Το καλλιτεχνικό άγγιγμα του Ευριπίδη Λασκαρίδη είναι χαρακτηριστικό: κατασκευάζει σκηνικές «μηχανές», που παράγουν αφηρημένες συνθέσεις ήχων και εικόνων εικαστικής δύναμης, σε παραστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τη συμβατική έννοια της αναπαράστασης. Κάτι ανάλογο κάνει και στους «Τιτάνες»: το έργο του 2017 έκλεψε τις εντυπώσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και στο Μegaron Underground, και τώρα θα παιχτεί στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση (8-12/12). Ο χορογράφος, σκηνοθέτης και περφόρμερ με την queer παράσταση αποτίνει «φόρο τιμής σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, σε κάθε αποτυχία για την εδραίωση ενός άθραυστου εαυτού, ενός άμωμου κόσμου». Θέλουμε όλοι μας να είμαστε Τιτάνες, άτρωτοι θεοί της καθημερινότητας μας, παρατηρεί ο Λασκαρίδης, χωρίς να φοβάται να σπάσει τα όρια της κανονικότητα.
Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης έχει δηλώσει στο Αθηνόραμα με αφορμή την παράσταση: «Φοβάμαι ότι ο σημερινός κόσμος, περισσότερο από ποτέ, δεν δίνει χώρο στην αποτυχία. Η αποτυχία, όπως και ο πόνος, είναι δείγματα αδυναμίας και έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πόσο στρεβλή είναι η αίσθηση του σύγχρονου κόσμου για το τι είναι επιτυχία και τι αποτυχία. Θέλουμε όλοι μας να είμαστε μικροί άτρωτοι θεοί, Τιτάνες της καθημερινότητας. Και με έναν τρόπο είμαστε, αλλά όχι άτρωτοι. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι το λάθος, η ατέλεια, το λοξό, η ρωγμή… είναι όχι μόνο ανθρώπινα χαρακτηριστικά αλλά και θεϊκά ταυτόχρονα. Η αποκάλυψη, πολλές φορές γεννιέται από το σφάλμα και πρέπει να έχουμε χώρο και γι’ αυτό, να μην το στραγγαλίζουμε».
Περισσότερες πληροφορίες
Τιτάνες
Ο αντισυμβατικός δημιουργός επιστρέφει στην παράσταση που πρωτοπαρουσίασε το 2017, αποτίοντας φόρο τιμής στην ανθρώπινη αποτυχία και ευθραυστότητα αλλά και την θαυμαστή αποκάλυψη που μπορεί να γεννηθεί ανάμεσα στις ρωγμές. Από τότε οι “Τιτάνες” έχουν ταξιδέψει από το Λονδίνο έως το Χονγκ Κονγκ και το Μόντρεαλ έως το Βερολίνο λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές και κλέβοντας τις εντυπώσεις. Μέσα από την πρωτότυπη και ανένταχτη σκηνική του γλώσσα, ο διεθνώς αναγνωρισμένος σκηνοθέτης, χορογράφος και περφόρμερ συνθέτει με τρυφερή ειρωνεία και παράδοξη ποιητικότητα ένα σύμπαν όπου δύο μοναχικά πλάσματα βρίσκονται σε ένα αέναο παιχνίδι εναλλαγής και όσμωσης φωτός και σκοταδιού, κίνησης και ακινησίας, γελοίου και σοβαρού, σκληρότητας και τρυφερότητας. Ο παράδοξος κόσμος τους είναι φτιαγμένος με τα ίδια υλικά, αισθήματα και σκέψεις που είναι φτιαγμένος κι ο δικός μας. Οι αποτυχίες τους μεταμορφώνονται σε μια υπεράσπιση των δικών μας αποτυχιών.
