθηκαν ποτέ στα έργα των μεγάλων ποιητών. Η κοινή ανθρώπινη ματιά, το μικρό ανθρώπινο μέτρο, απέναντι στον μεγάλο μύθο. Η πορεία της τραγικής Εκάβης μέσα από ένα λοξό, απρόσμενο κοίταγμα.
Ιφιγένεια / Βορά
Το έργο είναι το πρώτο μέρος της σπονδυλωτής παράστασης ογδόντα λεπτών που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του κύκλου Contemporary Ancients. Το δεύτερο μέρος είναι ο μονόλογος “Εγώ, μια δούλα”. Σύμφωνα με τα λόγια της συγγραφέα (που είναι γνωστή για τα βιβλία "Το μπλε υγρό" και "Δέρμα"): “Ο μονόλογος εμπνέεται από την “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Ευριπίδη. Εστιάζει στη στιγμή πριν τη θυσία της Ιφιγένειας, όταν αυτή αποδέχεται τη μοίρα της. Αφού το θέλει η Ελλάδα και το κορίτσι εμποδίζει, ας κοπεί σαν ζώο να αποπλεύσουν τα καράβια. “Δεν πειράζει να πεθάνω, όμως πρώτα θ’ ακουστώ”, λέει, φτύνοντας τις λέξεις – μοναδικό της όπλο. Κι όσο μονολογεί υπάρχει εδώ και τώρα. Μόλις πάψει πεθαίνει από χίλιες μεριές, σ’ όλα τα μέρη. Παντού και πάντα θριαμβεύει ο χρησμός. Η θυσία της είναι κωμική, ελάχιστα τραγική. Σκάβει τον λάκκο της και μπαίνει μέσα. Θυσία για το τίποτα. Κρέας για φάγωμα”.
Μπουμπουλίνας 18
Συγκλονιστικός μονόλογος βασισμένος στο αυτοβιογραφικό έργο της Κίττυς Αρσένη. Η μαρτυρία για τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της Χούντας μετατρέπεται σε μια βαθιά προσωπική θεατρική πράξη, με την ηθοποιό να αφηγείται την ιστορία της θείας της- μια ιστορία που είναι και δική της. Η παράσταση διατηρεί τον χαρακτήρα του ντοκουμέντου, με σεβασμό και αμεσότητα. Η ομάδα φωτίζει τη σημασία της μνήμης στη δημόσια σφαίρα, υπενθυμίζοντας πως η Ιστορία δεν είναι μακρινή. Είναι παρούσα και μας αφορά όλους.
Η χορτοφάγος
Η ΓιόνγκΧιε, μια αφοσιωμένη νοικοκυρά που ζει μια ήσυχη οικογενειακή ζωή στη Σεούλ, γίνεται χορτοφάγος μετά από ένα αιματοβαμμένο όνειρο. Μια «επαναστατική» πράξη που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη στη χώρα της. Μέσα από την παράσταση που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Νομπελίστα Χαν Γκανγκ για τη βία στις ανθρώπινες σχέσεις, τη μεταμόρφωση, και το θέατρο ως καταφύγιο και πολιτική πράξη, γνωρίζουμε μία από τις πιο πρωτότυπες φωνές του ιταλικού και ευρωπαϊκού θεάτρου.
Ιαχές
Ένα μουσικό έργο με άξονα τη σκλαβιά, τον ξεριζωμό και τη μετανάστευση ανά τους αιώνες, μέσα από αρχαίες τραγωδίες, στίχους από τη δημοτική, τη νεότερη ελληνική και την παγκόσμια ποίηση καθώς και πρωτότυπα κείμενα, στο πλαίσιο του Κύκλου «Contemporary Ancients». Η παράσταση διερευνά τα σημεία τομής και την οργανική συγγένεια ανάμεσα στην ποίηση, το Αρχαίο Δράμα και το μέλος, τη μουσική. Πώς θα μπορούσε άραγε να ηχήσει μουσική από τη σκέψη του πρόσφυγα, του αιχμάλωτου, του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια, όπως γράφει ο Σεφέρης στον «Τελευταίο σταθμό»· από τον θρήνο της Εκάβης που πάει να γίνει σκλάβα μετά την άλωση της Τροίας στις Τρωάδες του Ευριπίδη· από τον πόνο των ανθρώπων που έχουν βιώσει τη σκλαβιά σε όλη τους τη ζωή;
Τα χρόνια
H διάδοχος του Ίβο βαν Χόβε στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Internationaal Theater Amsterdam, επισκέπτεται πρώτη φορά τη χώρα μας με την παράσταση-εμπειρία που σόκαρε τους Βρετανούς, η οποία εστιάζει σε κοινωνικά θέματα και στο γυναικείο βίωμα, βασισμένη στο βιβλίο της Νομπελίστα Ανί Ερνό. Μεγαλώνοντας στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η ηρωίδα σπάει τα δεσμά της μεσοαστικής της ανατροφής και μέσα από το γράψιμο αναπτύσσει οξεία πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Η ζωή αυτής της «συνηθισμένης» γυναίκας συνθέτει μια μεγαλειώδη συλλογική αφήγηση, καθώς η πορεία της συγγραφέα προς τη χειραφέτηση γίνεται με έναν τρόπο η συλλογική αυτοβιογραφία μιας ολόκληρης γενιάς και εν τέλει η ιστορία της μεταπολεμικής Ευρώπης, σ’ ένα από τα πιο επιδραστικά γαλλικά βιβλία που γράφτηκαν στον 21ο αιώνα.
