Εμπνεόμενος από τη μεγάλη σύγχρονη συζήτηση για την "κουλτούρα της ακύρωσης", ο Ντέιβιντ ΄Αιρλαντ παρέδωσε το 2018 μια απολαυστική κωμωδία που απλώνεται σε πολλά ακόμη πεδία. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα λονδρέζικο θέατρο, όπου συναντιούνται προκειμένου να ξεκινήσουν πρόβες για μια νέα παράσταση η Ρουθ, μια δυναμική Βορειοϊρλανδή συγγραφέας, ο Λι, σκηνοθέτης και διευθυντής του θεάτρου, και ο Τζέι, ένας Αμερικανός οσκαρικός πρωταγωνιστής.
Πολλά μπαίνουν στο μπλέντερ του συγγραφέα, ο οποίος πατάει στην παράδοση της κωμωδίας που κρυφοκοιτάζει τα παρασκήνια του θεάτρου, για να μιλήσει τελικά για τα στερεότυπα, την πολιτική ορθότητα, το φεμινισμό, την πατριαρχία, το ρατσισμό, την κατάχρηση εξουσίας στο θέατρο, ακόμη και για την εθνική ταυτότητα, που εδώ έχει να κάνει με τη διαμάχη Ιρλανδών και Βορειοϊρλανδών, όπως φανερώνει και ο πρωτότυπος τίτλος του έργου, "Ulster American". (Σωστά, πάντως, ο Μανώλης Δούνιας επέλεξε στη μετάφρασή του το "#Cancel", που "μιλάει" καλύτερα και σε ξένους θεατές.) Το γεγονός πως ο ΄Αιρλαντ κατέστησε ένα ζήτημα τοπικού κυρίως ενδιαφέροντος ακμαίο δραματουργικό εργαλείο τού χρεώνεται ως παράσημο, ενώ συνολικά η γραφή του κερδίζει τις εντυπώσεις, καθώς αντιμετωπίζει όλα τα θεματικά πεδία με τρόπο "αναρχικό", υπονομεύοντας συνεχώς ό,τι έχει μόλις ειπωθεί.
Το έργο δεν στερείται στερεοτύπων το ίδιο, αντιθέτως πρόκειται για μια κωμωδία που εκμεταλλεύεται την παρουσία τριών διαφορετικών ανθρωπότυπων (τη "φεμινίστρια" συγγραφέα, το "ψώνιο" πρωταγωνιστή, τον "κουλτουριάρη" σκηνοθέτη) ώστε να γελάσει μαζί τους – όμως δεν μένει στην εύκολη επιφάνεια. Αντιθέτως, διαμέσου της σάτιρας, της ειρωνείας, ακόμη και του χοντροκομμένου χιούμορ, βάζει μια σημαντική "υποσημείωση": πως η πραγματικότητα είναι μάλλον πολυσύνθετη για να περιορίζεται σε μονοδιάστατες, στερεοτυπικές θεωρήσεις.
Η σκηνοθεσία του Μανώλη Δούνια πατάει στην παρουσία αυτών των ανθρωπότυπων, τους οποίους παρουσιάζει ίσως διογκωμένους (εντύπωση που ενισχύεται από τις χαρακτηριστικές για κάθε ήρωα ενδυματολογικές επιλογές της Έλενας Σκουλά), γι’ αυτό και αρχικά η παράσταση δείχνει κάπως σχηματική. Όμως τελικά κατακτάται όχι μόνο ο απαραίτητος καταιγιστικός ρυθμός, αλλά κυρίως η συνεχής υπονόμευση των χαρακτήρων και αυτών που "πρεσβεύουν".
Από την πλευρά τους, οι τρεις ηθοποιοί παραδίδουν πολύ καλές ερμηνείες, υποδυόμενοι χαρακτήρες που είναι γεμάτοι αντιφάσεις. Η Αθηνά Μαξίμου ερμηνεύει με ένταση τη Ρουθ, καταλύτη της ιστορίας και πιο απόλυτη από τους τρεις. Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι απολαυστικότατος σε μια συνεχώς εναλλασσόμενη ερμηνεία του Τζέι, στο πρόσωπο του οποίου –ως σταρ, Αμερικανού και προνομιούχου λευκού άνδρα– εστιάζεται σημαντικό βάρος του κωμικού στοιχείου. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς συλλαμβάνει εύστοχα την ενέργεια του Λι, του εκ πρώτης όψεως πιο μετριοπαθή και συμπαθή από τους ήρωες, ο οποίος, όμως, διακατέχεται εξίσου από αισθήματα εθνικής και έμφυλης ανωτερότητας.
