Κυκλοφόρησαν οι πρώτες φωτογραφίες από τη «Συνοικία το όνειρο», που με κινηματογραφικό ύφος συγκεντρώνουν τους τραγικούς ήρωες-πρωταγωνιστές αυτής της βαθιά ανθρώπινης και ρεαλιστικής ιστορίας. Εξήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας του Αλέκου Αλεξανδράκη, ο Σωτήρης Χατζάκης υπογράφει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία της πρώτης θεατρικής μεταφοράς της στην κεντρική σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου από τις 6 Νοεμβρίου. Το κείμενο της παράστασης βασίζεται στο σενάριο της ταινίας του 1961 από τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Κώστα Κοτζιά, το οποίο αναλαμβάνει να ζωντανέψει μια έμπειρη ομάδα ηθοποιών -Μάνος Βακούσης, Γιωργής Τσαμπουράκης, Μαρία Φιλίππου, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Δημήτρης Καραμπέτσης, Γεράσιμος Σοφιανός, Κατερίνα Σπάρταλη, Κώστας Φλωκατούλας- αλλά και συντελεστών -Έρση Δρίνη (σκηνικά), Γιάννης Μετζικώφ (κοστούμια), Αντώνης Παναγιωτόπουλος (φωτισμοί), Ανδρέας Μπουτσικάκης (ενορχηστρώσεις).
Σημαντικό ρόλο στην παράσταση, όπως και στην ταινία άλλωστε, διαδραματίζουν τα αξέχαστα τραγούδια και η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ανάμεσα τους το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» που τραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, τα οποία ερμηνεύει ζωντανά ο Ζαχαρίας Καρούνης, με την σύμπραξη του Ανδρέα Μπουτσικάκη στο πιάνο, των Κοσμά Κοκόλη και Αλέκου Γλυκιώτη στο μπουζούκι και της Σοφίας Μιχαηλίδη.
Μέσα από ταινίες όπως η «Συνοικία» και η «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη παρακολουθούμε τον ιταλικό νεορεαλισμό του Βιτόριο Ντε Σίκα και του Ρομπέρτο Ροσελίνι να εισχωρεί στην ελληνική πραγματικότητα και να βρίσκει τα πρώτα του εγχώρια κινηματογραφικά δείγματα, απεικονίζοντας τις πραγματικές κοινωνικές συνθήκες της εποχής και τις αγωνίες των απλών καθημερινών ανθρώπων. Ο κινηματογραφικός φακός τοποθετείται μέσα στην πόλη για να καταγράψει αυτήν την πραγματικότητα στο αληθινό σκηνικό της. Στη «Συνοικία το όνειρο», στο επίκεντρο βρίσκεται ο Ασύρματος, μια προσφυγική γειτονιά ανάμεσα στον λόφο του Φιλοπάππου και τα Άνω Πετράλωνα, που πήρε το όνομα της από τον ασύρματο των Γερμανών ο οποίος ήταν τοποθετημένος εκεί στην περίοδο της Κατοχής. Πρωταγωνιστές οι κάτοικοι του που παλεύουν με την ανέχεια, αναζητώντας μια αχτίδα ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον στον απόηχο του Εμφυλίου. Όπως σημειώνει ο Σωτήρης Χατζάκης: «Μικροί άνθρωποι, μεγάλα όνειρα, έρωτες, καυγάδες, προσδοκίες, γλέντια, θρήνοι, μα πάνω απ΄ όλα μία μεγάλη συλλογική καρδιά. Η καρδιά της Κοινότητας, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της συγχώρεσης και της προσδοκίας για ένα καλύτερο μέλλον…». Αυτό το σκληρό παρόν αιχμαλωτίζει η «Συνοικία το όνειρο» που μπορεί να βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1961, λογοκρίθηκε, όμως, όσο λίγες ταινίες καθώς σύμφωνα με την τότε κυβέρνηση δυσφημούσε την εικόνα της χώρας προς τα έξω.
