Η Γιώτα Αργυροπούλου πιστεύει στη συζήτηση επί ίσοις όροις με τους εφήβους και η παράσταση "Youthquake" το επιβεβαιώνει

   

Πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το εφηβικό θέατρο; 
Στην αρχή ήρθε απρόσμενα. Ξεκίνησα το 2015 να δημιουργώ εφηβικές παραστάσεις και εργαστήρια μέσα από το κάλεσμα ιδρυμάτων ή καλλιτεχνικών διευθυντών, μόνη ή μαζί με τον συνεργάτη της ομάδας μας blindspot, τον Μιχάλη Κωνσταντάτο. Η επαφή μου όμως με την εφηβεία έγινε πιο προσωπική υπόθεση καλλιτεχνικά, σε ένα residency που συμμετείχα πριν 3 χρόνια στο Onassis Air. Εκεί σκέφτηκα πρώτη φορά ένα πρότζεκτ που αφορούσε στην τεχνολογία, στην τεχνητή νοημοσύνη και κάλεσα έναν έφηβο να συμμετάσχει. Τότε κατάλαβα ότι με ενδιέφερε και καλλιτεχνικά αυτή η ηλικία λόγω των προβληματισμών και της διαφορετικής τους οπτικής στα πράγματα. Αλλά και επειδή και η δική μου εφηβεία παραμένει ένα ανοιχτό κεφάλαιο μέσα μου, το οποίο φαίνεται να μην έχει κλείσει.

Ποιές είναι οι ιδιαιτερότητες του;
Θεωρώ ότι πρέπει να ταιριάζεις μαζί τους, να τους σέβεσαι. Η σημερινή γενιά νέων έχει περισσότερο θάρρος από ότι είχαμε εμείς, νιώθω ότι έχουν μεγαλώσει πιο ελεύθερα. Αλλά πρέπει ωστόσο να σε εμπιστευτούν, πρέπει να σε νιώσουν ‘δικό τους’. Και μετά μπορείτε να κάνετε τα πάντα μαζί, καλλιτεχνικά και ανθρώπινα. Επίσης, πρέπει να θυμάσαι τον αντίκτυπο που έχουν πάνω τους όλα όσα ζουν, το μέγεθος τους των συναισθημάτων τους, την ευθραυστότητα αλλά και τη δύναμη τους.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα για το Youthquake και ποιά μέθοδο ακολουθήσατε για τη δημιουργία του;
Κάνοντας έρευνα για την εφηβική κουλτούρα και τη νέα τεχνολογία λόγω της τελευταίας performance μου, το Alex(a), για την οποία συνεργάστηκα καλλιτεχνικά με έναν έφηβο, μου έκαναν εντύπωση χαρακτηριστικά της σημερινής γενιάς που με απομάκρυναν από τις ταμπέλες που συνήθως τους αποδίδονται. Έτσι δημιούργησα θεματικές που ήθελα να διερευνήσω μαζί τους χρησιμοποιώντας performative εργαλεία. Οι θεματικές αφορούν στη δημοκρατία, στην τεχνολογία και στον κόσμο μας σήμερα μέσα από τα μάτια τους. Ανέπτυξα έπειτα ένα εκπαιδευτικό καλλιτεχνικό εργαστήριο το οποίο πραγματοποίησα με τα παιδιά και παράλληλα σχεδίαζα τη δραματουργία του έργου με το υλικό που γεννιόταν στο εργαστήριο και τα υλικά που είχα δημιουργήσει η ίδια για το έργο. Πολύτιμοι συνεργάτες μου σε αυτή την πορεία είναι η θεατροπαιδαγωγός Μυρτώ Πίγκου-Ρεπούση και ο δραματουργός Igor Dobricic.

Σε μια εποχή που πολλή συζήτηση, συχνά με προβληματικούς όρους, περιστρέφεται γύρω από το τι θέλουν, τι ακούν, τι πιστεύουν οι νέοι ποιά ήταν η εμπειρία σου από την επαφή μαζί τους; 
Πιστεύω ότι η συζήτηση γίνεται σε λανθασμένη βάση. Είτε αδιαφορούμε ως ενήλικοι κατά βάθος για το τι έχουν να πουν οι νέοι, μειώνοντας τη σημαντικότητα της γνώμης τους λόγω ηλικίας, είτε τους καλούμε σε δημόσια συζήτηση αντιμετωπίζοντας τους ως εξωτικό είδος, σαν κάτι διαφορετικό από μας. Δεν είμαστε διαφορετικοί. Απλά βρισκόμαστε σε διαφορετικό στάδιο του ταξιδιού της ζωής μας. Πιστεύω πολύ στη συζήτηση επί ίσοις όροις. Οι έφηβοι καταλαβαίνουν και διαισθάνονται πράγματα της εποχής τους, που εμάς μας διαφεύγουν, και εμείς με τη σειρά μας έχουμε μία μεγαλύτερη προοπτική του κόσμου. Μία πραγματική ανταλλαγή θα βοηθούσε πραγματικά πολύ, θα άλλαζε την εξέλιξη των πραγμάτων και την ποιότητα των σχέσεων μας.  

Τι σε εξέπληξε από τα όσα έφεραν στο τραπέζι κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του Youthquake ; 
Έχουν πολύ λιγότερα ταμπού έχουν από μας. Είναι πολύ πιο ελεύθεροι, δεν φοβούνται να πειραματιστούν. Για αυτό και η σωματικότητα τους στην παράσταση είναι τόσο δυνατή. Επίσης, έχουν ξεπεράσει τα όρια του φύλου με τον τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε εμείς. Τα παιδιά/ηθοποιοί έκαναν ανταλλαγές ρόλων στην πρόβα ανεξαρτήτως φύλου χωρίς καμία αναστολή ή δεύτερη σκέψη. Και αυτό ήταν μία ελευθερία που βίωσα για πρώτη φορά ακόμη και στο θέατρο. 

Τι πιστεύεις ότι κερδίζουν οι έφηβοι με την επαφή με αντίστοιχα προγράμματα; 
Η κοινωνικότητα και η αίσθηση της ομάδας είναι το αυτονόητο στοιχείο που κερδίζουν. Συναντιούνται παιδιά από διαφορετικές περιοχές και κοινωνικές τάξεις και γίνονται μία παρέα. Στη συνέχεια, τα θεατρικά εργαλεία τους βοηθούν να καταλάβουν καλύτερα τον εαυτό τους και να βρουν την φωνή τους. Να εκφράσουν αυτά που σκέφτονται και νιώθουν, που όπως βλέπω, δεν έχουν και πολλές πραγματικές ευκαιρίες να το κάνουν. Γίνονται απρόσμενα δημιουργικοί, αποκτούν φωνή και αυτοπεποίθηση και αλλάζουν πραγματικά πολύ σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Πολλά παιδιά που είναι outsiders στη ζωή ή το σχολείο, βρίσκουν χώρο. Είναι πολύ έντονη εμπειρία για αυτούς και πολλή θετική. 

Ποιός θα ήθελες να έρθει στην παράσταση; Σε ποιόν απευθύνεται; 
Απευθύνεται εξίσου σε ενήλικες και εφήβους. Πρόκειται για ένα έργο που δημιουργήσαμε μαζί. Και έχει να πει κάτι πολύ ηχηρό σε όλους μας -έφηβους και ενήλικες-, για το παρόν και το μέλλον.