Η πάντα δραστήρια ομάδα της συλλογικότητας Balkan Can Kino επιμελείται δύο προγράμματα συνολικά 12 ταινιών μικρού μήκους γύρω από τη θηλυκότητα, τις οποίες παρουσιάζει δωρεάν μέσα από την ιστοσελίδα της (www.balkan-can-kino.com) από τις 12 έως τις 14/3.
Πιο συγκεκριμένα, οι ενότητες με τίτλο «Mighty Women» (επιμ. Φωτεινή Στεφανή) και «As a woman I have no country» (επιμ. Δήμητρα Μητσάκη), αποτελούνται από μικρού μήκους μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και κινουμένων σχεδίων σε σκηνοθεσία οκτώ γυναικών και τεσσάρων ανδρών, από το Αφγανιστάν, το Ελ Σαλβαδόρ, την Γαλλία, την Γερμανία, την Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Τουρκία. Στη θέση των πρωταγωνιστριών βρίσκονται γυναίκες που αγωνίζονται για τα δικαιώματα και τα όνειρα τους κι οι οποίες μιλούν ενάντια στην πατριαρχία και τον σωβινισμό.
Επιπλέον, η ομάδα του Balkan Can Kino το προσεχές 4ο BCK Συμπόσιο (τον Οκτώβριο) θα είναι αφιερωμένο στις γυναίκες δημιουργούς. Για το λόγο αυτό απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα σε γυναίκες και θηλυκότητες για την κατάθεση των ταινιών τους στο φεστιβάλ έως τον Αύγουστο του 2021, μέσω της πλατφόρμας Film Freeway. Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ: https://filmfreeway.com/balkancankino.
Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικά τις ταινίες των δύο προγραμμάτων.
Mighty Women
Unica (Χιούγκο Μάτα Παρντούτσι)
Στο Ελ Σαλβαδόρ, ένα σημαντικό θεατρικό κίνημα έχει ξεκινήσει στη χώρα, όπου πολλές γυναίκες ηγούνται αυτού του νέου κύματος στις παραστατικές τέχνες. Αυτό είναι ένα κινηματογραφικό πορτρέτο, από την τεχνική οπτική ενός θεατρικού μοντάζ. Ίσως οι πιο αόρατοι επαγγελματίες στις παραστατικές τέχνες, είναι αυτοί που το καθιστούν δυνατό να λειτουργήσει και βρίσκονται στο παρασκήνιο. Αυτή είναι η ιστορία της Γιαμίλετ, μιας τεχνικού φωτισμού. Μας λέει για τη ζωή της, αντανακλώντας τις δυσκολίες και τον συνεχόμενο αγώνα τους ώστε η δουλειά τους να γίνει ορατή και σεβαστή. Σε ένα περιβάλλον που είναι ιστορικά -τουλάχιστον στο Ελ Σαλβαδόρ- αποκλειστικά το βασίλειο των ανδρών.
Solo (Μικέλε Πίντο)
Αφού έγινε η γρηγορότερη γυναίκα που διέσχισε τον Ατλαντικό κωπηλατώντας σόλο, η Ελέιν Χόπλι, αφηγείται την περιπέτεια της αποκαλύπτοντας τις πιο έντονες στιγμές που έζησε στη θάλασσα. Μετά από δύο μήνες στη θάλασσα, η Ελέιν επιστρέφει στην οικογένεια της και ξεκινάει να προετοιμάζεται για μια ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση.
Colors of Germiyan (Αζίζ Αλάκα)
Το χωριό Γκερμιγιάν ήταν απλά μια στάση στο δρόμο, μέχρι τη στιγμή που οι κάτοικοι αποφάσισαν να προωθήσουν το χωριό τους με το να μετατρέψουν τα σπίτια τους σε καφέ. Η ιστορία της Νουράν ξεκινά με τις άβαφες καρέκλες που παραγγέλνει για το καφέ της. Βάφει μόνη της τις καρέκλες της. Μετά τους τοίχους. Το χωριό ανθίζει καθώς εκείνη ζωγραφίζει και γεμίζει ο τόπος λουλούδια. Η δημοσιότητα του χωριού αυξάνεται καθώς η Νουράν ζωγραφίζει. Μετατρέπει το χωριό της σε ένα εναλλακτικό τουριστικό σημείο, το οποίο χαρακτηρίζει «το χωριό μου, η ελευθερία μου». Αν και παραμένει η ίδια, η Νουράν είναι αυτή που μιλάει στη σκηνή του TEDX, κάνει συνεντεύξεις και επίσης πουλάει ντομάτες και μπάμιες μπροστά στην πόρτα της.
The Weaver (Μοχάμαντ Αιρέκ)
Η Φαχίμα Εϊσάρ είναι ένα από τα κορίτσια που ξεκίνησαν να υφαίνουν χαλιά όταν ήταν εφτά χρονών κατά τη διάρκεια του καθεστώτος των Ταλιμπάν, εξαιτίας της δύσκολης οικονομικής κατάστασης. Την ξυπνούσαν κάθε πρωί στις 7.00 για να καθίσει μπροστά στον αργαλειό και να ξεκινήσει να υφαίνει, για να έχει ένα εισόδημα η οικογένεια. Η οικογένεια της Φαχίμα μετανάστευσε στο Πακιστάν και στο Ιράν δύο φορές αλλά σε κανένα από αυτά τα δύο ταξίδια δεν σταμάτησε να υφαίνει. Δούλευε όσο καιρό ήταν στο Πακιστάν και στο Ιράν. Επειδή η Φαχίμα δούλευε περίπου 16 ώρες την ημέρα παρέλυσαν τα πόδια της για λίγο καιρό και έκτοτε πολεμάει με τον πόνο στα πόδια της, αλλά ούτε και αυτό την γλύτωσε από το να υφαίνει χαλιά. Το ντοκιμαντέρ αυτό καταγράφει την καθημερινότητα της, τη Φαχίμα που κάνει αυτό-θεραπεία για να αντιμετωπίσει τις αναμνήσεις της. Μπορεί να ξεπεράσει την πικρία; Μπορεί η ύφανση να την θεραπεύσει;
As a woman I have no country
-opsia (Ευτυχία Μαρία Κονδύλη)
Ένα πειραματικό φιλμ γυρισμένο στο πλαίσιο των Μεταπτυχιακών Σπουδών στο Οπτικοακουστικό Τμήμα Τεχνών του Ιόνιου Πανεπιστήμιου. Η ταινία εξερευνά την αντίληψη της εικόνας.
#eatpretty (Ρεμπέκα Κάλβερχαους)
Πειραματική ταινία τρόμου που εξερευνά την σύνδεση μεταξύ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της απομόνωσης και των τροφικών διαταραχών.
Persephone (Αφροδίτη Παρδαλόγιαννη & Ανδρέας Μακρής)
Στην καρδιά ενός κήπου, μία μοντέρνα και νέα Δήμητρα βρίσκει την αγαπημένη της μικρή Περσεφόνη. Αλλά, οι ρίζες αυτού του ονειρικού κόσμου είναι μεγαλύτερες, από ότι φαίνονται...
Ophelia (Μίριελ Μοντίνι)
Τα λόγια σκοτώνουν ξανά και ξανά.
CoronaViolence (Αλεξία Τσούνη)
Κατά τη διάρκεια της απομόνωσης στην πανδημία του COVID-19, μια μετανάστρια, μαζί με τα ανήλικα παιδιά της και μάρτυρες, καταφεύγει στο αστυνομικό τμήμα για να αναφέρει περιστατικό ενδοοικογενειακή βία. Εκδιώκεται, με το πρόσχημα, μεταξύ άλλων, του κορονοϊού. Δυστυχώς, μια αληθινή ιστορία, που συνέβη στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2020. Ευτυχώς, η αλληλεγγύη είχε την τελευταία λέξη.
Flash Point (Έλενα Ριζνιτσένκο)
Ένα animation για την κυκλική φύση της κακοποίησης και την καλλιέργεια ενσυναίσθησης προς τα θύματα.
Endless Pain (Νάταλι Λενάρ)
Η Τζούλι μάχεται την ενδομητρίωση από την παιδική της ηλικία. Το φιλμ σε μορφή κινουμένου σχεδίου αφηγείται τις αναμνήσεις της.
Lullaby (Αθηνά Γεωργία Κουμελά)
Αντλώντας έμπνευση από το «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα, η ταινία είναι μία προσπάθεια απεικόνισης του νανουρίσματος που τραγούδησε η πεθερά και η σύζυγος του Λεονάρντο στο γιο της, το οποίο μάλιστα προβλέπει την καταστροφή που πρόκειται να συμβεί.
