"Ο γάμος": Νέες ημερομηνίες για τη συγκλονιστική παράσταση του Θεάτρου Eπί Κολωνώ

Για δεύτερη σεζόν ανεβαίνει φέτος με μεγάλη επιτυχία το συγκλονιστικό έργο του Μάριου Ποντίκα, "Ο γάμος", σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη. Γραμμένο το 1980, αφηγείται μια ιστορία έμφυλης βίας, όπου το νεαρό θύμα ενός βιασμού εξαναγκάζεται να παντρευτεί τον βιαστή της, προκειμένου να αποφευχθεί η κοινωνική κατακραυγή. Ο Ηλίας Βαλάσης, ο Στέλιος Δημόπουλος, η Μαρία Κάτσενου, η Αθανασία Κουρκάκη και η Ελωρίς Αλπανίδου ενσαρκώνουν τα πρόσωπα του έργου, που εκθέτει σε ρεαλιστικό ύφος με ειλικρίνεια  και ωμότητα το κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον που επιτρέπει τη διαιώνιση του φαινομένου της έμφυλης βίας. 

 "Αυτό που βλέπουμε να περιγράφει ο Ποντίκας το 1980 γίνεται ακόμη και τώρα", δήλωσε η Ελένη Σκότη στο "α". "Ακούς τι λέγεται κάθε φορά που συμβαίνει κάτι. Μιλάμε δηλαδή για μια νοοτροπία που είναι βαθιά ριζωμένη. Σήμερα, βέβαια, που έχουμε περάσει ένα #metoo, συζητάμε πιο ανοιχτά, η γυναίκα δεν είναι ένα βουβό πρόσωπο, αλλά και πάλι βλέπουμε θεατές που βγαίνουν μουδιασμένοι από την παράσταση".

Από τις 8 Απριλίου, η παράσταση θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου επί Κολωνώ έως τις 23/4.

Τα σκηνικά είναι του Γιώργου Χατζηνικολάου, τα κοστούμια της Μαρίας Αναματερού, οι φωτισμοί του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, η μουσική & ο σχεδιασμός ήχου του Στέλιου Γιαννουλάκη.

Το έργο

Μια νεαρή κοπέλα βιάζεται και ό,τι ακολουθεί είναι οι αλλεπάλληλοι "βιασμοί" της από την οικογένεια, την κοινωνία, τους εκπροσώπους της δικαιοσύνης. Η ίδια βρίσκεται "καθηλωμένη" σε όλη τη διάρκεια του έργου, αμέτοχη και ανυπεράσπιστη, ενώ παρακολουθούμε όλους τους ανθρώπους γύρω της να έχουν λόγο και άποψη γι’ αυτό που της συνέβη και δικαιώματα πάνω στο σώμα της, που γίνεται ένα πεδίο συγκρούσεων. Η υποκρισία οδηγεί στη συμβιβαστική λύση του γάμου της με τον βιαστή της και την ίδια στην αυτοπυρπόληση. Τυλιγμένη ολόκληρη σε επιδέσμους λόγω των καθολικών εγκαυμάτων, παραμένει βουβή μέχρι τέλους στην αίθουσα δικαστηρίου, αρνούμενη να ενδώσει σε οποιαδήποτε συναινετική συμμετοχή της και γίνεται το τραγικό σύμβολο της αξιοπρέπειας απέναντι σε κάθε είδους βιασμό.

Σε μια εποχή που εξακολουθούν να κατακλύζουντις ειδήσεις θέματα για γυναικοκτονίες, για άνιση και προσβλητική μεταχείριση, σε μια εποχή που δίνονται ακόμη συνεχώς μάχες για το δικαίωμα των γυναικών πάνω στο σώμα τους και τον αυτονόητο σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, το έργο συνεχίζει να μιλάει εξ ίσου καθαρά και δυνατά στους θεατές, όσο και τη στιγμή της συγγραφής του, αιχμηρό σαν ακονισμένο ξυράφι.

Ο Μάριος Ποντίκας, μία ιδιότυπη περίπτωση του ελληνικού θεάτρου και ένας από τους πιο σημαντικούς εκπρόσωπους και ανανεωτές της νεοελληνικής δραματουργίας, αποτυπώνει με ενάργεια τις παθογένειες μιας κοινωνίας, ρίχνοντας φως σε ένα δραματουργικό σύμπαν σκοτεινό και νατουραλιστικό αλλά με ρωγμές λυρισμού που αφήνουν αχτίδες φωτός να εισέλθουν. Η προσπάθειά του επικεντρώνεται στο να μιλήσει για την ατομική ευθύνη η οποία κατ’ επέκταση γίνεται και συλλογική. Τα έργα του είναι καρπός παρατήρησης, ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης, ποτισμένα από ψύχραιμη σκέψη αλλά και από ευθύβολη στόχευση.