Στο Ναύπλιο του 1833, η πόλη ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον πρώτο βασιλιά της Ελλάδας, χορεύοντας προς τιμήν του βαλς. Ειδικοί Βαυαροί χοροδιδάσκαλοι έχουν επιστρατευτεί, μεταχειριζόμενοι ακόμη και τη βία διά ροπάλου, ώστε να εξευρωπαΐσουν τα ήθη των Ελλήνων και να αισθανθεί ο Όθωνας σαν στο σπίτι του. Στο σπίτι του γιατρού Γιαννόπουλου, ο ζήλος είναι ακόμη μεγαλύτερος, αφού η κόρη της οικογένειας, η Ναπολεοντία, έχει υποκύψει στο φλερτ δι’ αλληλογραφίας του χοροδιδασκάλου τον οποίο περιμένει πώς και πώς, ενώ σύσσωμη η οικογένεια αλλά και η υπηρέτριά τους έχουν για τα καλά παραδοθεί στα θέλγητρα του βαλς, των ευρωπαϊκών ενδυμάτων και της σαμπάνιας. Ο κηπουρός τους, ωστόσο, πρώην αγωνιστής του ’21, που επιμένει να κυκλοφορεί με τη φουστανέλα και να προκαλεί τα εξευρωπαϊσμένα αντανακλαστικά τους με τη λαϊκή ντοπιολαλιά του, αποτελεί τη μοναδική ενοχλητική εκτροπή από τον νέο τρόπο ζωής, που κάπως πρέπει να διευθετηθεί, ακόμη κι αν χρειαστεί να δημιουργηθεί ένας «άλλος» άνθρωπος.
Σε αυτό το πλαίσιο εκτυλίσσεται η δράση της «Ναπολεοντίας». Ο Ανδρέας Στάικος ξεκινάει από ένα καταγεγραμμένο (;) περιστατικό και δημιουργεί ένα αληθινό κομψοτέχνημα, όπου η καθαρεύουσα και η λαϊκή γλώσσα μπερδεύονται σε ένα ωραίο παιχνίδι ύφους και η λεπτή ειρωνεία και το χιούμορ επικρατούν. Η υπόθεση φιλτράρεται και υπό το πρίσμα της ερωτικής φάρσας, αναβαθμισμένης χάρη στο συγγραφικό ύφος, ενώ οι ιδέες της ξενομανίας, του αρχοντοχωριατισμού και εντέλει της αναζήτησης (εθνικής) ταυτότητας μετουσιώνονται σε μια δραματουργική κατασκευή ανάλαφρη και ευφρόσυνη σαν τις φυσαλίδες της σαμπάνιας που καταναλώνουν οι ήρωες, από την οποία δεν λείπουν, όμως, οι σκοτεινές αποχρώσεις. Διότι μπορεί στην περίπτωση της «Ναπολεοντίας» η πλάστιγγα Ανατολής και Δύσης να γέρνει τελικά υπέρ της πρώτης όταν οι γυναίκες της οικογένειας δίνουν ένα γερό μάθημα στον μπαγαπόντη χοροδιδάσκαλο, όμως μια χώρα που στηρίζεται συνεχώς σε ξένα πόδια δεν μπορεί να έχει ευοίωνο μέλλον.
Με την ίδια χάρη και το ανάλογο κέφι η Κερασία Σαμαρά σκηνοθετεί την παράσταση, στην οποία επίσης ερμηνεύει το ρόλο της μητέρας. Οι υποκριτικές, ελαφρώς στιλιζαρισμένες ερμηνείες υποδεικνύουν τα ήθη των προσώπων: παιχνιδιάρες και γοητευτικές παρουσιάζονται η Ναπολεοντία της Ιζαμπέλλας Φούλοπ και η Μαρούλα της Βίκυς Μαραγκάκη, μεγαλοπιασμένη και υπερφίαλη η Πολυτίμη της Σαμαρά, άκαμπτος και στακάτος ο πατέρας του Μιχάλη Μαρκάτη, ενώ στους αντίποδες βρίσκεται ο χειμαρρώδης, λαϊκός και «άξεστος» αγωνιστής Χαλδούπης του Χάρη Γρηγορόπουλου.
Τα κοστούμια της Τώνιας Αυδελοπούλου περιγράφουν εύγλωττα τις πολιτισμικές διαφορές Ελλάδας και Ευρώπης του 19ου αι. και τα σκηνικά της δημιουργούν τους χώρους δράσης συνυπάρχοντας πολύ ωραία με τον κήπο όπου παίζεται η παράσταση. Τα τραγούδια, σε μουσική του Τάκη Μπαρμπέρη και χορογραφίες της Αγγελικής Στελλάτου, προσθέτουν στο κομψό αποτέλεσμα και συμπληρώνουν με τους στίχους τους (Κερασία Σαμαρά) το συγγραφικό σχόλιο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ - ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ Σπάρτης 14, Πλ. Αμερικής, 2121007079. Διάρκεια: 80΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ναπολεοντία
Ένα σχόλιο για την αμφιταλαντευόμενη -ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση- ιδιοσυγκρασία του Έλληνα με φόντο τις απαρχές του ελληνικού κράτους.
