Πατώντας εν μέρει στα ίχνη της παράστασης των «Βακχών», που είχε ανεβάσει πριν από λίγα χρόνια, ο Άρης Μπινιάρης δημιούργησε ένα σκηνικό δρώμενο με αρχέγονες ρίζες, μια μουσική και χορική αναπαράσταση της σοφόκλειας τραγωδίας. Οι δέκα ερμηνευτές μετεωρίζονται μεταξύ της εντύπωσης ότι είναι άνθρωποι αυτού του κόσμου που ανακαλούν μια παλιά ιστορία (έτσι όπως ξεκινάνε την παράσταση καθισμένοι σε ημικύκλιο, επαναλαμβάνοντας σταθερά «ας ακουστεί ο κρυφός της λόγος») και πλάσματα του Κάτω Κόσμου, χθόνια, απόκοσμα, τα ίδια τα πρόσωπα της ιστορίας που επέστρεψαν από τα βάθη του χρόνου. Η όψη των μαύρων κοστουμιών και των αξεσουάρ (Νίκη Ψυχογιού), μαζί με την –κάποιες φορές– παραμορφωτική στάση που υιοθετούν οι ηθοποιοί (επιμέλεια κίνησης: Άρης Μπινιάρης, Ιωάννα Τουμπακάρη) συντελούν καθοριστικά στην απόκοσμη εικόνα.
Η δουλειά του Μπινιάρη πάνω στο –ριζικά διασκευασμένο– σοφόκλειο κείμενο εστιάζει σε τρία βασικά μοτίβα: θρήνος, μίσος, γυναικεία φύση. Η δράση, ακολουθώντας ελεύθερα τη δομή μιας αρχαίας τραγωδίας, μοιράζεται σε «επεισόδια» (άφιξη του Ορέστη στο Άργος, θρήνος της Ηλέκτρας, σύγκρουση με Χρυσόθεμη και Κλυταιμνήστρα, αναγνώριση Ηλέκτρας - Ορέστη, δολοφονία Κλυταιμνήστρας - Αίγισθου) και σε «στάσιμα», στα μέρη του Χορού δηλαδή. Φυσικά Χορός και πρόσωπα ταυτίζονται, τα πρόσωπα προκύπτουν από την ομάδα που τραγουδάει και χορεύει, ενισχύοντας την τελετουργική εικόνα της παράστασης – κάτι που αποτελεί σήμα κατατεθέν της σκηνοθετικής ταυτότητας του Μπινιάρη.
Οι ομαδικές στιγμές, όταν οι δέκα ερμηνευτές συντονίζονται κινησιολογικά κι εκφωνούν από κοινού το κείμενο ρυθμικά, με τη συνοδεία της μουσικής του Χρήστου Γεωργόπουλου (την εκτελεί ο ίδιος επί σκηνής), λειτουργούν ωραία και υποβάλλουν τον θεατή σε μια μυστηριακή ατμόσφαιρα. Σε αυτήν την ατμόσφαιρα συνδράμει η αισθητική του σκηνικού περιβάλλοντος: ο ζεστός σκηνικός χώρος που έχει δημιουργήσει ο Κωστής Καραντάνης (ένας ξύλινος σκελετός που ενσωματώνει μέσα του την ομάδα), οι ωραίοι φωτισμοί (Σάκης Μπιρμπίλης), το παιχνίδι με το φως των κεριών. Στα επεισόδια όμως, στα μέρη της δράσης των προσώπων, το εγχείρημα δεν έχει να επιδείξει την ίδια δυναμική. Ο λόγος ακούγεται παράταιρος όταν δεν είναι πολυφωνικός, η χαμηλόφωνη, «υποχθόνια» εκφορά έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, ενώ η κινησιολογία ωθεί τους ηθοποιούς σε μια σπασμωδική απεικόνιση των προσώπων.
Έτσι, όταν οι ερμηνευτές (Εβελίνα Παπούλια, Ελένη Μπούκλη, Λένα Μποζάκη, Δημήτρης Μανδρινός, Νίκος Τσολερίδης, Τάσος Κορκός, Λεωνή Ξεροβάσιλα, Δώρα Ξαγοράρη, Κατερίνα Δημάτη, Άρης Μπινιάρης) ενεργούν ως πρόσωπα, μένουν σε μια δισδιάστατη απεικόνισή τους. Εδώ ίσως κρύβεται η επιθυμία του σκηνοθέτη να διαβάσει τους ρόλους ως σύμβολα και όχι ως χαρακτήρες, αλλά αυτό που τελικά βλέπουμε στη σκηνή είναι μια σχεδόν εικονογραφική απόδοση της ιστορίας. Στο συγκεκριμένο πλαίσιο ανάγνωσης ξεχωρίζει η Εβελίνα Παπούλια (Κλυταιμνήστρα), και λιγότερο η Ελένη Μποζάκη (Χρυσόθεμις) και η Ελένη Μπούκλη (Ηλέκτρα), που εγκλωβίζονται στο στιλιζάρισμα της φωνής και της κίνησης.
ΤΕΧΝΗΣ «ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ» Φρυνίχου 14, Πλάκα, 2103222464. Διάρκεια: 70΄.
Περισσότερες πληροφορίες
Ηλέκτρα
Χορωδιακά μέρη, μελωδίες και δυναμικοί ρυθμοί δημιουργούν ένα ζωντανό ηχητικό περιβάλλον, μέσα από το οποίο αναδεικνύονται τα πρόσωπα της τραγωδίας.
