Οι φανατικοί θαυμαστές της Λένας Κιτσοπούλου την ακολουθούν παντού. Γέμισαν τις δυο προγραμματισμένες παραστάσεις του "Cry", στις 7 & 8/1 και για το λόγο αυτό το Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν" αποφάσισε να προσθέσει μια ακόμα ημέρα, την Κυριακή 9/1. Η βία και η ένταση δεν λείπουν από την παράσταση που στήνει έναν καθρέφτη μπροστά μας για να αναλογιστούμε την έννοια της ελευθερίας στις σχέσεις και της συλλογικότητας. Μια πρώτη εκδοχή του έργου ανέβηκε το 2017 στην Γενεύη, ύστερα από ανάθεση του Θεάτρου Saint-Gervais και της θεατρικής εταιρίας Bleu en Haut Bleu en Bas με έδρα την Ελβετία, στην Λένα Κιτσοπούλου. Στις 3 Δεκεμβρίου 2021, η νέα εκδοχή του Cry ανέβηκε στη Γενεύη και τώρα στην Αθήνα.
Η συγγραφέας και σκηνοθέτις Λένα Κιτσοπούλου γράφει στο σημείωμα της: "Το Cry δημιουργήθηκε πριν από τρία χρόνια περίπου εδώ στην Γενεύη, σε αυτό εδώ το θέατρο, μέσα σε ένα πολύ γρήγορο πλαίσιο, όπου γράφτηκε και παίχτηκε μέσα σε δέκα μέρες. Τώρα, τρία χρόνια μετά, ξαναζωντανεύει, αναδημιουργείται, αναπλάθεται, αναπτύσσεται, του δίνεται τέλος πάντων εδώ στο ίδιο θέατρο μεγαλύτερος χρόνος ετοιμασίας, οπότε έχει τη δυνατότητα να δυναμώσει, να φωτιστεί αλλιώς και είμαι και πολύ χαρούμενη που στην τωρινή εκδοχή προστίθεται και η παρουσία του Νίκου Καραθάνου στην διανομή. Το έργο μιλάει για την απόγνωση και τη ματαιότητα, είναι αυτό που γράφω κάθε φορά γιατί είναι ίσως το μόνο πράγμα που με αφορά τελικά ( ή με πνίγει), απλώς κάθε φορά αλλάζει η σκηνική συνθήκη, προσπαθώ να ανανεώνω τη γλώσσα μου, παίζω με διαφορετικά υλικά, λέγοντας όμως τελικά το ίδιο πράγμα. Γιατί ζούμε; Γιατί υπάρχουμε; Τι μαλακία είναι όλο αυτό; Εμφανίζονται στην σκηνή τέσσερεις άνθρωποι, οι οποίοι δεν θέλουν να επικοινωνήσουν παρ’ όλο που είναι αναγκασμένοι να συνυπάρξουν αυτή τη βραδιά με το ζόρι και στην πορεία από κάτι πολύ μικρές αφορμές και όχι άξιες δολοφονίας, ο ένας δολοφονεί τον άλλον. Είναι τα νεύρα τους σπασμένα, ή απλώς κάνουν κάτι που όλοι θα θέλαμε να κάνουμε κάποιες φορές, αλλά η ύπαρξη νομοθεσίας δεν μας δεν μας το επιτρέπει; Πάντως μικρά περιστατικά και αφορμές διογκώνονται στο κεφάλι και των τεσσάρων. Είναι η πίεση της καθώς πρέπει κοινωνικής συμπεριφοράς και ευγένειας που τελικά μολύνει τις αντοχές μας και αρρωσταίνουμε; Ή είναι η φύση του ανθρώπου βίαιη και σκοτεινή από μόνη της και εμείς όλοι ζούμε σε μία κοινωνία που μας απαγορεύεται τελικά να εκφραστούμε; Το έργο έχει αδιέξοδο πολύ. Έχει ψυχαναγκασμό. Είμαστε οι άνθρωποι που δεν θέλουμε να ταραχτούμε από τίποτα. Που φοβόμαστε.Είμαστε οι άνθρωποι που θέλουμε απλώς την ησυχία μας. Οι χαλασμένοι άνθρωποι που μας ενοχλούν τα πάντα. Ή, που νομίζουμε ότι μας ενοχλούν οι άλλοι, ενώ τελικά μας ενοχλεί ο εαυτός μας που δεν επαναστατεί. Φοβόμαστε πάρα πολύ τον θάνατο, ζούμε μόνο με αυτόν το φόβο και πιστεύω ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής μακρυά από τη φύση και τον ουρανό και μέσα σε όλη αυτή την υπερβολική πίεση για νεότητα, χαρά, πρόληψη, φιλοζωία, φιλανθρωπία, θετικότητα με το ζόρι και βομβαρδισμούς τηλεοπτικούς από διάφορους χαμογελαστούς διαφημιστές αντικαταθλιπτικών, απλώς εντίνει τον φόβο μας".
Περισσότερες πληροφορίες
Cry
Το τελευταίο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο θέατρο Σεν-Ζερβέ της Γενεύης, διερευνά ποια είναι η στιγμή που η ευγένεια πεθαίνει για να γεννηθεί η βία.
