© Γιώργος Καπλανίδης
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει το κλασικό φιλοζωικό έργο του Ευγένιου Τριβιζά "Ο Ταύρος που έπαιζε πίπιζα", το οποίο συμπληρώνει σαράντα χρόνια συνεχών επανεκδόσεων και πενήντα έξι χρόνια από την πρώτη του δημοσίευση στο περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων" το 1968. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος σκηνοθετεί το πολυαγαπημένο έργο, που μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή, σε ένα θέαμα για όλη την οικογένεια, που επενδύει μουσικά ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, με την υποστήριξη του WWF (World Wildlife Fund).
Η υπόθεση
Όταν ο θρυλικός ταυρομάχος Ελ Πεπόλδο ντε Θαλούθας ντε Βερέγγας ντε Βεράντας φτάνει στη Γρανάδα για να δώσει την εκατοστή του ταυρομαχία και, όπως όλοι περιμένουν, να θριαμβεύσει θανατώνοντας τον εκατοστό του ταύρο, δεν φαντάζεται όλα όσα θα συμβούν, δεν γνωρίζει ότι έχει κάτι κοινό με τον συγκεκριμένο ταύρο που πρόκειται να αντιμετωπίσει το μοιραίο εκείνο πρωί!
Λίγες ώρες προτού ξεκινήσει η ιστορική ταυρομαχία, ο κοσμαγάπητος ταυρομάχος δέχεται στο δωμάτιο του ειδυλλιακού πανδοχείου "Casa La Milagrosa", όπου διαμένει, μια αναπάντεχη επίσκεψη, μια επίσκεψη που πυροδοτεί μια σειρά απροσδόκητων ανατροπών και καταιγιστικών εξελίξεων. Και ενώ η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη, ενώ στο δωμάτιο εισέρχονται και εξέρχονται με φρενήρη ρυθμό δημοσιογράφοι, δήμαρχοι, προύχοντες, θαυμαστές και δουλτσινέες, ενώ τα πλήθη αδημονούν στην αρένα, ο ανελέητος ταυρομάχος κατανοεί όλα εκείνα τα ανεξήγητα που δεν είχε συνειδητοποιήσει από την εποχή που ήταν ακόμα ένα μικρό αθώο παιδί.
Τι συνέβη εκείνο το μοιραίο πρωί, πριν από είκοσι χρόνια, σε ένα απόμερο στενό της Παμπλόνα και σημάδεψε ανεξίτηλα το πεπρωμένο και των δυο τους; Ποιο είναι το οδυνηρό παρελθόν που δένει τον ταυρομάχο και τον ταύρο; Και τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με έναν εκκεντρικό Σκωτσέζο, πρώην αξιωματικό του Βασιλικού Τάγματος των Δραγόνων, έναν χηνοβοσκό χωρίς χήνες και ένα ανεκτίμητο κρυστάλλινο καναρινάκι; Οι απαντήσεις θα δωθούν επί σκηνής στην παράσταση που μας συστήνει εκ νέου το έργο του Ευγένιου Τριβιζά.
Εκτός από τη σκηνοθεσία ο Κωνσταντίνος Ρήγος υπογράφει τη χορογραφία και τη σκηνογραφία. Συνεργάτης χορογράφος είναι ο Σταύρος Ίγκμπαλ, συνεργάτης σκηνοθέτης ο Άγγελος Παναγόπουλος και συνεργάτης σκηνογράφος η Δάφνη Αηδόνη. Τις προβολές βίντεο επιμελείται η Βικτώρια Βελλοπούλου, τα κοστούμια η Νατάσα Δημητρίου και τη μουσική προετοιμασία ο Ανδρέας Κουρέτας.
Πρωταγωνιστούν οι Πάρης Παρασκευάδης, Θοδωρής Μπουζικάκος, Κωνσταντίνος Καϊκής, Σταμάτης Πακάκης, Εύα Τσάχρα, Ανούς Μπογκοσιάν, Λάμπρος Γραμματικός, Γιάννης Χαρκοφτάκης, Αναστασία Γαλάτη, Νεφέλη Καφενταράκη, Φωτεινή Μουχτούρη.
Το άλλοθι της βαρβαρότητας | Σκέψεις από τον Ευγένιο Τριβιζά
"Μία και μόνο φορά παρακολούθησα ταυρομαχία. Δεν θα ξεχάσω την πανηγυρική ατμόσφαιρα της αρένας, δεν θα ξεχάσω τις ιαχές, τον ενθουσιασμό, την έξαρση και αγαλλίαση του πλήθους. Μα αυτό που έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη μου είναι το αίμα και τα γαρίφαλα. Το αίμα του ταύρου στην άμμο και τα γαρίφαλα με τα οποία έραινε το πλήθος τον ταυρομάχο. Το έργο αυτό είναι ένα γαρίφαλο - προσφορά, όχι όμως στον επώνυμο ταυρομάχο, αλλά σε εκείνο τον ανώνυμο ταύρο που, συνένοχος κι εγώ μέσα στο πολύβουο, πολύχρωμο αλαλάζον πλήθος, μαρτύρησα το πονεμένο τέλος του. Η κοινωνία μας έκανε σημαντικά βήματα προόδου όταν καταδίκασε και απέρριψε τις κοκκορομαχίες, τις κυνομαχίες και άλλες μορφές βασανισμού ζώων, που άλλοτε προσέφεραν ψυχαγωγία, αλλά τώρα θεωρούνται αποτροπιαστικές. Αυτό που κάποτε δικαιολογούνταν ως μέρος της παράδοσης δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τη συνέχιση της βαρβαρότητας. Ας οραματιστούμε έναν κόσμο όπου η σκληρότητα για διασκέδαση δεν είναι μόνο απορριπτέα αλλά και ανήκουστη και ας ηχούν πάντα στα αυτιά μας τα λόγια του Χέμινγουεϊ ούτι δεν υπάρχει καμία τιμή στο να βασανίζεις ένα ζώο μέχρι θανάτου και του Γκάντι ούτι το μεγαλείο ενός έθνους και η ηθική του πρόοδος μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα”.
Περισσότερες πληροφορίες
Ο ταύρος που έπαιζε πίπιζα
Όταν ο θρυλικός ταυρομάχος Ελ Πεπόλδο ντε Θαλούθας ντε Βερέγγας ντε Βεράντας φτάνει στη Γρανάδα για να δώσει την εκατοστή του ταυρομαχία και, όπως όλοι περιμένουν, να θριαμβεύσει θανατώνοντας τον εκατοστό του ταύρο, δεν φαντάζεται όλα όσα θα συμβούν, δεν γνωρίζει ότι έχει κάτι κοινό με τον συγκεκριμένο ταύρο που πρόκειται να αντιμετωπίσει. Και ενώ η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη, ενώ στο δωμάτιο εισέρχονται και εξέρχονται με φρενήρη ρυθμό δημοσιογράφοι, δήμαρχοι, προύχοντες, θαυμαστές και δουλτσινέες, ενώ τα πλήθη αδημονούν στην αρένα, ο ανελέητος ταυρομάχος κατανοεί όλα εκείνα τα ανεξήγητα που δεν είχε συνειδητοποιήσει από την εποχή που ήταν ακόμα ένα μικρό αθώο παιδί.
