Ο Θανάσης Κριτσάκης μάς συστήνει την "Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσής" του

Πώς προέκυψε ο τίτλος της παράστασης; Ποια ήταν η έμπνευση πίσω από τη δημιουργία του έργου;
Ο τίτλος έρχεται ως παρομοίωση. Η παράσταση διαπραγματεύεται ζητήματα ιδεολογίας που αποτελούν, σχεδόν αποκλειστικά, κομμάτια του συλλογισμού του Έλληνα πολίτη. Πρόκειται για αφηγήματα-"προϊόντα" του έθνους: ιδέες με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης. Έμπνευση αποτέλεσε το περιβάλλον το οποίο μεγάλωσα και οι άνθρωποι του. Όντας μεγαλωμένος στην ελληνική επαρχία και γαλουχημένος από την αγροτική και εργατική τάξη, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει ένας κόσμος μόνιμης έκρηξης. Ένας μικρός κρυφός καθημερινός πόλεμος. Ένας παροξυσμικός "οργανισμός" που αναζητάει την εκτόνωση στις συγκρούσεις μεταξύ των ίδιων του των κυττάρων για να καλύψει τα κενά που έχει στο στομάχι του.

Ποια είναι τα κύρια θέματα με τα οποία καταπιάνεστε στην παράσταση;
Το κύριο ζήτημα με το οποίο καταπιάνεται η παράσταση είναι η ελληνικότητα. Θαρρώ ότι ο όρος γίνεται κατανοητός σύμφωνα με αυτά που είπα παραπάνω. Θα ήταν, παρόλα αυτά, χρήσιμο να αναφέρω, επιγραμματικά, τα σημεία-θέματα που θίγονται για να φτιάξουμε τον χάρτη "της ελληνικότητας": Πατριαρχία, ταξικό άγχος, έλειψη πολιτικής εμπλοκής των πολιτών, μετανάστευση, ελληνική οικονομική κρίση, χρέη, απλήρωτες υπερωρίες και ο εγκλωβισμός της εργατικής τάξης στον ίδιο της τον εαυτό, είναι κάποια από τα θέματα που προσπαθήσαμε να συμπεριλάβουμε για να κατανοήσουμε τη λειτουργία του συγκεκριμένου πολίτη και, εν' τέλει, του ίδιου μας του εαυτού.

Παρά την πρόοδο που σημειώνεται κοινωνικά, θεωρείτε ότι η συμπεριφορά οι απόψεις του μέσου Έλληνα πολίτη σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα και στερεότυπα παραμένουν στάσιμες; Σε τι θεωρείτε ότι οφείλεται αυτό;
Νομίζω ότι πολλές φορές ξεχνάμε ότι η Ελλάδα αποτελείται από περίπου 10.500.000 άτομα. Όταν ζεις στο κέντρο της Αθήνας -ίσως και το κέντρο της Θεσσαλονίκης- νιώθεις, μάλλον, έναν αέρα προόδου. Αυτό το αίσθημα, παρόλα αυτά, δεν αφορά ούτε τα 3.000.000 των πολιτών που κατοικούν στην Αθήνα, πρόκειται, μάλλον, για μια μερίδα αυτών. Ακόμη όμως και αν αποδεχτούμε ότι η κοινωνική πρόοδος επιτυγχάνεται στο σύνολο του πληθυσμού της επικράτειας, και πάλι, αυτά που ονομάζετε ως "στερεότυπα" δεν θα μπορούσαν να εκλείψουν. Σκέφτομαι πως το μοναδικό πράγμα που συνδέει, παραδείγματος χάριν, εμένα, που ζω στο κέντρο Αθήνας, με κάποιον άνθρωπο που ζει σε ένα βουνό της Κρήτης και τον οποίο δεν έχω γνωρίσει ποτέ, είναι η κοινή μας εντύπωση ότι έχουμε μια κοινή γλώσσα, ένα κοινό σύμβολο, μια εξουσία, έναν κοινό εχθρό. Αν εκλείψουν αυτά "τα στερεότυπα", αυτοί οι κοινοί κοινωνικοί μηχανισμοί, αν παραδεχτούμε ότι δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, θα είναι η αρχή της κατάρρευσης της φαντασιακής σχέσης μας, του οικοδόμηματός μας.

Η παράσταση είναι βασισμένη σε συνεντεύξεις έξι υπαρκτών προσώπων. Γιατί επιλέξατε αποκλειστικά άτομα της εργατικής τάξης;
Γιατί πιστεύω πως αν θες να είσαι ακριβής πρέπει να παίρνεις ένα μόνο κομμάτι του χάρτη που θέλεις να εξερευνήσεις. Το να καταπιανόμουν με ανθρώπους άλλων οικονομικών ή/και κοινωνικών κατηγοριών θα απαιτούσε μια διαφορετική μορφή εργασίας και ανάλυσης. Δεν θαρρώ ότι όλοι επηρεαζόμαστε με τον ίδιο τρόπο από το εθνικό αφήγημα και γι' αυτό και δεν θα μπορούσα να συγχωνεύσω τις αφηγήσεις, αν πρώτα δεν είχα δημιουργήσει ένα μεγαλύτερο αναλυτικό εργαλείο για να φτιάξω μια ενιαία δραματουργία. Έχω την εντύπωση πως η παράσταση επιτυγχάνει να είναι ακριβείς γιατί το δείγμα είναι ακριβές και δεν ανοίγει το θέμα σε μία ευρύτητα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Έχω ξεκινήσει την δραματουργική επεξεργασία καινούργιας παράστασης και άμεσα θα ξεκινήσει και η διαδικασία των προβών. Πρόκειται για το "Sadmen", μια αλληγορία για ανθρώπους που ένιωσαν ότι έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν τον κόσμο και τελικά ο κόσμος τους νίκησε.