Τα προσωπικά βιώματα του Ηλία Βενέζη είναι αναπόσπαστα δεμένα με τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία και αποτέλεσαν την πλούσια πρώτη ύλη για τις λογοτεχνικές δημιουργίες του. Ο λογοτέχνης, από τους σημαντικότερους της γενιάς του ’30, γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μικράς Ασίας το 1904 και, όταν το 1922 ξέσπασε ο διωγμός, δεν κατάφερε να διαφύγει με τους δικούς του, αλλά βρέθηκε αιχμάλωτος στα τάγματα εργασίας της Ανατολής. Μετά την απελευθέρωσή του, έφτασε το 1923 στη Μυτιλήνη και τα βάσανά του τα περιέγραψε στο βιβλίο του «Το Νούμερο 31328» (1931). Στο νησί γνωρίστηκε με τον Στράτη Μυριβήλη και τον λογοτεχνικό κύκλο της Λεσβιακής Άνοιξης και έγινε μέρος της πνευματικής ζωής του νησιού και, αργότερα, και της Αθήνας.
Στην «Αιολική Γη» περιγράφει τον χαμένο παράδεισο των παιδικών του χρόνων στα παράλια της Μικράς Ασίας και τον δραματικό ξεριζωμό. Ξεκινώντας από τις πραγματικές ανθρώπινες περιπέτειες, ο Βενέζης εντρύφησε στις φιλοσοφικές παραμέτρους της νίκης και της ήττας, της κοινωνικής και πολιτικής ηθικής. Έργα σαν την «Αιολική Γη» ενεργοποιούν τη μνήμη και αφυπνίζουν σχετικά με τον ξεριζωμό και τη μετανάστευση, ζητήματα που δυστυχώς παραμένουν τραγικά επίκαιρα.
Το μυθιστόρημά του ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο από τον Τάκη Τζαμαργιά, ενόψει της επετείου των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο διανοούμενος σκηνοθέτης επιλέγει πάντα έργα που εμπεριέχουν κοινωνικό προβληματισμό: μεταξύ άλλων έχουμε δει τα «Αρχείο Γιόχαν Φάτσερ» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ, «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή, «Η Τάξη» του Ταντέους Σλομποντζιάνεκ, «Φυλές» της Νίνα Ρέιν. Τον ενδιαφέρει το παιχνίδι με τη μνήμη και θέλει να φέρει το θεατή αντιμέτωπο με μια πραγματικότητα, που μπορεί να γίνει εμπειρία και «βίωμα». Αυτό επιβεβαιώνεται για ακόμα μία φορά από τις δύο σκηνοθετικές επιλογές του για τον φετινό χειμώνα: «Το μινόρε» που παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και την «Αιολική γη», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό (από 11/12) σε διασκευή Σάββα Κυριακίδη, με συνεργάτη τον Δημήτρη Χαλιώτη.
Ο Τζαμαργιάς αναδημιουργεί την πραγματικότητα μέσα από την αλληλουχία των εικόνων, σε μια «συνομιλία» του κειμένου με τον σκηνικό χώρο. Στη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» θα ζωντανέψουν με την τεχνική της sand art (βιντεο-ζωγραφική με άμμο) εικόνες από τα πρώτα χρόνια της ζωής του συγγραφέα στην πατρίδα του, από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι το 1914, όταν άρχισαν οι πρώτοι διωγμοί. Στην παράσταση παίζουν 22 ηθοποιοί, αναγνωρισμένοι αλλά και νεότεροι: Αλίκη Αλεξανδράκη, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Κωστής Καλλιβρετάκης, Θοδωρής Κατσαφάδος, Νίκος Καρδώνης, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Μάξιμος Μουμούρης, Δημήτρης Ντάσκας, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Παπανικολάου, Γαλήνη Χατζηπασχάλη κ.ά. Τα σκηνικά, τα κοστούμια και τα βίντεο υπογράφει ο Παντελής Μάκκας, η μουσική σύνθεση είναι του Λευτέρη Βενιάδη, οι φωτισμοί του Αλέκου Γιάνναρου και η κίνηση της Αμάλια Μπένετ.
