Συνέντευξη - ομάδα Loxodox: "Το 'καμία μόνη' είναι το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα που έχω ακούσει σήμερα ως γυναίκα"

Οι ηθοποιοί Μαρίζα Θεοφυλακτοπούλου, Κατερίνα Ρουσιάκη και Δήμητρα Σπανούλη της θεατρικής ομάδας Loxodox πρωταγωνιστούν στο "Καθημερινό τραγούδι του απείρου" που παίζεται στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο (έως 29/3), σε σκηνοθεσία του Αλκίνοου Δωρή, και μιλούν στο "α" με αφορμή την παράσταση. Οι ιστορίες μιας ανερχόμενης ηθοποιού και μιας γυναίκας εθισμένης στο αλκοόλ βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου που μιλάει για την πατριαρχία, το γυναικείο ζήτημα, την απελευθέρωση του γυναικείου λόγου, την καταπίεση, την ανισότητα και την άρνηση να δεχθείς τον άλλον. Ενώ μας απαντούν πως βλέπουν την εξέλιξη του #MeToo και τη θέση της γυναίκας σήμερα, όπως και το χώρο του θεάτρου.

Με αφορμή το θέμα της παράστασης, πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τη θέση της γυναίκας σήμερα; Θεωρείτε ότι το κίνημα του #MeToo μπορεί να φέρει ουσιαστικές αλλαγές στο μέλλον;
 

Μ.Θ.: Από τον τομέα της οικογένειας, της οδικής κυκλοφορίας έως και τον τομέα της εργασίας, η γυναίκα παραμένει το δεύτερο φύλο. Δεν έχει αλλάξει τίποτα παγκοσμίως. Στον δυτικό πολιτισμό έχουν επέλθει κάποιες αλλαγές. Πλέον δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μην πιστέψει μια γυναίκα που θα διαμαρτυρηθεί. Δεν υπάρχει πια χώρος αμφισβήτησης απέναντι σε μια γυναίκα που βρίσκει το θάρρος να απαντήσει στη βία. Πιστεύω πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή αυτού του κινήματος που έχει έρθει για να φέρει μια καθοριστική αλλαγή στα δικαιώματα της γυναίκας. Αυτό θα συμβεί όταν θα αρχίσουν χωρίς καμία εξαίρεση  να καταγγέλλονται όλα τα περιστατικά ενδοοικογενειακής και εργασιακής βίας.

Κ.Ρ.: Συστρατεύομαι με την πλευρά του καταπιεσμένου συνειδητά και ακριβώς όπως κάθε άνθρωπος που παίρνει αυτή τη θέση, αναγνωρίζω τη διαχρονική καταπίεση του φύλου μου και τη δική μου φυσικά, αν θέλετε να είμαστε ειλικρινείς. Αγαπώ αυτόματα ολ@ οσ@ υψώνουν ανάστημα απέναντι στη συνήθεια της συγκάλυψης και στην άποψη πως αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. #με_τον_Κεμάλ και #με_τη_Γεωργία

Δ.Σ.: Πιστεύω ότι η γενιά μου έχει κάνει τεράστια βήματα. Ξεθαρρεύει και αγωνίζεται απέναντι στην πατριαρχία. Με το #MeToo ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων μπήκαμε στην θέση των θυμάτων, προσπαθώντας να βιώσουμε τα τραύματα τους, να αισθανθούμε, να ντραπούμε, να αναρωτηθούμε, να φωνάξουμε και να δρομολογήσουμε την δική μας στάση και αντίσταση. Με ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και συλλογικούς αγώνες θα επουλώσουμε τις αιώνιες πληγές που η εξουσία της πατριαρχίας έχει αφήσει στην ψυχή και στο κορμί μας και θα εξαλείψουμε την έμφυλη βία. Το "καμία μόνη" είναι το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα που έχω ακούσει σήμερα ως γυναίκα.

"Το θέατρο καλλιεργεί τη μαγική ιδιότητα της ευγένειας, αυτής της επίκτητης αρετής που τρως αφού βεβαιωθείς πως έχουν φάει όλοι, που παρακολουθείς τον συνομιλητή σου στον πληθυντικό και πριν γελάσεις με οποιονδήποτε άλλο φροντίζεις να είσαι σε θέση να γελάσεις με αυτά που πονάνε εσένα".

Ποιό ρόλο υποδύεστε στην παράσταση "Το καθημερινό τραγούδι του απείρου”;
 

Μ.Θ.: Υποδύομαι την Λέσλι, μία ηθοποιό που κάνει μικρά περασματάκια σε σειρές και ταινίες, εκτελώντας τα πάντα με απόλυτη συγκέντρωση. Η Λέσλι αγαπάει πολύ τη δουλειά της, έχει να προτείνει πολλές ιδέες για τον ρόλο της και ελπίζει πως κάποια στιγμή θα γίνει γνωστή. Είναι περήφανη για το ότι είναι επαγγελματίας και περιμένει από τους συνεργάτες της να της το αναγνωρίσουν. Αυτοί όμως της φέρονται αγενώς και δε χάνουν ποτέ την ευκαιρία να της υπενθυμίσουν ότι ο λόγος που την προσέλαβαν είναι το μεγάλο νούμερο του σουτιέν της.

K.Ρ: Στην παράσταση μας βασική μου ευθύνη είναι να έρθουν στη σκηνή οι συμπεριφορές που υπονομεύουν τη Σούζαν και τη Λέσλι, τις δύο γυναίκες που ξετυλίγουν κομμάτια της ιστορίας όλων μας, αλλά ευτυχώς και άλλες πράξεις, που απευθύνονται στα κομμάτια που επιβιώνουν μέσα μας αχαλιναγώγητα.

Δ.Σ.: Υποδύομαι τη Σούζαν, που αν και είναι η σύζυγος του εφημέριου της ενορίας, αμφισβητεί "τον έναν και μοναδικό Θεό". Βυθίζεται στο αλκοόλ προσπαθώντας να απεγκλωβιστεί  από ένα υποκριτικό  εκκλησιαστικό περιβάλλον, έναν ασυναισθηματικό γάμο και μια ανιαρή και πεζή καθημερινότητα. Την διακατέχει μια λεπτή ειρωνεία κι  ένας κρυμμένος θυμός, αφού η ζωή της δεν κατέληξε εκεί που είχε φανταστεί. Το έλλειμμα στοργής και συντροφικότητας έρχεται αναπάντεχα να το καλύψει ένας Ινδός μπακάλης, ο κύριος Ραμές. Σ' ένα μικρό καμαράκι, ανάμεσα σε τσουβάλια με φακές και φασόλια,  καταφέρνει να την βγάλει από τον πνευματικό και συναισθηματικό της λήθαργο. Την  φωτίζει, την αποτοξινώνει, την κινητοποιεί να συνειδητοποιήσει  την γυναικεία της υπόσταση και την σεξουαλικότητά της. Η Σούζαν επαναστατεί τραγουδώντας στον δικό της ρυθμό, κόντρα στην ιδανική εικόνα που επιβάλλουν οι κοινωνικοί κανόνες για μια "κυρία εφημέριου".

Πώς αντιλαμβάνεστε το χώρο του θεάτρου από τη σκοπιά του νέου ηθοποιού;
 

M.Θ.: Στο θέατρο υπάρχουν πολλοί χώροι. Προτεραιότητα μου είναι να βρίσκομαι σε έναν χώρο που μου επιτρέπει να είμαι ελεύθερη και να προϋποθέτει την συνολική συμμετοχή μου. Στο τρίτο έτος της σχολής της Νέλλης Καρρά, ο κάθε σπουδαστής ανεβάζει την δική του παράσταση, επιλέγοντας ο ίδιος ποιο θα είναι το έργο, με ποιους θα συνεργαστεί, ποια θα είναι τα σκηνικά, τα φώτα κτλ. Η λογική σε αυτό είναι ότι βλέπει τον ηθοποιό όχι σαν πολυεργαλείο που πρέπει να εκπαιδευτεί σφοδρά για να ανταγωνιστεί τους συναδέλφους του και στο τέλος να κερδίσει στην "αρένα" της οντισιόν, αλλά σαν καλλιτέχνη που εκπαιδεύεται για να μπορεί να υπηρετήσει το όραμά του. Από την σκοπιά της νέας ηθοποιού συνεχίζω αυτήν την δημιουργική διαδικασία και συνεργάζομαι με ανθρώπους που εμπιστεύομαι και εκτιμώ καλλιτεχνικά.

Κ.Ρ.: Ο χώρος του θεάτρου είναι ένας εξαιρετικός χώρος, εδρεύει βέβαια σε λιγότερο εξαιρετικούς χώρους και με λιγότερο εξαιρετικούς όρους. Ωστόσο, καλλιεργεί τη μαγική ιδιότητα της ευγένειας, αυτής της επίκτητης αρετής που τρως αφού βεβαιωθείς πως έχουν φάει όλοι, που παρακολουθείς τον συνομιλητή σου στον πληθυντικό και πριν γελάσεις με οποιονδήποτε άλλο φροντίζεις να είσαι σε θέση να γελάσεις με αυτά που πονάνε εσένα.

Δ.Σ.: Ο χώρος του θεάτρου θα παραμένει πάντα γοητευτικός για έναν ηθοποιό, ανεξάρτητα από το αν είναι νέος ή παλιός. Οι  νέοι ηθοποιοί έχουμε ως κοινή συνισταμένη την αγάπη και το πάθος μας για το θέατρο, την ίδια αγωνία για τους ρόλους που είτε θα μας εμπιστευτούν είτε όχι, την ίδια ανάγκη για δημιουργικότητα, αμοιβαία εμπιστοσύνη και ομαδικότητα, το ίδιο άγχος για την επικοινωνία μας με τον θεατή και την αναγνώριση της δουλειάς μας.

Προπώληση μέσω viva.gr