Ο Θανάσης Ζερίτης γράφει για την επιθεώρηση "Ω παίδες Ελλήνων"

"Είναι αλήθεια. Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Καθόλου καλά. Ίσως γι’ αυτό νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν άμεσα. Ξεμπροστιασμένα.  Κάπως έτσι φτάσαμε και στην επιθεώρηση. Η ιδέα ανήκει στη Νεφέλη Μαϊστράλη, η οποία έχει αναλάβει  τη δραματουργική επεξεργασία της παράστασης "Ω παίδες Ελλήνων" και έχει γράψει και το μεγαλύτερο ποσοστό των κειμένων. Ωστόσο πρόκειται όντως για μια ομαδική δουλειά από την αρχή μέχρι το τέλος της. Κι αυτό είναι και το πιο συγκινητικό. Γιατί όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά έχουμε τις ομάδες και τις συλλογικότητες για να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε καλύτερα. Ή έστω να τα καταδείξουμε. Να κάνουμε κι εμείς αυτό που μας αναλογεί. Με τον τρόπο μας.

Η επιθεώρηση είναι σίγουρα ένα Π.Ο.Π. προϊόν και ως 4Frontal έχουμε ένα θέμα με αυτά που παράγουμε ως έθνος. Με όλα όσα παράγουμε. Τη βία, την αγία ελληνική οικογένεια, την οικογενειοκρατία, την κατασπατάληση των δημόσιων πόρων, τον φασισμό, την πατριαρχία και τόσα άλλα εγχώρια προϊόντα. Κατά καιρούς ασχολούμαστε με όλα αυτά με κάθε τρόπο και συνήθως προσπαθούμε να τα προσεγγίσουμε μέσω των παραστάσεων μας. Αν κάτι μας αφορά συνήθως βρίσκουμε την αφορμή σε ένα κείμενο που μας συγκινεί και το ανεβάζουμε στη σκηνή. Φέτος όμως ακολουθήσαμε έναν άλλο δρόμο. Βρήκαμε τις θεματικές που μας απασχολούν και επιδιώξαμε να δημιουργήσουμε μια δραματουργική γραμμή που τα εξυπηρετεί με συρραφές κειμένων ή πρωτότυπα υλικά που προέκυψαν στο πλαίσιο των προβών. Θελήσαμε να δοκιμάσουμε μια μη κειμενοκεντρική προσέγγιση, όπως συνηθίζαμε μέχρι πρότινος και με αυτόν τον τρόπο, που πια μπορώ να πω ότι έχει λιγότερες δικλείδες ασφαλείας, κληθήκαμε να γίνουμε ακόμη περισσότερο δημιουργοί και μ’ έναν τρόπο να μεγαλώσουμε.

Ως 4frontal φέτος διανύουμε την δέκατη μας χρόνια και βρισκόμαστε σε μια πολύ δημιουργική περίοδο. Με δεδομένο ότι το θέατρο είναι μια δυναμική διαδικασία, τολμήσαμε να δοκιμάσουμε νέες φόρμες για να μιλήσουμε γι’ αυτά που μας απασχολούν. Δεν ξέρω αν θα είναι επιτυχείς και δεν νομίζω ότι αυτό είναι και το ζητούμενο που πρέπει να μας απασχολεί , στην παρούσα φάση. Η αγωνία μας ήταν να μην βολευτούμε σε ό,τι ξέρουμε και γίνουμε γραφικοί. Η συνήθεια είναι μεγάλος φόβος και πολλές φορές, είναι δύσκολο να την πάρεις χαμπάρι. Με την παράσταση " Ω, Παίδες Ελλήνων" επιδιώξαμε να κολυμπήσουμε σε αχαρτογράφητα νερά. Έτσι, φτιάξαμε μια παράσταση επιθεωρησιακού χαρακτήρα με δραματουργικό πυρήνα την δύσκολη πολιτική κατάσταση που βιώνουμε. Δεν πρόκειται για κάποια πρωτοτυπία. Η επιθεώρηση στις καλές τις εκδοχές, παραδοσιακά αυτό επιδιώκει, να καυτηριάσει, να σατιρίσει και να καταδείξει. Αυτό προσπαθήσαμε κι εμείς. Μέσω του χιούμορ, να προσεγγίσουμε την ζοφερή κοινωνικοπολιτική κατάσταση που μας περιβάλλει και δεν δείχνει κανένα σημάδι βελτίωσης. Όσο λοιπόν, υπάρχει ακόμη ελευθερία του λόγου και μπορούμε να εκφραζόμαστε, δεν βλέπω άλλο δρόμο απ’ το να προσπαθούμε να κάνουμε παραστάσεις που μιλάνε γι’ αυτά που ζούμε. Ξεμπροστιασμένα πιά".