"2:22 - A Ghost Story": Φάνης Μουρατίδης, Φαίη Ξυλά, Ναταλία Δραγούμη και Στάθης Μαντζώρος μιλούν για το μεταφυσικό θρίλερ

Φάνης Μουρατίδης: "Είναι ένα σύγχρονο αστικό κείμενο που με ενδιαφέρει πολύ"

"Το "2:22 - A Ghost Story” του Ντάνι Ρόμπινς είναι από εκείνα τα έργα που γράφτηκαν μετά το 2005 και ως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Αλάμπρα θέλω να υπάρχουν στο ρεπερτόριό μας. Είναι ένα σύγχρονο αστικό κείμενο, που μας ωθεί να βρούμε πιο μοντέρνους τρόπους αντίληψης, έκφρασης και στησίματος. Το συγκεκριμένο έργο έχει ένα ρίσκο: κινείται στην περιοχή του θρίλερ και έχει σασπένς, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκφράζει μια σύγχρονη τάση νέων συγγραφέων, τα τελευταία είκοσι χρόνια, να συνδυάζουν διαφορετικά είδη. Το "2:22 - A Ghost Story” είναι ένα χαρμάνι που συνδυάζει κοινωνικό δράμα, κομεντί και θρίλερ. Είναι μεγάλη πρόκληση η σκηνοθεσία αυτού του έργου, πιστεύω ωστόσο ότι το κοινό θα το αγαπήσει επειδή μιλά για το τι ορίζει ο καθένας  ως πραγματικότητα. Μετά την καραντίνα κληθήκαμε να ξαναβρούμε τα γράδα μας, σε σχέση με αυτό που καθένας αντιλαμβάνεται ως αλήθεια και ψέμα και να σκεφτούμε τι σημαίνει πιστεύω τον άνθρωπο που αγαπώ. Όλα αυτά προκύπτουν μέσα από το έργο, που μας βάζει μέσα σε ένα σπίτι, όπου κάθε βράδυ στις 2:22, στο παιδικό δωμάτιο μιας οικογένειας, υπάρχει μια παρουσία. Εγώ ερμηνεύω τον πατέρα, τον Σάμι, έναν έξυπνο, χαριτωμένο, προβοκάτορα, πειραχτήρι, σπασίκλα, έναν τύπο που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά και να μην είμαστε. Όταν επιστρέφει από ταξίδι, μαθαίνει από τη γυναίκα του για το παράξενο φαινόμενο που παρατηρείται στο σπίτι τους και το αμφισβητεί".

Φαίη Ξυλά: "Το έργο έχει αρκετό χιούμορ και μπορεί να το δει όλη η οικογένεια"

"Το έργο μας έχει στοιχεία θρίλερ, έχει μυστήριο, χιούμορ, αλλά είναι και ένα έργο σχέσεων… Αυτός ο ιδιαίτερος συνδυασμός με εντυπωσίασε. Επίσης, ενώ είναι ρεαλιστικό, εισάγει με έξυπνο τρόπο το υπερφυσικό στοιχείο. Πιστεύω πως μπορούν να το δουν και οι έφηβοι που είναι εξοικειωμένοι με το θέατρο. Ο γιος μου, για παράδειγμα, θα με δει να ερμηνεύω τη γυναίκα που βρίσκεται μόνη με το νεογέννητο μωράκι της και στις 2:22 ακριβώς αντιλαμβάνεται ότι στο δωμάτιο υπάρχει άλλη μία παρουσία. Μοιράζεται την εμπειρία της με τους υπόλοιπους που βρίσκονται στο σπίτι και αναζητά εκείνον που θα την πιστέψει. Ως μαμά έχει έντονο το αίσθημα της προστασίας, αλλά επειδή είναι κουρασμένη αναρωτιέται και η ίδια αν όντως συμβαίνει αυτό που ένιωσε. Αναμετριέται με τη λογική της. Αυτό δεν συμβαίνει και στη ζωή μας πολλές φορές; Όλο αυτό κλονίζει την εμπιστοσύνη που υπάρχει ανάμεσα σε εκείνη και τον άντρα της".

Ναταλία Δραγούμη: "Η παράστασή μας δεν έχει 'θεατρίλα'"

"Είμαι η Λορίν, ψυχίατρος και παλιά φίλη του Σάμι, ο οποίος με καλεί στο σπίτι τους μαζί με τον νυν σύντροφό μου. Λέω νυν γιατί αλλάζω εύκολα συντρόφους και γενικά δεν είμαι κατασταλαγμένη. Δεν έχω "τακτοποιηθεί”, όπως λένε, δεν έχω παντρευτεί, δεν έχω παιδιά, δεν ζω το μοντέλο της κλασικής ονειρεμένης οικογενειακής κατάστασης. Και τίθεται το ερώτημα: τι κάνει μια γυναίκα μόνη της ύστερα από μια ηλικία; Κατά τα άλλα, είμαι μια γυναίκα της εποχής μου. Το έργο έχει μεταφυσικά στοιχεία, θρίλερ και πολύ χιούμορ. Είναι ένας σπάνιος συνδυασμός που τον πυροδοτεί η σκηνοθετική οδηγία να μην παίζουμε, αλλά να είμαστε. Είναι πρόκληση για μένα, ως ηθοποιό, να παίξω σε μία παράσταση που δεν έχει "θεατρίλα” και με αυτόν τον τρόπο μπορεί επιτυγχάνει τη διάδραση".

Στάθης Μαντζώρος: "Είναι μια ιστορία που μπορεί να συμβαίνει στη διπλανή πόρτα"

"Είναι από εκείνα τα έργα που ξεκινούν ως μαύρη κωμωδία και μέσα από συμβάντα αποκαλύπτονται οι χαρακτήρες. Υπάρχει μια αγωνία καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Παράλληλα, οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, τους φόβους τους και τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά τους. Το "2:22 - A Ghost Story” είναι μια ιστορία που μπορεί να συμβαίνει στη διπλανή πόρτα και καλεί το κοινό να κοιτάξει μέσα από την κλειδαρότρυπα, σαν να το βιώνει μαζί με τους ηθοποιούς. Ερμηνεύω έναν άνθρωπο που έχει διατηρήσει την παιδικότητα μέσα του, είναι διαχυτικός και αληθινός. Βιώνει τη χαρά και την απογοήτευση με τον ίδιο έντονο τρόπο. Και κάτι σημαντικό: είναι διαισθητικός και αυτός θα επωμιστεί το κομμάτι του μεταφυσικού στο έργο. Η παρουσία του βοηθά να τα εξελιχθούν τα γεγονότα όταν η βραδιά και τα συμβάντα αρχίζουν και δυσκολεύουν και η μαύρη κωμωδία καταστάσεων δίνει τη θέση της στο μεταφυσικό θρίλερ".

Προπώληση εισιτηρίων: more.com