Τα "α" συγκέντρωσε για εσάς και σας προτείνει έξι ιδιαίτερες παραστάσεις χορού και χοροθεάτρου καθώς και site specific performance που κάνουν πρεμιέρα από 30/5 έως και 5/6. Θέατρα και νέοι χώροι, αλλά και αντισυμβατικές τοποθεσίες όπως ένα στριπ κλαμπ, ένα παλιό εμπορικό κέντρο, το θεατράκι του Στρέφη κι ένα σπίτι θα φιλοξενήσουν τις προτάσεις μας για αυτήν την εβδομάδα. Ανακαλύψτε τες!
"Glorious epic"
Στον πρωτότυπο χώρο ενός στριπ κλαμπ θα λάβει χώρα η νέα δουλειά της χορεύτριας-χορογράφου Σοφίας Μαυραγάνη. Από την 1/6, το Alcatraz Club υποδέχεται τον Ευθύμιο Μοσχόπουλο και τη Μαρία Μπρέγιαννη, δύο σώματα, δύο κόσμους διαφορετικούς, που θα ενώσουν παρόν και παρελθόν σε μία καταιγιστική κινητική αφήγηση.
Διαβάστε Επίσης
"No matter how quiet (όσο ήσυχo κι αν είναι)"
Η ομάδα σύγχρονου χορού YELP danceco. παρουσιάζει στον χώρο PalmTree (Multifunctional Center of Arts) τη νέα της δουλειά, σε χορογραφία Μαριέλας Νέστορα. Στο επίκεντρό της τίθεται η δημιουργική διαδικασία η οποία κρύβεται πίσω από μια παράσταση χορού (από 4/6).
"Ψιλικά"
Το εγκαταλελειμμένο εμπορικό "Ρέα" ξαναπαίρνει ζωή μέσα από τη site specific περφόρμανς που παρουσιάζει η ομάδα Στέρεο Νερό της Εύης Σούλη η οποία και χορογραφεί. Με πυξίδα τη συλλογή "Κλάματα" της Γλυκερίας Μπασδέκη, η ομάδα συνθέτει το καθημερινό και το ποιητικό σε μια σουρεαλιστική ατμόσφαιρα. Συμμετέχει ο Άγγελος Παπαδημητρίου (από 31/5).
"Uterus"
Με μοχλό το παραμύθι της Σταχτοπούτας και με βάση αληθινές ιστορίες κακοποιημένων γυναικών, η ομάδα Λεστρέφε "καταλαμβάνει" το σαββατοκύριακο 1 και 2 Ιουνίου το θεατράκι του Στρέφη. Χοροθέατρο, τελετουργία, σκετς και ζωντανό τραγούδι ενώνονται σε ένα θέατρο δρόμου που εξερευνά φεμινιστικά ζητήματα, όπως η αντιμετώπιση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.
"Θέλω να πάω σπίτι"
Μετά τη "Ραγάδα" του Μάριο Μπανούσι, το Θέατρο στη Σάλα φιλοξενεί μία νέα περφόρμανς σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Κλειτσιώτη. Αφετηρία της είναι η απώλεια της μνήμης. Οι τέσσερις περφόρμερ γίνονται τα μέλη μιας οικογένειας στον χώρο ενός αληθινού σπιτιού που παύει να τους είναι πια οικείο (από 3/6).
"Ασανσέρ"
Την ποπ τραγωδία του Σταυριανού Κιναλόπουλου παρουσιάζει το θέατρο Μικρός Κεραμεικός από τις 3/6. Όλα ξεκινούν όταν ο Όμηρος, ένας μίζερος τύπος, απορρίπτεται από μια θέση για δουλειά από τον πατέρα της Νανάς, ενός πλουσιοκόριτσου. Όταν Όμηρος και Νανά αποκλειστούν σε ένα ασανσέρ θα ξεκινήσει ένα ξεγύμνωμα ψυχής.
Περισσότερες πληροφορίες
Glorious epic
Αυτό το τραγικό ντουέτο είναι μΙα καταιγιστική κινητική αφήγηση που μεταφέρει πάθη, πόθους, συναισθήματα και σκέψεις που ξεκινάνε από τα χρόνια τα αρχαία και επανατοποθετούνται στη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή αλλιώς. Είναι η ηρωική στιγμή του ενός σώματος που παίρνει το σχήμα της δυάδας για να εξυμνήσει τη ζωτική δύναμη της διαφοράς. Η Σοφία Μαυραγάνη μπλέκει το παρελθόν με το παρόν και τη παράσταση με τη πραγματικότητα. Δίνει ρόλο πρωταγωνιστικό στις δευτερεύουσες δράσεις μετατρέποντάς τες από υποστηρικτικές σε κύριες και δημιουργεί μια ποιητική αλληγορία για την ομορφιά του αταίριαστου. Δύο σώματα, δύο κόσμοι και μια επική συνάντηση σύγχρονου χορού με το πιο φημισμένο στριπ κλαμπ της Αθήνας.
no matter how quiet (όσο ήσυχo κι αν είναι)
Νέα παραγωγή που εστιάζει στη διαδικασία της δημιουργίας και στην εργασία του καλλιτέχνη. Η παράσταση “Continuous project altered daily” της Ιβόν Ράινερ και η ομότιτλη εικαστική εγκατάσταση του Ρόμπερτ Μόρις, δύο πρωτοπόρα έργα που έφεραν στο προσκήνιο τη διαδικασία του καλλιτεχνικού έργου στον χορό και στη γλυπτική αντίστοιχα, το Μάρτιο 1969 στη Νέα Υόρκη, ήταν το έναυσμα αυτής της καλλιτεχνικής έρευνας. Τέσσερις χορευτές (Κωνσταντίνα Μπάρκουλη, Γιάννης Τσιγκρής, Ιωάννα Αποστόλου, Αγγελική Στελλάτου), ένας εικαστικός (Φίλιππος Βασιλείου), ένας μουσικός (Ιάκωβος Παυλόπουλος), μια χορογράφος (Μαριέλα Νέστορα) εργάζονται, διερευνούν, συνομιλούν και ανακινούν ερωτήματα για την ομαδική εργασία, τη συνεργασία, την ατομική συνεισφορά, τις εμπειρίες και τις απαιτήσεις της εργασίας του καλλιτέχνη, τη σχέση της σύγχρονης ζωής με την τέχνη και το σώμα. Ποιες είναι οι σκέψεις, ποια είναι η φωνή των χορευτών που συνήθως δεν ακούμε; Τι συμβαίνει στη διαδικασία της πρόβας που συνήθως προηγείται της παράστασης, ποια η ανάγκη να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ αυτών των φαινομένων; Πώς προσλαμβάνουμε τον χορό, ποια δεδομένα και προκαταλήψεις μας ακολουθούν;
Θέλω να πάω σπίτι
Μια site specific performance με αφετηρία την απώλεια της μνήμης. Το σπίτι που στέγασε μια ολόκληρη ζωή γίνεται τώρα μια άγνωστη χώρα, τα δωμάτια γεμίζουν με ανεξιχνίαστα θραύσματα αναμνήσεων και ανείπωτων λέξεων που μεταμορφώνονται σε μουσική, τραγούδι και ένα ιδιαίτερο οικογενειακό γεύμα. Στην παράσταση οι θεατές κινούνται μαζί με τα πρόσωπα σε ένα αληθινό σπίτι που λειτουργεί και ως θεατρικός χώρος, το Θέατρο στη Σάλα, και βλέπουν όσα συμβαίνουν μέσα από τα μάτια των τεσσάρων μελών της οικογένειας. Μπροστά τους εκτυλίσσεται η γνώριμη χορογραφία της καθημερινότητας. Μια ρουτίνα που όμως εδώ αποκτά ζωτική σημασία αφού αποτελεί πάνω από όλα μια απτή υπενθύμιση της πραγματικότητας και του κοινού παρελθόντος. Τι μένει όταν οι μνήμες χάνονταιq Το Θέατρο στη Σάλα, μετά τη «Ραγάδα» του Mario Banushi, επιστρέφει, για λίγες παραστάσεις, με μια νέα βιωματική performance που καταπιάνεται και πάλι με ένα βαθύ ανθρώπινο θέμα.
Ασανσέρ
Πρόκειται για μία ποπ τραγωδία βραβευμένη από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της UNESCO (I.T.I.). Σε αυτήν πρωταγωνιστούν δύο νέοι, ο μίζερος Όμηρος και η Νανά, ένα πλουσιοκόριτσο που νοιάζεται μόνο για μακιγιάζ και μόδα. Οι δύο χαρακτήρες πρόκειται να κλειστούν στο ασανσέρ, μόλις ο Όμηρος πάει να ζητήσει δουλειά από τον πατέρα της Νανάς. «Δε θα πάρεις τη δουλειά!» είναι η απάντηση που εισπράττει. Τότε είναι που ξεκινάει μεταξύ τους ένα κοινωνικό-ψυχολογικό-σεξουαλικό ξεγύμνωμα. Κωμωδία. Δράμα. Ειρωνεία. Όρια. Μάσκες. Φόβοι. Ποιος είναι ο κοινός φόβος όλων μας; “-Ένα κλουβί είναι η ελευθερία σας, απλώς με καλύτερη θέα! -Ο μόνος μου φόβος εσύ. Και κάθε εσύ!”
Ψιλικά
Σε ένα νοσταλγικό παρόν όπου αναπολούν την χαμένη αίγλη, μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο σαρκασμό, πικρόχολο χιούμορ για ό,τι πέρασε και ό,τι φοβόμαστε ό,τι έρχεται, μια ομάδα έξι κοριτσιών προσπαθεί να πιαστεί από τα ευτελή και με ημερομηνία λήξης υλικά, όπως και η εφήμερη νιότη τους που τις αποχαιρετά. Το μπεκετικό σύμπαν λειτουργεί ως εφαλτήριο για τη δημιουργία ενός προσωπικού κόσμου όπου τα απλά και λαϊκά πράγματα, μετατρέπονται σε μεγάλες ιδέες, σκέψεις και ιδανικά για να στοιχειοθετήσουν τις δικές μας "ευτυχισμένες μέρες". Με πυξίδα τα κείμενα της Γλυκερίας Μπασδέκη («κλάματα», 2019), η ομάδα μπλέκει ετερόκλητα στοιχεία σε μία προσπάθεια σύνθεσης του καθημερινού και του ποιητικού, σε μια σουρεαλιστική ατμόσφαιρα ενός ξεχασμένου εμπορικού κέντρου. Όλα αυτά μας επιτρέπουν να ονειρευτούμε πως γινόμαστε άλλοτε πρωταγωνιστές του Φελίνι και άλλοτε πρώτο όνομα στο πάλκο. Ψάχνοντας την ευτυχία όλα μπορούν να ανατιναχθούν, αλλά ο Άγγελος Παπαδημητρίου θα είναι εκεί για να μας βγάλει στο φως, μέσα από την τελευταία σκηνή του “Ζαμπρίνσκι Πόιντ” του Αντονιόνι.
Uterus
Το “uterus” είναι μια παράσταση που αφορά την γυναικεία ύπαρξη ανά τους αιώνες. Στην ουσία αποτελεί μια συρραφή ιστοριών που αντανακλούν βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις για τη γυναίκα. Πώς είναι να ζεις σε μια πατριαρχική κοινωνία που θέλει να σε φιμώσει; Αποστομώσει, δαμάσει και εν τέλει να σε κυριεύσει εντελώς; Με μοχλό το παραμύθι της Σταχτοπούτας και μέσα από μικρές αληθινές ιστορίες γυναικών που κακοποιήθηκαν, κυνηγήθηκαν και στοχοποιήθηκαν, η παράσταση ανοίγει μια κουβέντα για το φεμινιστικό ζήτημα και την ανάγκη να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι γυναίκες από τους συντρόφους, τους εργοδότες, τους γονείς, τους φίλους αλλά και από τις ίδιες τις γυναίκες. Το ύφος της παράστασης είναι ένα μωσαϊκό ρεαλισμού, χοροθεάτρου, σκετς και τελετουργίας, με ζωντανό τραγούδι επί σκηνής και λιτή σκηνογραφία. Εμπνευσμένο από το παραμύθι «Σταχτοπούτα φτου ξελευθερία» της Ρεμπέκα Σόλνιτ, με επιρροές από το βιβλίο "Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους" της ψυχαναλύτριας Κλαρίσα Πίνκολα Εστές και αναφορές σε κείμενα της Σιμόν ντε Μποβουάρ.
