Το 2020 ο Γιάννης Σαρακατσάνης βίωσε την πατρότητα, την καραντίνα, την υπαρξιακή κρίση που αυτή επέφερε και όλα αυτά τον οδήγησαν... στο YouTube, τη συνήθεια που απέκτησε ξαφνικά και που τον ακολουθεί ως την καραντίνα sequel, και θα συνεχίσει -γιατί όχι- ακόμα και όταν ανοίξουν τα θέατρα. Πολυπράγμων και αστείρευτα δημιουργικός σε πείσμα των καιρών βρίσκει καλλιτεχνικές διεξόδους και φέρνει άλλον αέρα στο ελληνικό YouTube, με τους χρήστες να τον χαρακτηρίζουν «μάγο του green screen». Εξηγεί τη σχέση των ηθικών αξιών με τα μπισκότα, χρησιμοποιεί φιλοσοφικά και ψυχολογικά μοντέλα για να μας εισάγει στη νοοτροπία των παικτών reality, ενώ καταρρίπτει τις θεωρίες συνωμοσίας εκ των έσω. Τελικά είναι ή δεν είναι ηθοποιός; Για όλα τα παραπάνω μιλά στο αθηνόραμα και εμείς δεν βαριόμαστε ποτέ να τον ακούμε, να τον βλέπουμε ή να τον διαβάζουμε.
Το κανάλι σου στο YouTube κάνει θραύση. Πώς προέκυψε η ιδέα να γίνεις YouTuber;
Έχει πολλή δουλειά το YouTube, πιο πολύ από όση φανταζόμουν για να είμαι ειλικρινής και είναι άκρως δημιουργική. Πότε δεν ξέρεις αν έχεις τελειώσει, αν υπάρχει κάποια ακόμη ιδέα που θα μπορούσες να προσθέσεις. Παρότι θαύμαζα και ζήλευα όσους έβλεπα να το δοκιμάζουν, είχα καταλήξει πως μάλλον είναι κάτι που εγώ δεν μπορούσα να κάνω. Στην καραντίνα τον Μάρτιο-Απρίλιο και επειδή πάντα οι επικείμενες καταστροφές βοηθούν στο να γίνεις δημιουργικός, ήμουν στο σπίτι με το μωρό, χωρίς δουλειά, με μελλοντικά έξοδα που έπρεπε να πληρωθούν και σκεφτόμουν τι να κάνω. Αναπολούσα και το παρελθόν, προ δεκαετίας, που με την ομάδα μου, τους AbOvo, κάναμε παραστάσεις και δημιουργούσαμε δικά μας έργα και αναρωτιόμουν μήπως δεν δημιουργώ πια και γιατί συνέβη αυτό. Επειδή είχα και χρόνο αποφάσισα να το παλέψω.
Αυτό που με βοήθησε στο να ξεπεράσω τους φόβους μου είναι ένα βιβλίο του Steven Pressby «Ο πόλεμος της τέχνης». Είναι ένα μικρό βιβλίο που λέει πώς να κάνεις τον εαυτό σου να δημιουργήσει. Εν ολίγοις περιγράφει πως όλοι έχουμε μια αντίσταση στη δημιουργία, είτε αυτό είναι λογαριασμοί και ενδιάμεσες δουλειές ή ενδοιασμοί για το τι θα πει ο κόσμος, αλλά η μόνη λύση στο τέλος είναι όντως να δημιουργήσεις. Το διάβασα μέσα σε μια μέρα, την ημέρα της υπαρξιακής μου κρίσης και την αμέσως επόμενη μέρα άρχισα να κάνω δοκιμές στο κείμενο και στο βίντεο. Για καλή μου τύχη σιγά-σιγά προέκυψε ένα αρκετά καλό αποτέλεσμα, που μου έδωσε θάρρος, άρχισα να το επεξεργάζομαι και όταν βγήκε, το είδα και λέω αυτό μάλλον είναι καλό.
Σε ποιο βαθμό απελευθερώνουν τα τεχνολογικά μέσα τον καλλιτέχνη και σε ποιο τον δεσμεύουν;
Όταν ήμουν 18-20 ετών και βλέπαμε σινεμά, θέλαμε να «παίξουμε» με τις κάμερες μας και να γυρίσουμε σκετσάκια και video clip, αλλά ήταν αδύνατο. Έπρεπε να έχεις κονσόλες και μέσα που ήταν ακριβά. Πλέον όλα αυτά γίνονται μέσω υπολογιστή και μπορείς να μάθεις να τα κάνεις στο ίντερνετ με tutorial. Θεωρώ πως για τον καλλιτέχνη που θέλει να δημιουργήσει η τεχνολογία του δίνει χιλιάδες δυνατότητες για να βρει αυτήν που του ταιριάζει. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες σε αυτό το κομμάτι.
Βέβαια αυτό δεν έχει να κάνει με το θέατρο. Ενδεχομένως σιγά-σιγά να κατακτήσουμε καλύτερες live μεταδόσεις μέσω ίντερνετ, αλλά έχοντας βιώσει την εμπειρία του ζωντανού θεατρικού θεάματος, δεν αντικαθίσταται η εμπειρία της φυσικής παρουσίας του θεατή σε απόσταση πέντε μέτρων από τη σκηνή. Έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, αλλά είναι κάτι άλλο, που η τεχνολογία δεν μπορεί να αγγίξει προς το παρόν. Σε περιόδους που αυτό λείπει, όπως τους τελευταίους εννέα μήνες, γίνομαι λίγο αυστηρός απέναντι στους καλλιτέχνες που θεωρούν τους εαυτούς τους δημιουργικούς, αλλά η τεχνολογία δίνει τις δυνατότητες και είναι στο χέρι τους να δημιουργήσουν και υπό αυτές τις συνθήκες.
Γράφεις έργα, σκηνοθετείς, παίζεις σε παραστάσεις, κάνεις σόλο στο YouToube. Σε ποια ιδιότητα αισθάνεσαι πιο κοντά;
Όπως λέω ο ίδιος για πλάκα, έγινα YouTuber στα γεράματα. Κατά καιρούς σε συνεντεύξεις επειδή και σκηνοθετούσα και έγραφα και έπαιζα, με ρωτούσαν τι θεωρώ πως είμαι και συνειδητοποιώ πως μάλλον είμαι δημιουργός. Ο λόγος που έκανα τις πρώτες παραστάσεις και που φτιάξαμε τους AbOvo, ήταν γιατί κάτι θέλαμε να πούμε και το θέατρο ήταν το μέσο. Ο καθένας βρήκε τον ρόλο του μέσα σε αυτό είτε σκηνοθετούσε είτε έπαιζε. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμή μου και το μέσο είναι αυτό που βολεύει καλύτερα στην κάθε περίπτωση. Στην προκειμένη περίπτωση, ελλείψει θεάτρου, αυτό ήταν το YouTube. Και πάλι καταθέτω τους προβληματισμούς και όλα αυτά που πάντα κατέθετα με τις παραστάσεις και με τους AbOvo.
«Συνηθίζουμε το streaming και το on demand και θα στραφούμε όλο και περισσότερο, αν όχι στο YouTube στις πλατφόρμες. Εκεί είναι το μέλλον του τηλεοπτικού περιεχομένου. Εκεί θα προκύψουν οι νέες μορφές θεάματος. Όσοι το συνειδητοποιήσουν τώρα… προλαβαίνουν!»
Σου αρέσει το ελληνικό YouTube όπως είναι σήμερα; Τι θα κρατούσες και τι θα άλλαζες;
Το καλό με το YouTube είναι πως σε αντίθεση με την τηλεόραση δεν είναι κάτι που προσλαμβάνει ο θεατής ως σύνολο. Δεν είναι πως για παράδειγμα στις εννέα παίζει κάτι συγκεκριμένο και μόνο αυτό υπάρχει. Μπορείς να βλέπεις αυτά που θέλεις και να μη δεις ποτέ πράγματα που είναι ιδιαίτερα δημοφιλή, αλλά δεν σε ενδιαφέρουν. Μπορείς να επιλέγεις εσύ το θέαμά σου και να σχηματίζεις μία συγκεκριμένη εντύπωση για το ελληνικό YouTube, όποτε για κάποια πράγματα δεν έχω άποψη.
Έβλεπα κανάλια από Youtubers του εξωτερικού με φιλοσοφικό, ψυχολογικό, κοινωνιολογικό, έξυπνο, ψαγμένο, χιουμοριστικό περιεχόμενο και δεν υπήρχε στην Ελλάδα κάτι τέτοιο. Έτσι σκέφτηκα τέλεια, θα το κάνω εγώ, από μια δική μου ανάγκη να δω αυτά τα πράγματα. Ελπίζω λοιπόν το δικό μου και τα αντίστοιχου επιπέδου κανάλια της επικοινωνίας και επιστήμης που υπάρχουν στην Ελλάδα, το Astronio, η Καθημερινή Φυσική και άλλα, να ξεθαρρέψουν περισσότερα άτομα που έχουν αυτούς τους προβληματισμούς και να φτιάξουν τα δικά τους, πράγμα που πιστεύω πως θα συμβεί.
Θεωρώ δε, πως η τηλεόραση όπως την ξέρουμε, όπως την έμαθα κι εγώ μεγαλώνοντας δεν έχει πολύ ακόμη μέλλον. Συνηθίζουμε το streaming και το on demand και θα στραφούμε όλο και περισσότερο∙ αν όχι στο YouTube, τότε σίγουρα στις πλατφόρμες. Εκεί είναι το μέλλον του τηλεοπτικού περιεχομένου και θα προκύψουν οι νέες μορφές θεάματος. Όσοι το συνειδητοποιήσουν τώρα… προλαβαίνουν!
Θα συνεχίσεις διαδικτυακά κι όταν ανοίξουν τα θέατρα;
Αυτήν τη στιγμή το YouTube είναι η δουλειά μου. Δηλαδή πέρα από τον χρόνο που καταθέτω σε αυτό, έχω έσοδα αντίστοιχα μιας κανονικής δουλειάς από χορηγίες, από το patreon, από διαφημίσεις του YouTube και από δουλειές που έχω πάρει μέσω αυτού. Έκανα επίσης κάποια βίντεο για το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Βοηθάει βέβαια και το παρελθόν μου στο ότι έχω μια παραπάνω αξιοπιστία, οπότε τα συνδυάζω, αλλά πραγματικά αυτή τη στιγμή η καλλιτεχνική ελευθερία, η ικανοποίηση από το αποτέλεσμα και η οικονομική ανταμοιβή που παίρνω από το YouTube, μου δείχνουν πως σε αυτό πρέπει να επενδύσω.
Πιο πιθανό βλέπω όταν ανοίξουν τα θέατρα να κάνω μια δική μου παράσταση πάνω στο υλικό που δουλεύω στο YouTube, παρά να συμμετέχω σε ένα θίασο παίζοντας έναν ρόλο. Δεν νομίζω ότι με ενδιαφέρει να ερμηνεύσω κάποιο ρόλο αυτήν τη στιγμή, παρά μόνο αν «καλύπτει» αυτά που θέλω να πω προσωπικά. Δεν πιστεύω ότι είμαι ηθοποιός τελικά και ότι το μέλλον μου είναι να ερμηνεύω ρόλους και να έρχεται ο κόσμος να λέει «τι ωραία που έπαιξε ο Σαρακατσάνης». Δεν νομίζω ότι είμαι ένας τέλειος ηθοποιός. Είμαι ένας άνθρωπος που κάνω performance για συγκεκριμένα θέματα που με αφορούν προσωπικά. Όποτε δεν έχει συμβεί αυτό, έχω παίξει από μέτρια ως κακά. Και νομίζω ότι καλά έκανα στα 45 και το συνειδητοποίησα.
Μίλησε μας λίγο για το Patreon.
To Patreon είναι μια διαδικτυακή πλατφόρμα που δίνει τη δυνατότητα γενικά σε δημιουργούς ψηφιακού περιεχομένου, να έχουν χρηματοδότηση από τους θεατές τους, υπό μορφή συνδρομής. Αυτή τη στιγμή έχω περισσότερους από 150 patrons, σε μεγάλο ποσοστό Έλληνες του εξωτερικού, που μου δίνουν από €2 ως €25 τον μήνα για να κάνω τα βίντεο μου. Έγινε πολύ γρήγορα και πραγματικά μου έδωσε μία αίσθηση ότι μάλλον είναι σημαντικό αυτό που κάνω και να προσέξω το αποτέλεσμα. Αισθάνομαι πως έχω ευθύνη και όταν περνούν 2-3 βδομάδες που δεν έχω βγάλει βίντεο, αγχώνομαι, σκέφτομαι μήπως φύγουν και με παρατήσουν.
Χωράει το devised theatre που τόσο αγαπάς στους χαρακτήρες που φτιάχνεις για το YouTube;
To devised theatre όπως το σπούδασα, είναι ο τρόπος που έμαθα να δουλεύω. Πρόβα και συγγραφή κειμένου είναι ένα πράγμα. Έτσι γράφω και τα κείμενα μου, είμαι όρθιος και μιλάω, μιλάω, μιλάω και μετά γράφω αυτά που είπα στον βαθμό που τα θυμάμαι. Και γίνεται αυτό το μπρος πίσω∙ παίζω - γράφω συνέχεια, ώστε την ώρα που γράφω ήδη να έχει παιχτεί το κείμενο και να μη σκέφτομαι πως θα το πω μετά. Φυσικά είναι πιο εύκολο να γράφεις για τον εαυτό σου, αλλά ελπίζω ότι σιγά σιγά θα έχω τη δυνατότητα να μην παίζω μόνο εγώ όλους τους ρόλους στα βίντεο, αλλά να συνεργαστώ και με άλλους ηθοποιούς, όπως κάναμε και με τους AbOvo που με επιμέρους σκετσάκια στηρίζαμε το φιλοσοφικό περιεχόμενο της κάθε παράστασης.
Η ζωντανή αλληλεπίδραση με το κοινό στις παραστάσεις και τα σχόλια κάτω από τα βίντεο σου σε ανατροφοδοτούν με τον ίδιο τρόπο;
Όταν ξεκινήσαμε με τους AbOvo το 2005 με την παράσταση «Εκεί εκεί στην κόλαση», που είχε πέσει σε μια ωραία περίοδο για το ελληνικό θέατρο και ξεκινούσε ένα νεανικό κύμα, ήμασταν κι εμείς ανάμεσα στους πρωτεργάτες. Το κοινό που ερχόταν στις παραστάσεις, καθόταν μετά στο φουαγιέ, πίναμε ποτό και συζητούσαμε πάνω στο θέμα της παράστασης. Αυτό είναι το πιο ωραίο, γιατί την παράσταση την κάναμε για να πούμε κάτι, όχι απλώς για να παίξουμε. Όταν τελειώνει η παράσταση και η κριτική είναι μόνο πάνω στο πόσο καλά παίξαμε και στο πόσο καλά σκηνοθετήσαμε, προσωπικά αισθάνομαι και μια απογοήτευση, γιατί έκανα αυτή την παράσταση για να πω κάτι για την θρησκεία, για την αγάπη, την πολιτική και όχι για να μου πουν πόσο καλά έμαθα τα λόγια μου.
Αντίστοιχα και στο YouTube που σου παρέχει τη δυνατότητα να συζητάς με το κοινό, απολαμβάνω την ανάγνωση των σχολίων και τη συζήτηση και προσπαθώ να απαντάω σε όσα μπορώ. Υπάρχουν φυσικά και κακεντρεχή σχόλια, υπάρχουν και άνθρωποι που απλά θέλουν να γράψουν την κακία τους, αλλά σιγά-σιγά μαθαίνεις να το αντέχεις κι αυτό.
«Προβλέπεις» το μέλλον μέσα από την τέχνη ή την επιστήμη, την οποία αναφέρεις πάντα στις δουλειές σου;
Δεν κάνω ποτέ προσπάθεια να προβλέψω το μέλλον. Δεν είναι κάτι το οποίο με απασχολεί. Περισσότερο δεν αντέχω την ανασφάλεια του να έχεις υποθέσει ότι θα συμβεί κάτι και να έχεις επενδύσει σε αυτό. Δεν μπορώ να πω παραδείγματος χάρη «Παιδιά εγώ πιστεύω πως θα φύγει η καραντίνα, οπότε να ξεκινήσουμε πρόβες για την παράσταση» ή να παίξω στο χρηματιστήριο. Δεν μπορώ να ζω στο μέλλον με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω ότι ακολουθώ τα ερεθίσματα που βιώνω, επενδύοντας σε δουλειές που άλλες φορές ταιριάζουν με τον πνεύμα της εποχής, το οποίο κάνει και μια παράσταση να λάμπει πολύ ή άλλες φορές αποτυγχάνει.
Σε ότι αφορά την επιστήμη, την αγαπώ πολύ και ίσως αυτό προέρχεται από ένα κόμπλεξ που έχω επειδή δεν τελείωσα το πανεπιστήμιο. Δεν τελείωσα το Μαθηματικό της Πάτρας και προσπαθώ με άλλον τρόπο να αναπληρώσω αυτά τα μαθήματα που δεν πέρασα ποτέ. Με ενδιαφέρει να διαβάζω όσο μπορώ, να μαθαίνω όσο μπορώ και λίγο-πολύ όταν διαβάζω κάτι που θεωρώ σημαντικό, αυτό με κινητοποιεί να το μεταδώσω είτε με παράσταση είτε με βίντεο είτε κουράζοντας τους φίλους μου.
«Αντιλαμβάνομαι όλους τους ηθοποιούς που διαμαρτύρονται και ζητούν από το κράτος να δώσει λύση και έχουν δίκιο, αλλά υπάρχει περιθώριο και χώρος για δημιουργία. Θέλει λίγο ψάξιμο, αλλά ας μην εξαντληθεί όλη μας η ενέργεια στη διαμαρτυρία».
Ποιο αποτύπωμα θέλεις να αφήσεις ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος;
Είχα την τύχη να γεννηθώ και να μεγαλώσω με κάποια πλεονεκτήματα, που μπορεί άλλοι άνθρωποι να μην είχαν. Μέσα σε μια καλή οικογένεια μπόρεσα να σπουδάσω, να κάνω την δουλειά που αγαπάω. Θεωρώ πως πρέπει να ανταποδώσω αυτά τα πράγματα. Και η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να μεταδώσει ένα μήνυμα, να κάνει μια κατάθεση στους θεατές, η οποία θα τους βοηθήσει, θα τους κάνει καλύτερους ανθρώπους, ειδικά στην δύσκολη εποχή που διανύουμε. Είμαστε διαρκώς προβληματισμένοι για το τι έρχεται μπροστά μας, ποιο είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, τι θα γίνει με όλα αυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή και ό,τι ανακαλύπτω, ψυχανεμίζομαι ή συμπεραίνω, πιστεύω πως είναι καθήκον μου να το μοιράζομαι. Αν η ικανότητα μου είναι στο να το μεταδίδω ωραία, αυτό θα κάνω σε όλη μου τη ζωή.
Είσαι από εκείνους που πιστεύουν πως η πανδημία έχει φέρει και κάτι καλό στις ζωές μας;
Χωρίς να θέλω να πω πως είναι καλό πράγμα η πανδημία, όπως όλες οι καταστροφές και οι κρίσεις είναι και μια ευκαιρία για αναθεώρηση. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν έτσι απλά αναθεώρηση. Έκανα παιδί λίγες μέρες πριν την καραντίνα, οπότε είχα την πολυτέλεια να είμαι μαζί του όλο το εικοσιτετράωρο σε όλο το πρώτο διάστημα, που είναι πολύ καλό όταν έχεις μωρό. Το δεύτερο θετικό είναι ότι προέκυψε το YouTube, αυτή η δημιουργική διέξοδος-καριέρα, που έναν χρόνο πριν δεν θα το πίστευα. Συλλογικά δεν ξέρω τι έχει γίνει, αν ο κόσμος εξελίχθηκε ή χειροτέρεψε μέσα από αυτή τη διαδικασία. Μάλλον θα φανεί λίγο αργότερα αυτό, δεν έχω ακόμη αίσθηση.
Αν σου ζητούσαν από το Netflix να συνεργαστείς τι θα έλεγες;
Ναι! Η απάντηση είναι ναι!
Έχεις κατά νου κάποια συγκεκριμένη πρόταση; Θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου στο ρόλο του παρουσιαστή;
Εμένα μέχρι εκεί έφτανε το όνειρό μου, να με πάρει το Netflix και να μου πει «Παρακαλώ παρουσιάστε μας την ιδέα». Δεν έχω σκεφτεί παρακάτω. Θα τους ρωτούσα πόσο χρόνο έχω και θα παρουσίαζα τρεις-τέσσερις προτάσεις. Και ιδέα για σειρά και για εκπομπή ή για τηλεπαιχνίδι, για τα πάντα. Θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στον ρόλο ενός παρουσιαστή-οικοδεσπότη, που παίρνει το κοινό και το εισάγει σε ένα θέμα, το οποίο είναι σημαντικό, απαραίτητο και δύσκολο. Αυτή πιστεύω πως είναι η δουλειά μου. Θα με ενδιέφερε κάτι που να συνδυάζει τη φιλοσοφία, το χιούμορ, την πολιτική, προσωπικότητες.
Άλλαξε την καλλιτεχνική σου ματιά η πατρότητα;
Τους τελευταίους εννέα μήνες άλλαξε όλος ο κόσμος. Δεν ξέρω τι οφείλεται στο παιδί και τι στην καραντίνα. Το σίγουρο με τον ερχομό του παιδιού είναι πως ξαφνικά τα λεφτά γίνονται πολύ πιο σημαντικά από ότι ήταν πριν. Αυτό με βοήθησε γιατί γενικά ποτέ δεν ήμουν καλός στις διαπραγματεύσεις. Με ενδιέφερε η ποιότητα της δουλειάς και όχι απαραίτητα τα λεφτά. Τώρα έχω γίνει λίγο πιο απαιτητικός, γιατί αισθάνομαι πως δεν διαχειρίζομαι τα δικά μου χρήματα, αλλά του παιδιού μου. Αναγκάζομαι να λάβω το οικονομικό κριτήριο μιας δουλειάς πιο σοβαρά από όσο θα το λάμβανα πριν. Ας ακουστεί λίγο μελό, όταν γυρίζω σπίτι στο παιδί και με κοιτάζει, βλέπω τα μάτια του και είναι σαν να με ρωτάει «Έκανες τον κόσμο καλύτερο για ‘μένα σήμερα μπαμπά;». Αισθάνομαι ότι είμαι υπόλογος σε κάποιον και αυτό με κάνει πιο υπεύθυνο.
Τι σχεδιάζετε με τους AbΟvo όταν επιστρέψουμε στις θεατρικές σκηνές;
Υπάρχει η εκκρεμότητα να ξαναγίνει η παράσταση «Κάθε Τρίτη με τον Μόρι» μαζί με τον Γρηγόρη Βαλτινό, μια παράσταση που αγαπάω πάρα πολύ και έχει να κάνει με ό,τι λέει το πρώτο βίντεο που έκανα με τα μπισκότα για τις πραγματικές και τις μη πραγματικές αξίες. Ήταν αρχικά προγραμματισμένη για το περασμένο Πάσχα και μετά να κάνουμε περιοδεία, οπότε μόλις ανοίξουν τα θέατρα θα δρομολογηθεί η επανάληψη της. Σίγουρα θα κάνω και μια δική μου παράσταση, έναν συνδυασμό μεταξύ one man show, stand-up, φιλοσοφικής παρουσίασης, κωμωδίας. Θα περιλαμβάνει παιχνίδι που θα παίζει το κοινό και θα κατεβαίνει στη σκηνή και όλα αυτά τα θέματα που διαπραγματεύομαι και στα βίντεο, που κυρίως αφορούν αυτό που μας λέει ψέματα και παγιδεύει το μυαλό μας. Αν το καταλάβουμε αυτό θα γίνουμε πολύ πιο διαλλακτικοί και λιγότερο απόλυτοι στη ζωή μας.
Έχει πληγεί ανεπανόρθωτα το θέατρο λόγω της πανδημίας. Πώς βλέπεις τα πράγματα;
Καταλαβαίνω τους ηθοποιούς και από την ενασχόληση μου με το Bob Theater Festival έχω επαφή με τη νέα γενιά και τις ομάδες. Από την μια είμαι πολύ αυστηρός με αυτούς που θέλουν να είναι δημιουργικοί και λέω, εντάξει έγινε η καραντίνα, χάσαμε τα θέατρα. Όμως ας κάνουμε κάτι κάπου αλλού. Αλλά, από την άλλη, το καταλαβαίνω∙ δεν έχουν όλοι την αυτοπεποίθηση ή τις ευκαιρίες να αποκτήσουν θάρρος και προσωπική δημιουργία για να την εξαργυρώσουν στο YouTube. Αντιλαμβάνομαι όλους τους ηθοποιούς που διαμαρτύρονται και ζητούν από το κράτος να δώσει λύση και έχουν δίκιο, αλλά υπάρχει περιθώριο και χώρος για δημιουργία. Θέλει λίγο ψάξιμο, αλλά ας μην εξαντληθεί όλη μας η ενέργεια στη διαμαρτυρία. Μπορώ να σκεφτώ πολλούς δημιουργικούς ηθοποιούς που θα μπορούσαν να κάνουν σπουδαία πράγματα στο YouTube και να κερδίζουν μέσα από αυτό, για να μην εξαρτώνται πάντα μόνο από το θέατρο.
