Τα ελληνικά νησιά μονοπώλησαν φέτος τις διακοπές της συντακτικής ομάδας του «α». Και μπορεί τα ξένα media να μας έδωσαν πολλά βραβεία ως χώρα, εμείς όμως σταθήκαμε στη λεπτομέρεια, ξεχωρίσαμε, μουτρώσαμε και σταχυολογούμε μερικές από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες του φετινού καλοκαιριού.
Δημήτρης Αντωνόπουλος
Καντίνα για βραβείο στη Σαντορίνη
Με τη Βλυχάδα είμαι ερωτευμένος… Δεν υπάρχει ωραιότερο σκηνικό σε παραλία της Σαντορίνης από αυτά τα έργα τέχνης σκαλισμένα από τον άνεμο σαν αιολικά γλυπτά με φευγάτες οργανικές καμπύλες. Εκεί λοιπόν, στο έμπα της παραλίας, ο Νίκος Βάλδης δίνει μαθήματα ευγένειας και προσφοράς υπηρεσιών στην καντίνα του. Για να μην ταλαιπωρείσαι με την άμμο να σου γδέρνει τα πόδια, έχει βάλει ένα καλαίσθητο πιθάρι και βρύση για να τα πλένεις. Οι φαρδιές ξύλινες ξαπλώστρες του δεν έχουν σχέση με τις φτηνές πολυθρόνες που βρίσκεις συνήθως. Έχει δημιουργήσει για την εξυπηρέτηση του κόσμου, που δεν έχει αλλού να πάει στην παραλία, εξαιρετικές τουαλέτες τις οποίες θα ζήλευε και καλό εστιατόριο. Όταν δοκίμασα την πρώτη μπουκιά από το σάντουιτς με ολόφρεσκο, τραγανό μαύρο ψωμί, ομελέτα της ώρας, τυρί και ζαμπόν, δάγκωσα τη λαμαρίνα από τη νοστιμιά του. Παγώνει σε ψυγείο κουτάκια με καρπούζι και πεπόνι, ευπρόσδεκτη δροσιά στην ηλιοθεραπεία. Τα smoothies του είναι ψαγμένα. Και όταν πας να ψωνίσεις, σε κερνάνε ντοματοκεφτέδες. Αν είχαμε κι άλλους σαν τον Νίκο, θα ήταν αλλιώς ο τουρισμός στην Ελλάδα.
Ιωάννα Γκομούζα
Τήνος από μέσα
Όταν έχεις φτιάξει βαλίτσα για Κορσική, αλλά την τελευταία στιγμή καταλήγεις στις τουριστικές Κυκλάδες και πληρώνεις και 32,70 ευρώ για μία ώρα καραβόδρομο Τήνος-Πάρος, το πράγμα δεν ξεκινά και τόσο ευοίωνα. Όταν βλέπεις τα ενδιαφέροντα αρχαιολογικά μουσεία των νησιών με εκθέματα αραχνιασμένα και σοβάδες πεσμένους ή διαπιστώνεις ότι το τουριστικό πλοιάριο που εκτελεί το δρομολόγιο Αντίπαρος-Δεσποτικό απαγορεύεται να σε αφήσει κοντά στον εξαιρετικό αρχαιολογικό χώρο, ναι, δικαιολογείσαι να έχεις όσα νεύρα θέλεις. Αλλά μετά ξεχύνεσαι στην ενδοχώρα και όλη η κούραση πάει περίπατο. Όχι μόνο γιατί δροσίστηκες στις παραδοσιακές ξινάρες των Δύο Χωριών και της Καρδιανής στην Τήνο ή στα αρχαία ορυχεία της Πάρου, αλλά και γιατί περπάτησες πρωί πρωί από τον βραχόσπαρτο Βώλακα μέχρι τα εγκαταλειμμένα Μοναστήρια με μόνη συντροφιά τα προβατάκια και χόρεψες με τους ντόπιους στο πανηγύρι της Μάρπησας. Φταίει και η κυρία Μαρία στο χωριό Αγάπη, που καταμεσήμερο σε κάλεσε στη βεράντα της για να φωτογραφίσεις τη ρεματιά με τους περιστεριώνες. η Ειρήνη και ο Γιώργος που, χωρίς να σε ξέρουν, σε έβαλαν στο σπίτι τους στον Πύργο για να σου δείξουν τα μαρμαρόγλυπτα του 19ου αιώνα…
Ντένη Καλλιβωκά
Κοκτέιλ στο Δελχί και ζεστό
γαλακτομπούρεκο στην Τήνο
Άργησα να την αγαπήσω την Τήνο, το νησί που ο Δ. έχει το εξοχικό του στο βράχο πάνω από τη θάλασσα, στο Ρόχαρι. Ίσως γιατί αντιπαθώ τα εξοχικά. Αυτήν την ιδέα των υποχρεωτικών διακοπών. Φέτος όμως δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην υπέροχη αυτή γύμνια των Κυκλάδων και την ομορφιά των χωριών του νησιού. Ούτε στις καθημερινές βόλτες στον κουλτουριάρικο και στιλάτο Πύργο – το πνευματικό κέντρο του χωριού έχει διαφορετική έκθεση κάθε δεκαπέντε ημέρες, το ίδιο και οι γκαλερί, το κοιμητήριο μοιάζει με μικρογραφία του Α΄ Νεκροταφείου, ενώ στα τέλη Αυγούστου στην πλατεία είδα μέχρι και παράσταση όπερας που θύμιζε βαριετέ των ’50s. Πήγαινα μεσημέρι για καφέ και ζεστό γαλακτομπούρεκο (το φρέσκο ταψί βγαίνει κατά τις 2 μ.μ.) στην πλατεία με την κρήνη του Χαλεπά και το βράδυ για βόλτα και μετά σουτζουκάκια και ταμπουλέ στο «Vignia», κάτω από την πέργκολα, με τις υπέροχες μουσικές. Είναι ψαγμένος ο Άγγελος. Παίζει κλασική και jazz, ενώ τον Αύγουστο έχει και live jazz βραδιές. Νωρίτερα τον Ιούλιο βρέθηκα στην Ινδία, όπου παρακολούθησα τον παγκόσμιο διαγωνισμό κοκτέιλ της Diageo. Έμαθα για το νέο μπαρ του Salvatore Calabrese στο Λονδίνο από τον ίδιο, τα ήπια με τον Peter Dorelli, ενώ ο Dale de Groff μου μίλησε για το καινούργιο βιβλίο που ετοιμάζει. Αυτά. Απλώς για ένα preview!
Νίκος Βουλαλάς
Λέσβος forever
Μέχρι νεωτέρας (μέχρι την ολοκλήρωση του σπιτιού της κολλητής μου στην Ανάφη, ας πούμε) τα καλοκαίρια μου τα περνάω στο Πλωμάρι της Λέσβου. Με το σπίτι μου δυο βήματα (στην πραγματικότητα γύρω στα 22) από μια παραλία που μπορεί να μη διεκδικεί βραβείο Conde Nast Traveler, αλλά είναι καθαρή και μοναχική. Με μια θέα ανεμπόδιστη, σαν να βρίσκεσαι σε κατάστρωμα πλοίου, και τη γειτόνισσα να μας κερνάει νωπό τραχανά και κατσικίσιο γάλα. Tips δεν έχω, γιατί όλα παραμένουν ανακουφιστικά απαράλλακτα και αμετακίνητα (για φαγητό πάμε στάνταρ στον «Αντώνη» στους Ταξιάρχες και στον «Δεσπότη» στο Πέραμα, για αλά Ντέιβιντ Λιντς σκηνικό στην Αγιάσο, για πεζοπορία στο Μεγαλοχώρι). Φέτος χάρηκα πολύ που εξακολουθούν να τα πηγαίνουν καλά ο Θεόφιλος και η Μαργαρίτα στην «Ελευθερία», έναν παλιό καφενέ στο «ίσα μέσα» του Πλωμαρίου με Wi Fi, takeaway βιβλιοθήκη κι εκείνη τη μυρωδάτη σαλάτα με χταποδάκι και κους κους. Δοκίμασα επίσης ένα γλυκόπιοτο τσίπουρο από ένα χωριό της Γέρας (για περισσότερες πληροφορίες, ρωτήστε με) και θα ήθελα πολύ να πάω του χρόνου στα καζανέματα. Μέχρις εδώ καλά. Τώρα μπορώ να γράψω για τα σκουπίδια, τα κακάσχημα νεόκτιστα σπίτια, τη στάθμευση που θυμίζει το αθηναϊκό εμπορικό τρίγωνο Σάββατο βράδυ. Τι ωφελεί; Έτσι ήταν, έτσι θα είναι (έμαθα ότι οι κάτοικοι του χωριού κινητοποιήθηκαν μόνο όταν έπεσαν οι κεραίες και δεν μπορούσαν να δουν τηλεόραση) κι εγώ πάλι εκεί θα πάω του χρόνου.
Άντζελα Σταματιάδου
Γευστικοί διαξιφισμοί
στο Ρέθυμνο
Η κοελική αισιοδοξία του τύπου «όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί…» με ξενερώνει ιδιαίτερα, αλλά στην προκειμένη ταιριάζει γάντι. Στα νότια του Ρεθύμνου, καθ’ οδόν για το Αμμούδι, ξεδιπλώνουμε γευστικές αναμνήσεις. Χοχλιούς με ξινόχοντρο μου είχε φτιάξει όταν ήμουν δέκα-έντεκα ετών μια μακρινή θεία Κρητικιά – δεν τους ξανάφαγα έκτοτε και μου κόλλησαν στο μυαλό. Το μολογάω και ο φίλος μου, ο Μανώλης, μου λέει ότι μάλλον ανάμνηση θα μείνουν. Σπιτικο-φτωχικό φαΐ, δεν το φτιάχνουν στις ταβέρνες. Η συζήτηση περνάει στο ακριβώς ποιος θεός του ελληνικού φολκλόρ αποφάσισε να παντρέψει (στο διακοπο-μενού) γεμιστούς κολοκυθανθούς με τζατζίκι, για να φτάσει στις υπερβολές των νεο-παραδοσιακών μείξεων με άλλοθι μοντέρνας φώτισης. Απόγευμα πια, κουρασμένοι, ελαφρώς τσουρουφλισμένοι και ανεμοδαρμένοι μετά τη θάλασσα, πιάνουμε πόστο στον «Αλέκο» στους Αρμένους. Όταν ο Σήφης λέει: «Να βάλω και χοχλιούς παραδοσιακούς; Τους τρώτε;», κι έρχονται κοκκινιστοί, πεντανόστιμοι, με ξινόχοντρο, γελάμε συνωμοτικά, με τους υπόλοιπους της παρέας να μας κοιτάζουν απορημένοι. Την κρατάω αυτήν την απρόσμενη πληρότητα εκείνης της στιγμής. Το σύμπαν, βέβαια, που μου έκανε τη χάρη στο υπόλοιπο του καλοκαιριού, τουλάχιστον γευστικά –και μιλάω για φαγητό της μνήμης, όχι γκουρμέ και φαντασμαγορικές εμπνεύσεις–, μάλλον εξόρισε ανάλογα επιτυχημένα παραδείγματα στον πλησιέστερο δορυφόρο. Δεν μπορείς να τα ’χεις όλα…
Γιάγκος Αντίοχος
Στον hype ανήφορο
της Ανάφης
Έχω βαρεθεί να ευλογώ τα μούσια μου για τον τόπο καταγωγής μου, αλλά φέτος πραγματικά καταευχαριστήθηκα την εβδομάδα στους Παξούς τους οποίους εγκατέλειψα γι’ ακόμη μία αιγαιοπελαγίτικη… προδοσία. Μπορεί να μου έκατσε στραβά από την αρχή το τετραήμερο στη Σαντορίνη, όμως τα ανάγλυφα ηφαιστειογενή βράχια στην παραλία της Βλυχάδας κι ένα ποτό στη «Lava» με την Καλντέρα πιάτο με γλύκαναν αρκετά. Με τον οξύ ήχο από τις τετράτροχες γουρούνες να έχει φτάσει στα κόκκινα το προσωπικό μου ντεσιμπελόμετρο, έφυγα νύχτα για Ανάφη. Το νησάκι στις παρυφές των Κυκλάδων έχει τραβήξει για τα καλά τον hype ανήφορο, μοιάζοντας όλο και περισσότερο με νέα βερσιόν της Αντιπάρου των mid ’90s. Οι τζιβοφόροι του Ρούκουνα έχουν αρχίσει να μπερδεύονται όλο και περισσότερο με το νεόφερτο indie crowd που ακούει ρεμπέτικα με flip flop παντόφλα στο «Αρμενάκι» και οργιάζει μέχρι τα ξημερώματα στα πάρτι των Amateurboyz δημιουργώντας έναν νέο εναλλακτικό προορισμό στο Αιγαίο. Προσωπικά προτίμησα τις βουτιές από την προβλήτα στο Κατσούνι, την ήπια ρακοποσία στο old-scool ταβερνάκι στο Κλεισίδι και τα rock ’n’ roll δρομολόγια του κοινοτικού λεωφορείου με Bob Dylan στα τέρματα. Μ’ αρέσει η Ανάφη…
Ιλειάνα Δημάδη
Κύθνος σαν άλλοτε
Έχοντας «οργώσει» στην εφηβεία μου ακόμη και τις πιο δυσπρόσιτες Κυκλάδες, έφτασα φέτος για πρώτη φορά στην κοντινότερη –σε απόσταση ούτε δύο ωρών από το Λαύριο–, την Κύθνο ή αλλιώς Θερμιά, για να ανακαλύψω ότι είναι κάτι σαν αρχέτυπο, το βασικό μοντέλο πάνω στο οποίο τα υπόλοιπα κυκλαδονήσια αυτοσχεδίασαν ποικιλοτρόπως και μεγαλοπρεπώς. Η Κύθνος, δίχως να έχει κάτι ιδιαίτερο για να καυχηθεί –ένα ηφαίστειο, μια ατελείωτη αμμουδιά ή κάποιο άλλο τουριστικό αξιοθέατο–, μοιάζει να σου αφηγείται διαρκώς την αθωότητα των παιδικών σου χρόνων. Όλο το νησί θυμίζει σκηνικό που αισθητικά σε γυρίζει στη δεκαετία του ’70, με τα πανηγύρια να κρατάνε δύο μερόνυχτα και τους ηλικιωμένους Θερμιώτες να συνδυάζουν το βιολί με το λαούτο σαν διάσημοι σολίστες, τα παιδάκια να παίζουν αμέριμνα κρυφτο-κυνηγητό στο πευκόφυτο πλάτωμα της Παναγιάς της Κανάλας, τους παππούδες με τις γιαγιάδες να κάνουν το παραδοσιακό ιαματικό τους spa στα Λουτρά και τους ζαχαροπλάστες να σε τρατάρουν… είδη προς εξαφάνιση: παγωτό Σικάγο και ρυζόγαλο με λεμονανθό.
Μαρία Κρύου
Τζια μόνο για μας
Λατρεύω όσο τίποτε τα κρύα αιγαιοπελαγίτικα νερά και το άραγμα με τις ώρες σε παραλίες με ελάχιστο κόσμο. Και η Τζια, αν και βρίσκεται σε απόσταση μόνο μιας ώρας από το λιμάνι του Λαυρίου, μπορεί ακόμη να προσφέρει αυτήν την ιδιωτικότητα σε θαυμάσιες παραλίες όπως το Σπαθί και τα Ξύλα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα Ι.Χ. που να μη «φοβάται» το χωματόδρομο – όπως διαπιστώσαμε, αν και κάποιοι δρόμοι έχουν ασφαλτοστρωθεί, στην ενδοχώρα υπάρχουν ακόμη πολλές χωμάτινες διαδρομές. Επίσης, ενώ η Κορησσία, το λιμάνι, έχει μετατραπεί στο πιο πολυσύχναστο και φασαριόζικο σημείο του νησιού, κυρίως το βράδυ, η Ιουλίδα και το Βουρκάρι διατηρούν τις ήσυχες, φινετσάτες γωνιές τους. Φέτος ανακαλύψαμε και τα πολλά περιπατητικά μονοπάτια, και την θέα στο ηλιοβασίλεμα από το cafe του «Κέως Κατοικίες».
Χρήστος Καρράς
Post holiday blues
Πάντα εντυπωσιάζομαι από το πόσο υπερτιμημένοι είμαστε ως πόλη. Το συνειδητοποιώ κάθε φορά που κάνω διακοπές. Διότι με εξαίρεση την –επίσης πανάκριβη– Μύκονο, όλοι οι υπόλοιποι φετινοί μου προορισμοί (το Πήλιο, η Πελοπόννησος και η πολυαγαπημένη μου Αμοργός) ήταν προσιτοί και τίμιοι. Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, ξόδεψα λιγότερα από όσα θα μου έφευγαν αν απολάμβανα περίπου τα ίδια πράγματα (μπάνιο, φαγητό έξω, μετακινήσεις) στην Αθήνα. Αυτό όμως το ήξερα. Έχοντας φουλάρει με εικόνες μιας πραγματικά ευλογημένης χώρας, έφτασα να αναρωτιέμαι με θλίψη: πώς διάολο καταφέραμε, με τόσα αξιοθέατα, ατραξιόν, ομορφιά και τόσο πολιτισμό, να συζητάμε σήμερα για χρεοκοπία;
Βίκη Βαμιεδάκη
Μύηση στο βυθό
Με πέταξαν –με μια καθόλου κομψή για κυρίες κίνηση– από τη μικρή λευκή βάρκα την ώρα που προσπαθούσα να κατεβώ/βουτήξω στα γαλανά νερά, μόλις λίγα μέτρα από μια μικρή τροπική παραλία, με μια λιλιπούτεια ξύλινη καντίνα καλά εφοδιασμένη με ψάρια ημέρας, παγωμένες μπίρες και τσίπουρα. Πόσο γέλασα! Ανέβηκα στο φουσκωτό υποβασταζόμενη γιατί είχα στην πλάτη μου μπουκάλα οξυγόνου, στη μέση μου βαρίδια και στα χέρια βατραχοπέδιλα λίγες στιγμές πριν από την πρώτη μου κατάδυση στο βυθό. Πόσο μαγεύτηκα! Είδα την πανσέληνο να ανεβαίνει και τον ήλιο να δύει στην απόλυτη ευθεία του ορίζοντα, όρθια στη μέση της θάλασσας, με τον πάτο της βάρκας να μοιάζει αόρατος. Πόσο ερωτεύτηκα! Περίμενα καρτερικά να πέσει λίγο ο άνεμος για να ανεβώ στο σκάφος που θα με οδηγούσε σε θαλασσινές σπηλιές με χίλια χρώματα και ήχους. Πόσο εντυπωσιάστηκα! Ακόμη και σε σχεδία θα ανέβαινα αν χρειαζόταν αυτό το καλοκαίρι. Με € 80 έως € 100 την ημέρα μια βάρκα γινόταν το όχημα για το όνειρο, για εκείνη την εμπειρία των διακοπών που ποτέ δεν θα ξεχάσεις. Όπως αυτές οι στιγμές που έζησα φέτος στην Κρήτη, την Ίο, τη Σκιάθο, τη Μήλο και ομολογώ ότι από τότε τις βλέπω στον ύπνο μου συχνά...
Χρήστος Μήτσης
Νάξος, μια μικρή Κρήτη
Ακόμη και γεμάτη κόσμο αυγουστιάτικα, όπως μας επιβεβαίωναν χαρούμενοι οι ντόπιοι μαγαζάτορες, η Νάξος προσφέρει πολλούς εναλλακτικούς προορισμούς μακριά από τον πολύβουο Άγιο Προκόπιο. Στο κεδρόδασος στο Αλυκό, στην Ψιλή Άμμο με θέα στη Δονούσα, στον προστατευμένο από τα μελτέμια Καλαντό προς τον οποίο ο δρόμος έχει πλέον ασφαλτοστρωθεί… Μια μικρή Κρήτη, το μεγαλύτερο κυκλαδονήσι διαθέτει τόσες ορεινές όσες και οι παραθαλάσσιες ομορφιές του, με τον Απείρανθο (και την μπριζόλα του «Λεφτέρη») να παραμένει η κορυφαία επιλογή. Εκεί πετύχαμε και μια τρίωρη, με χαλαρή διάθεση και φεγγάρι, συναυλία του Ορφέα Περίδη με τους Human Touch. Στη Μύκονο, αντίθετα, όπου πεταχτήκαμε για ολοήμερη εκδρομή, δεν πετύχαμε κανέναν, ούτε καν τον Γκοτιέ, ενώ η πρώτη μας φορά στη Δήλο ήταν αληθινή εμπειρία.
