© mavra gidia
"H αισθηματική αγωγή· ερευνώντας ένα αρχείο ρωγμών"
Στη νέα του παράσταση ο Παντελής Φλατσούσης βασίζεται στο ιστορικό μυθιστόρημα του Γκιστάβ Φλομπέρ "Η αισθηματική αγωγή", που θα δούμε για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή, αναζητώντας παραλληλισμούς με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Το πρωτότυπο ακολουθεί τον Φρεντερίκ Μορό, φέρνοντας στο προσκήνιο τον ψυχισμό της αστικής τάξης. Με ειρωνική ματιά, ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας δεν αφηγείται απλώς την ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα για μια παντρεμένη γυναίκα, αλλά τη διάψευση μιας ολόκληρης γενιάς. Παίζουν οι Ηλιάνα Μαυρομάτη, Ντέμπορα Οντόγκ, Βαγγέλης Δαούσης, Χρήστος Διαμαντούδης, Γιώργος Κριθάρας. (Υποσκήνιο Β΄ της Αίθουσας "Αλεξάνδρα Τριάντη", Μέγαρο Μουσικής, από 15/1)
"Αγαμέμνων: Ο κύκλος του αίματος"
Μέσα από τη νέα της παράσταση που πρωτοπαρουσιάστηκε στο ιστορικό La MaMa της Νέας Υόρκης, η Ραφίκα Σαουίς εκφράζει όλες αυτές τις φωνές που δεν ακούγονται. Στο σύγχρονο πολιτικό θρίλερ, ο λόγος του Αισχύλου συναντά εκείνον του Γιάννη Ρίτσου και προσωπικές μαρτυρίες ενός συνοριοφύλακα, μιας προσφύγισσας, μιας μάνας που έχασε το παιδί της κι ενός στρατηγού – όλων τους θυμάτων της μηχανής του πολέμου. Ερμηνεύει η δημιουργός μαζί με τους Μάνο Βακούση, Σαμουήλ Ακινόλα κ.ά. (Ακροπόλ, από 13/1)
"Ου φονεύσεις"
Στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, η Άντζελα Μπρούσκου μιλά για την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας, τη γυναικοκτονία, μέσα από μια περφόρμανς που εντάσσεται στη θεατρική τάση, η οποία κορυφώνεται φέτος και μιλά για τη γυναικεία εμπειρία και το γυναικείο σώμα. Κάπου ανάμεσα στο ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία, η δημιουργός αναζητά απάντηση στο γιατί τα εγκλήματα πάθους και τιμής κατά των γυναικών βρίσκονται σε τέτοια έξαρση. Παίζουν: Δήμητρα Χατούπη, Ανδριανή Κυλάφη, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Άλκηστις Πολυχρόνη. (από 11/1)
"Πάρανταϊζ - Η αίθουσα κλιματίζεται"
Η γυναικεία εμπειρία συντίθεται από πολλά και διαφορετικά στοιχεία. Ένα από αυτά είναι η προσέγγιση της σεξουαλικότητας, όπως και η ερωτική επιθυμία, η ένοχη απόλαυση, η παράδοση στη σαρωτική φύση του έρωτα. Αυτά είναι τα θέματα που πραγματεύεται η παράσταση της ομάδας Seven Sisters. Μετά "Το Μαράκι έκλασε", η Γιώτα Σερεμέτη σκηνοθετεί ξανά κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, φέρνοντας στο επίκεντρο τις ιστορίες επτά γυναικών με φόντο το ελληνικό καλοκαίρι, τις πλαστικές καρέκλες και το πλαστικό τραπεζομάντηλο. (104, από 13/1)
"Η Ιφιγένεια των Ταύρων"
Η παράσταση του Χριστόφορου Χριστοφή, μετά την παρουσίασή της στο Γεντί Κουλέ στο πλαίσιο του προγράμματος "Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός", έρχεται για μία και μοναδική παράσταση στο Ίδρυμα "Μιχάλης Κακογιάννης". Πιο συγκεκριμένα στις 14 Ιανουαρίου, η Μαρία Παπαφωτίου μαζί με τους Δημήτρη Μαύρο, Αλμπέρτο Φάις, Κωνσταντίνο Λιάρο, Magnus Pedersen ζωντανεύουν μια διαχρονική ιστορία που καταγγέλλει τον πόλεμο με τραγικούς ήρωες μια Ιφιγένεια, έναν Πυλάδη, έναν Ορέστη και κάποιον Άντον Τσέχοφ, που πασχίζουν να αποτινάξουν από τους ώμους τους το βάρος της Ιστορίας.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Αγαμέμνων: ο κύκλος του αίματος
Αντλώντας κυρίως από την ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου, αλλά και από ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου και μαρτυρίες γυναικών, προσφύγων και στρατιωτών, η Ρ. Σαουίς δημιούργησε ένα σύγχρονο πολιτικό θρίλερ με τους όρους του cinematic theatre. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο ιστορικό θέατρο La MaMa της Νέας Υόρκης, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές και κάνει μια στάση στην Αθήνα πριν συνεχίσει την ευρωπαϊκή περιοδεία της. Μέσα από μια σύγχρονη δραματουργική προσέγγιση, το έργο διερευνά τη φύση του πολέμου ως εργαλείου εξουσίας, μια ατέρμονη μηχανή που παράγει θύματα. Η Κλυταιμνήστρα γίνεται η φωνή αυτών που υφίστανται τη βία της ιστορίας: των προσφύγων, των γυναικών, των θυμάτων της καταπίεσης και της αδιαφορίας.
H αισθηματική αγωγή· ερευνώντας ένα αρχείο ρωγμών
Για πρώτη φορά μεταφέρεται στη σκηνή το λογοτεχνικό αριστούργημα του Γκιστάβ Φλομπέρ «Αισθηματική αγωγή» που ακολουθεί τη ζωή του Φρεντερίκ Μορό, η οποία εξελίσσεται παράλληλα με τα γεγονότα μιας ταραγμένης εποχής. Με ειρωνική και σατιρική ματιά, ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας αφηγείται όχι απλώς έναν ανεκπλήρωτο έρωτα για μια παντρεμένη γυναίκα, αλλά και όλη τη διάψευση της γενιάς του σε έναν κόσμο αμφιλεγόμενο, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. Η παράσταση αναπλαισιώνει το κλασικό κείμενο σε μετάφραση του Παναγιώτη Μουλλά, διασκευή από τον Παντελή Φλατσούση και την Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, αναζητώντας παραλληλισμούς των ιστορικών συγκυριών με τη σημερινή εποχή, με όχημα την αφηγηματικότητα αλλά και τη χρήση βίντεο.
Η Ιφιγένεια των Ταύρων
Μια παράσταση - αντιπολεμική κραυγή που με όχημα τους τραγικούς ήρωες, μια Ιφιγένεια, έναν Πυλάδη, έναν Ορέστη και κάποιον Άντον Τσέχοφ, θίγει με ευφυή τρόπο τα παρελκόμενα των συρράξεων, των συγκρούσεων, της διαπλοκής, ακόμα κι ανάμεσα και σε λαούς που έχτισαν χέρι χέρι αιώνες πολιτισμού. Οι ήρωες περιπλανώνται σα φαντάσματα που αναζητούν τη λύτρωση, σε έναν κόσμο όπου θυσιάζονται σύγχρονες Ιφιγένειες, άνθρωποι χωρίς πατρίδα, άνθρωποι εκ γενετής καταδικασμένοι σε ανυπόφορες ανισότητες. Κάπου στην περιοχή της Κριμαίας, στην Αζοφική θάλασσα, στη Μαριούπολη την πληγωμένη και σ’ ένα λιμάνι, Ταγκανρόγκ το όνομά του (Ταϊγάνιο το αποκαλούσαν οι Έλληνες που ζούσαν εκεί), γενέτειρα του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα Άντον Τσέχοφ, εκτυλίσσεται η ιστορία. Ο πόλεμος μαίνεται και σκεπάζει με τρόμο τις ψυχές των ανθρώπων.
Πάρανταϊζ - Η αίθουσα κλιματίζεται
Το γυναικείο σώμα, η ερωτική επιθυμία, η γυναικεία σεξουαλικότητα, η ένοχη απόλαυση, η σαρωτική φύση του έρωτα συνθέτουν πέντε αυτοτελείς ιστορίες με φόντο το ελληνικό καλοκαίρι. Τα τζιτζίκια, το τσάμικο, το πλαστικό τραπεζομάντηλο, το κρασί της παρέας, το πράσινο λάστιχο, τα ξύλινα τσόκαρα, το ψητό καλαμπόκι, οι πλαστικές καρέκλες. Σημεία αναφοράς που μετατρέπουν το κλισέ σε κάτι βαθιά συλλογικό που μας αφορά όλους. Πέντε ιστορίες ιδωμένες από μάτια γυναικών και βιωμένες από σώματα γυναικών.
Ου φονεύσεις
Κάπου μεταξύ θεάτρου ντοκουμέντο και μυθοπλασίας, η νέα περφόρμανς της Ελληνίδας δημιουργού για την έμφυλη βία, διερωτάται γιατί τα εγκλήματα πάθους και τιμής κατά των γυναικών συνεχίζονται με τέτοιο ρυθμό, με βασικό άξονα την απαγορευμένη σεξουαλικότητα της γυναίκας. Η παράσταση αντλεί από κείμενα που αφορούν την έντονη πατριαρχία και έχουν γραφτεί από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα για τη θέση της γυναίκας. Συνεντεύξεις, ποίηση, σκόρπιες φράσεις, σχόλια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τραγούδια, περιγραφές βίας συνθέτουν το πλούσιο υλικό. Η παρουσία του άνδρα σαν μια φιγούρα αρχετυπική, αδρή και σαγηνευτική εμπλέκεται ως ιερέας πατέρας, γιός, αδελφός, εραστής, μαστροπός. Η παράσταση επιχειρεί να ανοίξει έναν δημόσιο διάλογο για την πιο ακραία μορφή σεξισμού, την γυναικοκτονία.
