Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας, ως παραγωγού και ως σκηνοθέτριας, αντίστοιχα;
Οι "12 Ένορκοι" αποτελούν σταθμό για μένα. Ήμουν 27 χρόνων όταν πρωτοξεκινήσαμε και αποτελούν την τρίτη μου σκηνοθετική απόπειρα. Μέσα στους "Ενόρκους" βρίσκεται και εκείνη η Κωνσταντίνα και η σημερινή των 35 χρόνων, αφού είμαι ακόμα ουσιαστικά κοντά τους, επαναπροσδιορίζοντας κάθε χρόνια μαζί με τους ηθοποιούς τη σκηνοθεσία. Ως παραγωγός θα πω πως η παράσταση αυτή είναι μια επιτυχία. Ως σκηνοθέτρια, από την άλλη, θεωρώ πως η μεγαλύτερη επιτυχία είναι αυτή που δεν έχει έρθει ακόμα και αναμένω με λαχτάρα κάθε νέα, όμορφη, ειλικρινή συνδημιουργία με τους φίλους και συνεργάτες μου.
Ποιες ήταν οι πιο απαιτητικές συνεργασίες σας;
Επιθυμώ να είναι οι δημιουργίες μου απαιτητικές και όχι οι συνεργασίες. Στις συνεργασίες προτιμώ να υπάρχει έμπνευση, όρεξη, χαρά, κατανόηση και θαυμασμός και όχι απαίτηση. Κάθε συνεργασία ζητά τον πιο καθαρό εαυτό μας
για ν' ανθίσει και τι πιο ωραίο από το να τον προσφέρουμε.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη χαρά και ποια η μεγαλύτερη απογοήτευση που λάβατε στο θέατρο;
Δεν απογοητεύομαι. Αγχώνομαι, ναι. Στρεσάρομαι, ειδικά όταν βρίσκομαι στην τελική ευθεία ενός πρότζεκτ, αλλά δεν θυμάμαι να έχω απογοητευτεί ποτέ από το θέατρο. Εξάλλου δεν προσδοκώ κάτι από αυτό. Δεν περιμένω κάτι ώστε να απογοητευτώ. Είμαι εδώ, για όσο είμαι, με σκοπό να το υπηρετήσω μαζί με τους συνεργάτες μου. Χαρές από την άλλη έχω πολλές, όχι μόνο μία. Νομίζω κάθε μέρα πρόβας ή παράστασης είναι χαρά για μένα. Χαίρομαι όταν οι συντελεστές και οι θεατές χαίρονται. Οπότε αυτό προσπαθώ. Και κάνω κι εμένα χαρούμενη, με το να είμαι ουσιαστικά και απόλυτα παρούσα σε κάθε νέα δημιουργία. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι παρών.
Ποιο έργο θα θέλατε να ανεβάσετε κι ακόμη δεν το έχετε επιχειρήσει;
Θέλω να παρουσιάσω ένα δικό μου έργο το οποίο είναι έτοιμο και αναμένει την κατάλληλη χρονική στιγμή για να δει το φως θεατρικής σκηνής. Έχει τίτλο "Αγαπημένοι". Πέραν αυτού, έχω κάποια έργα στα σκαριά, τα περισσότερα κλασικού ρεπερτορίου, που δεν έχουν ξαναπαρουσιαστεί στην Ελλάδα είτε παρουσιάζονται ακόμα και σε παγκόσμια πρώτη.
Προετοιμάζεστε για το ανέβασμα του έργου "Ανάμεσα σε δύο κόσμους". Τι σας συγκινεί στο συγγραφέα Ιβάν Τουργκένιεφ;
Με συγκινούν βαθιά αρκετοί Ρώσοι κλασικοί συγγραφείς και ταυτίζομαι με τη γραφή τους. Ειδικά σ' αυτό το τελευταίο έργο του Τουργκένιεφ, το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους", αλλά και στο έργο του Τολστόι "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς" με αγγίζει η ειλικρίνεια και η σοφία με τις οποίες προσεγγίζουν υπαρξιακά ζητήματα και εκφράζουν την αλήθεια τους χωρίς να προσπαθούν να εξαναγκάσουν τον αναγνώστη –ή το θεατή στη δική μας περίπτωση– να τους ακολουθήσει. Απλώς του τείνουν το χέρι και τον εμπνέουν να το κάνει.
Οι μουσικές του Σοπέν δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για την σκηνική αφήγηση της παράστασης σας;
Οι μουσικές του Σοπέν μιλάνε και λένε πολλά. Κάθε μουσικό κομμάτι είναι και μια παράσταση. Όποτε ακούω Σοπέν βλέπω σκηνές, συμβαίνουν πράγματα μπροστά στα μάτια μου. Διαβάζοντας το βιβλίο του Τουργκένιεφ "Κλάρα Μίλιτς"- αυτός είναι ο αρχικός τίτλος- άκουσα μέσα από αυτό και μαζί με αυτό, τον Σοπέν. Σα να μιλούσε μαζί με τον Τουργκένιεφ. Οπότε, αυτή ήταν και η ανάγκη μου. Να ενώσω τον λόγο του ενός με τον λόγο του άλλου, δημιουργώντας μια μοναδική συγκινησιακή εμπειρία στον θεατή.
Θα λέγατε πως το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους", που σκηνοθετείτε τώρα, είναι ένα νοσταλγικό έργο; Ποια θέματα πραγματεύεται επί της ουσίας;
Απόλυτα νοσταλγικό. Εκεί μέσα βρίσκεται το a priori μας. Η μνήμη της ψυχής μας. Η ανάμνηση ενός αλλού κόσμου. Το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους" είναι ουσιαστικά η ένωση των δύο κόσμων της ύπαρξης, του γήινου και του μεταφυσικού. Πραγματεύεται τη δύναμη της αγάπης και τη νίκη της απέναντι σε οτιδήποτε, ακόμα και στο θάνατο. Νίκη που έρχεται μέσω της αγάπης, της απόλυτης, άνευ όρων και χωρίς ίχνος εγωισμού αγάπης. Το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους" είναι ήδη παράσταση-σταθμός για μένα κι ας μην έχει κάνει ακόμα πρεμιέρα. Ο λόγος –πέρα από το έργο καθαυτό– είναι ότι όλοι οι συντελεστές ανεξαιρέτως έχουμε παραδοθεί σ' αυτή την παράσταση και αυτό έγινε πηγαία, αυθόρμητα και από αληθινή ανάγκη να αισθανθούμε και να σεβαστούμε τον όγκο του κειμένου του Τουργκένιεφ. Οπότε, αφού έγινε σταθμός για εμάς τους δημιουργούς, δεν μπορεί παρά να γίνει και για τους θεατές. Δεν θα ευχηθώ, λοιπόν, απλώς καλή θέαση, αλλά καλό ταξίδι "ανάμεσα σε δύο κόσμους"!
Ποια είναι η πιο ισχυρή φράση που ακούγεται στην παράσταση;
"Θα αγαπώ και αφού τελειώσει ο Αιώνας των Ανθρώπων."
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον κόσμο, τι θα ήταν;
Νομίζω ότι χρειάζεται μεγάλη σοφία για να μπορέσει κάποιος να απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα, σοφία την οποία δεν διαθέτω. Οι άνθρωποι, κατά το γήινο ταξίδι μας, βλέπουμε μέσα από ένα συγκεκριμένο πρίσμα, από μια περιορισμένη οπτική γωνία. Δεν μπορούμε να δούμε το όλον. Κι αυτό πρέπει να το θυμόμαστε και να το θυμίζουμε συχνά.
Ποιες αξίες είναι αδιαπραγμάτευτες για εσάς;
Για μένα αδιαπραγμάτευτες αξίες είναι η αγάπη, η ειλικρίνεια, η δικαιοσύνη και το θάρρος να υπερασπιζόμαστε τα παραπάνω.
Τι σχεδιάζετε για το μέλλον;
Για την ώρα "Οι 12 ένορκοι" συνεχίζουν την πορεία τους, το ίδιο και "Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς". Έχουμε μια νέα παράσταση για παιδιά "Το πιθάρι του Πυθαγόρα" της Μαρίας Χίου, που ουσιαστικά πραγματεύεται με πολύ όμορφο και συγκινητικό τρόπο στους γονείς και στα παιδιά, τη δύναμη της φιλίας, το να είμαστε ειλικρινείς, να ζητάμε συγνώμη και να βάζουμε κάτω τον εγωισμό μας. Και φυσικά το "Ανάμεσα σε δύο κόσμους" που περιμένουμε πως και πως να το δούμε να ζωντανεύει πάνω στη σκηνή.
Περισσότερες πληροφορίες
Ανάμεσα σε δύο κόσμους
Ο έρωτας κατακλύζει δύο νέους σαν σίφουνας που αναιρεί τις φυσικές σταθερές του γήινου κόσμου, αποκαλύπτοντάς τους την ουσία της ανθρώπινης ζωής και ύπαρξης.
Οι 12 ένορκοι
Για 7η χρονιά και με ανανεωμένο καστ δώδεκα ένορκοι πρέπει να αποφασίσουν ομόφωνα για τη ζωή ενός ανθρώπου, αντιμετωπίζοντας ο καθένας τη συνείδησή του και ταυτόχρονα τις συνειδήσεις των υπολοίπων.
