Το "I didn’t mean it!" είναι μια συμμετοχική περφόρμανς, σε σύλληψη Νικολέττας Δημοπούλου, με ερευνητικό σκοπό (participatory performance-based research), η ιδέα της οποίας προέκυψε τον Απρίλιο του 2021 στη Λέσβο μετά από μια μακρά περίοδο κοινωνικού αποκλεισμού στην Ελλάδα. Η περφόρμανς στην δια ζώσης εκδοχή λαμβάνει χώρα σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Το κοινό παρακολουθεί 4 λεπτά από θραύσματα μιας σχέσης με στοιχεία ενδοσυντροφικής κακοποίησης που παρουσιάζεται μετά από μια διαδραστική διαδρομή στο σπίτι. Ο σύντροφος που ασκεί βία ερμηνεύεται συμβολικά από το χέρι της μοναδικής περφόρμερ.
Οι θεάτριες/-ές αποκτούν τον ενεργό ρόλο της συγγραφής της δραματουργίας και στην αρχή καλούνται να απαντήσουν σε μερικές δραματουργικές ερωτήσεις, όπως: "Πότε ήταν η τελευταία φορά που τσακώθηκε το ζευγάρι;", "Τι έκανε η γυναίκα όταν κλειδώθηκε στο μπάνιο; "Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε όταν έμεινε μόνη της στο σπίτι;", "Τι σκέφτεται όταν είναι μόνη της;", "Πού πηγαίνει;", "Τι θέλει να του πει;", ενώ η βασική ερώτηση είναι: "Τι της λέει;" όπου οι θεάτριες και οι θεατές απαντούν σε α’ πρόσωπο.
Στη διαδικτυακή εκδοχή, οι θεάτριες/ές-δραματουργοί έχουν την ευκαιρία να απαντήσουν ανώνυμα μέσω λογισμικού διαδικτυακής εφαρμογής. Οι λέξεις και οι φράσεις προβάλλονται στην οθόνη. Όλες/οι μπορούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους σε κάθε φάση της περφόρμανς, αφού η συμμετοχή τους είναι κρυφή. Στο τέλος έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την περφόρμανς με όλες τις φράσεις, που οι ίδιες/οι πρότειναν, να προβάλλονται ως υπότιτλοι.
Οι θεάτριες και οι θεατές γίνονται οι δραματουργοί της παράστασης δημιουργώντας έναν χάρτη από γνωστές κακοποιητικές φράσεις αλλά και από φράσεις που χρησιμοποιούνται με κακοποιητικό τρόπο. Ο κύριος σκοπός είναι η δημιουργία της δραματουργίας μαζί με τις θεάτριες και τους θεατές ως μέθοδος ενδυνάμωσης. Η παιδαγωγική της ενδυνάμωσης εδώ βρίσκεται στις τεχνικές του εφαρμοσμένου θεάτρου "ρόλος στον τοίχο", "εσωτερικές φωνές" και στις τεχνικές δόμησης ρόλων.
Η τεκμηριωμένη δραματουργία που δημιουργείται κατά τη διάρκεια των παραστάσεων αρχειοθετείται και θα διατεθεί δωρεάν σε μια ψηφιακή έκδοση, προκειμένου να λειτουργήσει ενημερωτικά και ως μέσο ευαισθητοποίησης.
Κάποια στοιχεία πίσω από την ιδέα από την P.o.P. Arts Α.Μ.Κ.Ε.
Η ψηφιακή εποχή έτσι όπως την βιώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια αμφισβήτησε όσο ποτέ άλλοτε τα όρια και τη σχέση του δημόσιου και του ιδιωτικού διεισδύοντας το ένα στο άλλο. Μας απελευθέρωσε από το χώρο και το χρόνο και την ίδια στιγμή δημιούργησε συνθήκες παγίδας για την απώλεια τους. Σε ένα πρωτοφανές ποσοστό επικοινωνήσαμε τις ζωές μας μέσω οθονών, είδαμε τους εαυτούς μας να γίνονται οι μικροί μας ήρωες και ηρωίδες- καταναλώσαμε καφέδες και ποτά μέσω οθόνης, ακούσαμε άσχημα νέα, συμμετείχαμε σε διαδικτυακά σεμινάρια καλοντυμένοι και γυμνοί ταυτόχρονα. Το κοινωνικό διείσδυσε στο προσωπικό με τέτοια ταχύτητα που σε ορισμένες περιπτώσεις το προσωπικό, το εσωτερικό ανάβλυσε με εξαιρετική ταχύτητα προς τα έξω.
Στα χρόνια της πανδημίας και του κοινωνικού περιορισμού στην Ελλάδα ο αριθμός των περιστατικών ενδοοικογενειακής, συντροφικής και έμφυλης βίας αυξήθηκε ριζικά. Η Ελλάδα βιώνει ένα πρωτοφανές φαινόμενο σε μαρτυρίες με τεράστιες προσπάθειες από την πλευρά των επιζώσων/ντων να αντιμετωπίσουν το φόβο, το άγχος, την εσωτερικευμένη ενοχή και το στιγματισμό προκειμένου να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να αναζητήσουν δικαιοσύνη. Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, σύμφωνα με το ΚΕΘΙ (Κέντρο Ερευνών για την Ισότητα των Φύλων) οι γυναίκες ηλικίας 15-44 ετών κινδυνεύουν περισσότερο από βιασμό ή ενδοοικογενειακή βία παρά από καρκίνο, τροχαία ατυχήματα, πόλεμο ή ελονοσία. Στην Ελλάδα παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση των κλήσεων στη γραμμή 15900 SOS για την καταγγελία περιστατικών έμφυλης βίας, όπου οι αριθμοί σε περιπτώσεις τετραπλασιάστηκαν.
Η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας κατά την περίοδο της πανδημίας αποτυπώνεται και στις στατιστικές: Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), οι κλήσεις για περιστατικά ενδοοικογενειακής/συντροφικής βίας αυξήθηκαν κατά περίπου 60% τον Απρίλιο του 2020 σε σύγκριση με το 2019 σε ορισμένα από τα κράτη μέλη του. Το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό εκτιμά ότι εάν ο περιορισμός είχε συνεχιστεί για περισσότερο από έξι μήνες (όπως και έγινε), θα είχαν καταγραφεί περίπου 31 εκατομμύρια επιπλέον περιπτώσεις βίας λόγω φύλου, σε παγκόσμιο επίπεδο. Μάλιστα, κάποια περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έφτασαν ακόμη και στα πιο ακραία τους όρια. Το 2020 καταγράφηκαν 10 γυναικοκτονίες, εκ των οποίων οι 3 κατά τη διάρκεια του πρώτου περιορισμού, και 5 απόπειρες γυναικοκτονίας.
Το "I didn’t mean it!" αξιοποιεί το ψηφιακό "τείχος" της επίσημης και δημόσιας αναπαράστασης του εαυτού και δημιουργεί ένα μονοπάτι για την αποκάλυψη της συντροφικής ζωής, των κακοποιητικών σχέσεων και των μέχρι τώρα ανομολόγητων εμπειριών μέσα από την ασφαλή συνθήκη της ανωνυμίας του διαδικτύου. Επιθυμεί να συμβάλει στην προσπάθεια αποκωδικοποίησης της μορφής, του περιεχομένου και των συνθηκών της έμφυλης βίας, να δώσει χώρο και φωνή σε ανθρώπους που έχουν βιώσει παρόμοια περιστατικά και να δημιουργήσει ενημέρωση, σύνδεση και υποστήριξη. Το πρόγραμμα είναι σχεδιασμένο με πρακτικές εφαρμοσμένου θεάτρου και σύνθεσης δραματουργίας και οι τεχνικές που αξιοποιεί είναι εργαλεία συμμετοχικών βιωματικών δράσεων δημιουργίας.
Υλοποιείται από την P.o.P. Arts Α.Μ.Κ.Ε. και σε συνεργασία με το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση που συμμετέχει ως φορέας στο κομμάτι της γραπτής ανατροφοδότησης και αξιολόγησης του προγράμματος.
Εγγραφές εδώ
Διαβάστε Επίσης
