Ο επιτυχημένος θεσμός του ΥΠΠΟΑ "Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός" που αναδείχθηκε τα τελευταία χρόνια ως ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά γεγονότα της χώρας και αγκαλιάστηκε θερμά από το κοινό της περιφέρειας, δίνει ραντεβού και φέτος το καλοκαίρι με την τέταρτη διοργάνωσή του και κεντρικό θεματικό άξονα την κλιματική κρίση και τις συντριπτικές επιπτώσεις της για το παρόν και το μέλλον του πλανήτη. Προσφέροντας μια σπάνια πολιτιστική εμπειρία σε μοναδικούς αρχαιολογικούς χώρους, μνημεία και μουσεία σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, οι υψηλού επιπέδου, δωρεάν πολιτιστικές παραγωγές του, με την υποστήριξη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, φέρνουν σε δημιουργικό διάλογο τον σύγχρονο πολιτισμό με την πολιτιστική κληρονομιά.
Η χορευτική περφόρμανς "Running dry" που θα παρουσιαστεί 29 και 30 Ιουλίου είναι άλλη μια τέτοια παραγωγή η οποία λαμβάνει χώρα στο αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα στο νομό Πρεβέζης. Πρόκειται για το σημείο όπου, στην αρχαιότητα, κατέφευγαν οι επισκέπτες για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές των αγαπημένων τους προσώπων, λίγα μέτρα παραπέρα από το σημείο της λίμνης που αποτελούσε, κατά τον Όμηρο, την είσοδο του Κόσμου των Ψυχών. Κάτω από την επιβλητικότητα που προσφέρει απλόχερα ο χώρος, στήνεται, με τη σύμπραξη της χορογράφου Άρια Μπουμπάκη, της δραματουργού Εύης Δημητροπούλου και του μουσικού Αντώνη Αναστασιάδη, μια χορευτική σύνθεση με κεντρικές ερμηνεύτριες τις Δήμητρα Μερτζάνη, Ελισάβετ Σταυρίδου και την ίδια την χορογράφο (χωρίς να ξεχνάμε βέβαια τη συμμετοχή των γυναικών της τοπικής κοινωνίας) για το νερό, ως θεμελιώδες στοιχείο της ζωής.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Το σώμα είναι γη. Κουβαλάει ποτάμια. Οι υδάτινες μάζες τους κινούνται μέσα μας, μας διατρέχουν και μας κινούν. Το νερό δεν είναι άλλο από εμάς. Είναι η πρώτη συγγενής μας και το πρώτο φάρμακο στο οποίο στρεφόμαστε. Όσο δηλητηριάζουμε και εξαντλούμε τους υδάτινους πόρους μας, πώς θα καθαρίζουμε τις πληγές μας; Το "Running dry" μας καλεί σε μια χορευτική περφόρμανς όπου το νερό επιστρέφει ως Ερινύα, ως αρχέγονη ορμή. Οι Ερινύες δε μπορούν να υπάρξουν ερήμην του άγριου. Αυτό καλούν: το αδάμαστο, υπερασπιζόμενες τα άγρια τοπία της ψυχής. Ερινύα είναι η λειψυδρία, η ξηρασία, η πλημμύρα, η στάθμη της θάλασσας που ανεβαίνει, το ποτάμι που στερεύει, το δέρμα που ζαρώνει. Δεν αποτελεί τιμωρία, αλλά γίνεται γνώση. Τα χορευτικά σώματα επιστρέφουν στο νερό, την αρχαιότερη άγρια συγγενή τους και μέσω κινητικών κυμάτων, φωνών, εξομολογήσεων και χειρονομιών, ξεδιπλώνουν προσωπικούς υδάτινους χάρτες σωματικών μνήμεων και υφαίνουν έναν κόσμο φωτεινής συνύπαρξης.
Τις ειδικές κατασκευές για το σκηνικό περιβάλλον υπογράφει η Ιωάννα Φιλιπποπούλου.
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
