© Dimitris Vattis
Η τετ α τετ συνάντηση ηθοποιού και θεατή είναι η ασυναγώνιστη γοητεία των θεατρικών μονολόγων, αυτή η μαγική συνθήκη κατά την οποία μία μόνο φυσική παρουσία επί σκηνής γεμίζει ολόκληρη την αίθουσα και μοιάζει να συνδιαλέγεται με τον καθένα ξεχωριστά· τουλάχιστον, όταν αυτό που συντελείται στο σανίδι δεν είναι μία επίδειξη τεχνικής ή ταλέντου, αλλά μια βαθιά εσωτερική διαδικασία που εκπέμπεται προς τα έξω, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Γιώργου Νινιού, που ερμηνεύει το τελευταίο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη. Ο ηθοποιός επωμίζεται και τη σκηνοθεσία σε συνεργασία με την Ερμίνα Κυριαζή: είναι απαραίτητο ένα παράλληλο, δεύτερο βλέμμα όταν οι ρόλοι ηθοποιού και σκηνοθέτη ταυτίζονται, και στη συγκεκριμένη παράσταση ίσως υπάρχει το επιπλέον όφελος από την παρουσία της γυναικείας οπτικής σε μια καθαρά "ανδρική υπόθεση".
Η δραματική συνθήκη του "Τσιτάχ" τοποθετείται μέσα σε μία σχολική αίθουσα, όπου έχει κληθεί να μιλήσει στους μαθητές, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα αθλητισμού, ένας παλαίμαχος σπουδαίος τερματοφύλακας. Ο μονόλογός του θα πάρει διαφορετική στροφή από την αναμενόμενη τυπική παράθεση σχολίων περί επιτυχίας, καριέρας, αθλητισμού κ.λπ., και θα γίνει μια εκ βαθέων εξομολόγηση ζωής. Ο Κατσικονούρης έχει συνθέσει με δεξιοτεχνία την περιπλάνηση του ήρωα σε σκόρπια σημεία της ζωής του εντός και εκτός γηπέδων, ενώ κλιμακώνει την αφήγηση, που ξεκινάει με μια μάλλον χαλαρή διάθεση για να καταλήξει σε μια κατεξοχήν δραματική συνθήκη. Επιπλέον, ενώ στηρίζεται συγκεκριμένα πάνω στον "τύπο" ενός άνδρα παλαιάς στόφας, που διακρίνεται για το λαϊκό χιούμορ, την αμορφωσιά αλλά και την μπέσα, ο συγγραφέας έχει χτίσει πάνω του ένα ευρύτερο, ουσιαστικότερο σκηνικό σύμπαν, δημιουργώντας έτσι καλό, λαϊκό θέατρο, χωρίς εκπτώσεις.
Ο Γιώργος Νινιός ερμηνεύει με εσωτερικό σπαραγμό έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη δίνη της ανάγκης και, καθώς χρειάστηκε να πει "το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι", πήρε μια απόφαση που του στοίχισε τα πάντα και, ειδικά, τον ίδιο του τον εαυτό του. Η παρουσία του στη σκηνή είναι βαθιά συγκινητική, έτσι όπως ελίσσεται στις συναισθηματικές διαθέσεις του κειμένου, από τις χιουμοριστικές αναφορές σε στιγμιότυπα των γηπέδων ως την αποφασιστική δραματική καμπή που καθόρισε τον ρου της διαδρομής του, και προσφέρει τον ήρωά του αληθινό ενώπιον των θεατών. Μαζί του στη σκηνή βρίσκεται μια μαριονέτα-τερματοφύλακας (κατασκευή: Βασίλης Βασιλάκης, χειρισμός: Γεωργία Μανελίδου), που λειτουργεί σαν φάντασμα του παλιού εαυτού του, ίσως και σαν κριτής – ιδέα που προσθέτει σκηνική γοητεία, αλλά η μάλλον διακριτική συμμετοχή της ίσως την αδικεί: θα μπορούσε να έχει ενεργητικότερο ρόλο, αν και αυτό ελάχιστα επηρεάζει την επιδραστικότητα της παράστασης.
Περισσότερες πληροφορίες
Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα
Πρόκειται για μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση με κύρια θέματά της την ανδρική μοναξιά και τη ματαίωση, μαζί όμως με ένα βαθύ αίσθημα αξιοπρέπειας, ως νίκη σε πείσμα της φθοράς. Ο Τσιτάχ, ένας πολύπειρος βετεράνος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό της μακροχρόνιας πορείας του, προσκεκλημένος από ένα σχολείο για να μιλήσει στα παιδιά για την αξία της άμιλλας και τα αθλητικά ιδεώδη. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αθλητισμού, εξιστορεί γεγονότα και εμπειρίες από τη ζωή και την καριέρα του ξετυλίγοντας σιγά-σιγά το κουβάρι της ύπαρξης του, από τη δόξα, τα πλούτη και τα φώτα της δημοσιότητας μέχρι το μηδέν και το περιθώριο.
